Ներկամոլիկը շատ լավ նկարիչ էր: Նա միշտ երկար վերնաշապիկ էր հագնում, որ անվանում էր «բալախոն»: Պետք էր տեսնել Ներկամոլիկին, երբ նա իր բալախոնով զուգված և երկար մազերը ետ գցած, ներկապնակը ձեռքին կանգնում էր կտավի առջև: Իսկույն զգացվում էր, որ քո առջև իսկական նկարիչ է կանգնած:
Երբ Անգետիկին ոչ ոք այլևս լսել չուզեց, նա վճռեց նկարիչ դառնալ: Գնաց Ներկամոլիկի մոտ ու ասաց.
— Լսիր, Ներկամոլիկ, ես էլ եմ վճռել նկարիչ դառնալ: Ինձ մի քիչ ներկ-մերկ տուր, մեկ էլ՝ վրձին:
Ներկամոլիկն իսկի ժլատ չէր: Նա իր հին ներկերն ու վրձինը նվիրեց Անգետիկին: Այդ ժամանակ Անգետիկի մոտ եկավ նրա ընկերը՝ Ալարկոտիկը: Անգետիկն ասաց.
— Նստիր, Ալարկոտիկ, քեզ պիտի նկարեմ:
Ալարկոտիկն ուրախացավ, իսկույն նստեց աթոռին, և Անգետիկն սկսեց իր գործը: Նա ուզում էր Ալարկոտիկին սիրուն դուրս բերել, բայց նկարեց կարմիր քիթ, կանաչ ականջներ, կապույտ շրթունքներ և նարնջագույն աչքեր: Ալարկոտիկը շտապում էր տեսնել իր դիմանկարը: Անհամբերությունից նա չէր կարողանում հանգիստ նստել աթոոին, հա պտույտ էր գալիս նստած տեղը.
— Մի՛ ֆռռա, մի՛, — ասում էր Անգետիկը, — թե չէ նման չի ստացվի:
— Իսկ հիմա նմա՞ն է դուրս գալիս, — հարցրեց Ալարկոտիկը:
— Շատ նման է, — պատասխանեց Անգետիկն ու մանուշակագույն ներկով բեղեր ավելացրեց.
— Դե, մի ցույց տուր տեսնեմ, ինչ դուրս եկավ, — խնդրեց Ալարկոտիկը, երբ Անգետիկն ավարտեց դիմանկարը:
Անգետիկը ցույց տվեց:
— Բա ես էդպե՞ս եմ, — վախեցած ճչաց Ալարկոտիկը:
— Իհարկե էսպես ես, բա էլ ոնց ես:
— Բեղեր ինչո՞ւ ես նկարել, ես հո բեղ չունեմ:
— Դե մի օր դուրս կգան, էլի:
— Իսկ քիթս ինչու է կարմիր:
— Որ ավելի գեղեցիկ լինի:
— Իսկ մազերս ինչու ես ներկել: Իմ մազերը երկնագո՞ւյն են, որ:
— Երկնագույն են, — պատասխանեց Անգետիկը: — Եթե քեզ դուր չեն գալիս, կարող եմ կանաչ դարձնել:
— Չէ, դա վատ նկար է, — ասաց Ալարկոտիկը: — Տուր պատռեմ:
— Ինչու ոչնչացնել գեղարվեստական ստեղծագործությունը, — պատասխանեց Անգետիկը:
Ալարկոտիկն ուզեց խլել դիմանկարը, և նրանք սկսեցին կռվել: Աղմուկի վրա վազեցին եկան Գիտունիկը, բժիշկ Հաբիկյանը և մնացած մանչուկները:
— Ինչո՞ւ եք կռվում, — հարցրին:
— Ըհը, — գոռաց Ալարկոտիկը, — դուք մեր դատը կտրեցեք: Ասացեք, ով է նկարված այստեղ: Ես չեմ, չէ՞:
— Իհարկե, դու չես, — պատասխանեցին մանչուկները: — Այդտեղ ինչ-որ բանջարանոցի խրտվիլակ է նկարած:
Անգետիկն ասաց.
— Դուք գլխի չընկաք, որովհետև մակագրություն չկա տակը: Հիմա ես կգրեմ և ամեն ինչ հասկանալի կլինի:
Նա մատիտը վերցրեց ու տպագիր տառերով նկարի տակ գրեց. «ԱԼԱՐԿՈՏԻԿ»: Հետո նկարը փակցրեց պատին ու ասաց.
— Թող կախած մնա: Բոլորը կարող են նայել, ոչ ոքի չի արգելվում:
— Միևնույն է, — ասաց Ալարկոտիկը, — երբ դու պառկես քնելու, ես կգամ ու կպատռեմ այդ նկարը:
— Իսկ ես