Գլուխ չորրորդ – «ԹԵ ԻՆՉՊԵՍ ԷՐ ԱՆԳԵՏԻԿԸ ՈՏԱՆԱՎՈՐՆԵՐ ՀՈՐԻՆՈւՄ»

Գլուխ երրորդ

Երբ Անգետիկից նկարիչ էլ դուրս չեկավ, նա վճռեց բանաստեղծ դառնալ և ոտանավորներ հորինել: Նա մի ծանոթ բանաստեղծ ուներ, որ ապրում էր Խատուտիկների փողոցում: Այդ բանաստեղծի իսկական անունը Պուդիկ էր, բայց, ինչպես հայտնի է, բոլոր բանաստեղծները շատ են սիրում գեղեցիկ անուններ: Դրա համար էլ, երբ Պուդիկն սկսեց ոտանավորներ գրել, իր համար ուրիշ անուն ընտրեց և սկսեց կոչվել Ծաղկանունի:

Մի անգամ Անգետիկը գնաց Ծաղկանունու մոտ և ասաց.

— Լսիր, Ծաղկանունի, ինձ ոտանավոր հորինել սովորեցրու: Ես էլ եմ ուզում բանաստեղծ դառնալ:

— Իսկ շնորհք ունե՞ս, — հարցրեց Ծաղկանունին:

— Իհարկե, ունեմ: Ես շատ շնորհալի եմ, — պատասխանեց Անգետիկը:

— Դա դեռ պիտի ստուգել, — ասաց Ծաղկանունին: — Դու գիտե՞ս, թե ինչ բան է հանգը:

— Հանգը: Չէ, չգիտեմ:

— Հանգն այն է, երբ երկու բառ նման վերջավորություն ունեն, — բացատրեց Ծաղկանունին: — Օրինակ՝ բադ-մատ, ողկույզ-ընկույզ: Հասկացա՞ր:

— Հասկացա:

— Դե, «փայտիկ» բառի հանգով ուրիշ բառ ասա:

— Ծածանիկ, — պատասխանեց Անգետիկը:

— Դա ի՞նչ հանգ է՝ փայտիկ-ծածանիկ: Դրանց հանգերն իսկի էլ չեն բռնում:

— Ինչու չեն բռնում: Դրանք միանման վերջավորություն ունեն:

— Դա քիչ է, — ասաց Ծաղկանունին: — Հարկավոր է, որ բառերն իրար նման լինեն ու ներդաշնակ հնչեն: Այ, լսիր, փայտիկ-քողտիկ, վառարան- բառարան, գրիչ-բրիչ:

— Հասկացա՜, հասկացա՜, — ճչաց Սնգետիկը: — Փայտիկ-քողտիկ, վառարան-բառարան, գրիչ-բրիչ: Այ թե լավ է, հա՜: Հա՛— հա՛— հա՛:

— Դե գտիր բամբակ բառի հանգը, — ասաց Ծաղկանունին:

— Մամբակ, — պատասխանեց Անգետիկը:

— Ի՞նչ մամբակ, — զարմացավ Ծաղկանունին: — Այդպիսի բառ կա՞ որ:

— Բա չկա՞:

— Իհարկե, չկա:

— Դե այդ դեպքում՝ անբակ:

— Անբակն ի՞նչ բան է, — կրկին զարմացավ Ծաղկանունին:

— Դե որ բակ չեն ունենում, ստացվում է անբակ, էլի, — բացատրեց Անգետիկը:

— Մի գլուխ փչում ես, — ասաց Ծաղկանունին, — այդպիսի բառ չի լինում: Հարկավոր է ընտրել եղածներից, այլ ոչ թե հնարել:

— Իսկ եթե ես ուրիշ բառ չեմ կարողանում գտնել:

— Ուրեմն բանաստեղծի շնորհք չունես:

— Դե այդ դեպքում դու գտիր հանգը, — պատասխանեց Անգետիկը:

— Իսկույն, — համաձայնեց Ծաղկանունին:

Նա կանգնեց սենյակի մեջտեղը, ձեռքերը ծալեց կրծքին, գլուխը թեքեց ու սկսեց մտածել: Հետո գլուխը բարձրացրեց ու, առաստաղին նայելով, սկսեց միտք անել: Ապա ձեռքերով բռնեց սեփական ծնոտն ու հատակին նայելով սկսեց մտածել: Այդ բոլորն անելուց հետո նա ետ ու առաջ արեց սենյակում և ինքն իրեն կամացուկ փնթփնթաց.

— Բամբակ, մամբակ, չամբակ, ծամբակ… — նա երկար այդպես փնթփնթաց, հետո ասաց, — թյո՜ւ: Սա ինչ բառ է: Սա ինչ-որ անհանգ բառ է:

— Դե, ըհը, — ուրախացավ Անգետիկը: — Ինքդ ես այնպիսի բառեր առաջարկում, որ հանգ չունեն, ու դեռ ասում ես անշնորհք եմ:

— Լավ, լավ, շնորհքով ես, շնորհքով, մենակ թե ձեռ քաշիր ինձնից, — պատասխանեց Ծաղկանունին: — Գլուխս ցավեց: Հորինիր այնպես, որ միտք լինի ու հանգ՝ ահա քեզ և ոտանավոր:

— Միթե դա այդքան հեշտ բան է, — զարմացավ Անգետիկը:

— Իհարկե, հեշտ է: Գլխավորը շնորհքն է:

Անգետիկը գնաց տուն և իսկույն անցավ ոտանավոր հորինելու գործին: Ամբողջ օրը նա գնաց— եկավ սենյակում՝ մերթ հատակին, մերթ առաստաղին նայելով, ձեռքերով ծնոտը բռնած և ինչ-որ բան փնթփնթալով քթի տակ: Վերջապես ոտանավորը պատրաստ էր, և նա ասաց.

— Լսեցեք, եղբայրներ, թե ինչ ոտանավոր եմ հորինել ես:

— Մի ասա, ասա տեսնենք, թե դա ինչ ոտանավոր է, — հետաքրքրվեցին բոլորը:

— Ձեր մասին եմ հորինել, — խոստովանեց Անգետիկը: — Նախ և առաջ ոտանավոր Գիտունիկի մասին.

Գիտունիկը գետափ հասավ,

Գառնուկի վրայից թռավ:

— Ի՜նչ, — ճչաց Գիտունիկը: — Ես ե՞րբ եմ գառնուկի վրայից թռել:

— Դե ոտանավորում է այդպես ասվում՝ հանգի համար է, — բացատրեց Անգետիկը:

— Ուրեմն հանգի համար ամեն տեսակ սուտ պիտի հնարե՞ս, — տաքացավ Գիտունիկը:

— Իհարկե, — պատասխանեց Անգետիկը: — Ինչիս է պետք ճիշտը հորինել: Ճշմարտությունը հորինել պետք չէ, նա առանց այն էլ կա:

— Դե մեկ էլ փորձիր, էն ժամանակ կիմանաս, — սպառնաց Գիտունիկը: — Հը՛, ուրիշների համար ի՞նչ ես հորինել:

— Ահա, լսեցեք Հապճեպիկի մասին, — ասաց Անգետիկը.

Շատ քաղցած էր Հապճեպիկը.

Կուլ տվեց սառն արդուկիկը:

— Եղբայրներ, — ճչաց Հապճեպիկը: — Էս ինչե՞ր է իմ մասին հորինում: Ես ոչ մի սառը արդուկ էլ կուլ չեմ տվել:

— Դե դու մի գոռա, — պատասխանեց Անգետիկը: — Ես պարզապես հանգի համար եմ ասում, թե արդուկը սառն էր:

— Ախր ես արդուկ կուլ չեմ տվել, ոչ սառը, ոչ տաք, — աղաղակեց Հապճեպիկը:

— Դե ես չեմ ասում, թե դու տաք ես կուլ տվել, այնպես որ հանդարտվիր, — պատասխանեց Անգետիկը: — Ահա լսեցեք մի ոտանավոր Երևիկի մասին.

Երևիկի բարձի տակ

Կա մի համեղ կարկանդակ:

Երևիկը մոտեցավ իր մահճակալին, նայեց բարձի տակ ու ասաց.

— Փչոց է: Այստեղ ոչ մի կարկանդակ էլ չկա:

— Դու պոեզիայից ոչինչ չես հասկանում, — պատասխանեց Անգետիկը: — Դա հանգի համար է ասվում, իսկ իրականում՝ չկա: Այ, ես Հաբիկյանի մասին էլ եմ հորինել:

— Եղբայրներ, — գոչեց բժիշկ Հաբիկյանը, — հարկավոր է վերջ տալ այս ծաղրուծանակին: Մի՞թե մենք հանգիստ պիտի լսենք, թե սա ինչ ստեր է փչում բոլորի մասին:

— Հերի՛ք է, — գռռացին բոլորը: — Էլ չենք ուզում լսել: Դրանք ոտանավորներ չեն, այլ ինչ-որ զրպարտություններ:

Միայն Գիտունիկը, Հապճեպիկն ու Երևիկն էին գոռում.

— Թող կարդա: Մեր մասին որ կարդաց, թող մյուսների մասին էլ կարդա:

— Պետք չի: Մենք չենք ուզում, — գոռում էին մյուսները:

— Դե որ չեք ուզում, ես էլ կգնամ հարևանների համար կկարդամ, — ասաց Անգետիկը:

— Ի՜-ինչ, — ճչացին բոլորը: — Դեռ ուզում ես հարևանների մոտ մեզ խայտառակ անել: Հլա փորձիր: Կարող ես էլ տուն չվերադառնալ:

— Դե լավ, եղբայրներ, չեմ կարդա, — համաձայնեց Անգետիկը: — Միայն թե մի բարկացեք ինձ վրա:

Այդ օրվանից Անգետիկը վճռեց այլևս ոտանավոր չհորինել:

Գլուխ հինգերորդ

Սիրելի այցելու, եթե դու այլևս ՓՈՔՐԻԿ չես, այլ ՊԱՏԱՆԻ, եթե արդեն քո հետաքրքրությունների շրջանակն ընդլայնվել է և դու ուզում ես տարիքիդ համապատասխան հետաքրքիր հոդվածներ կարդալ, ապա «Պատանի եմ» կայքը հենց այն հարթակն է, որը կհագեցնի քո հետաքրքրասիրությունները։ Այստեղ դու կարող ես նաև ինքդ լինել հեղինակ, ունենալ ու վարել քո բլոգային էջը։ Միացի՛ր պատանիների թիմին։ Դարձի՛ր «Պատանի եմ» կայքի մի մասնիկը։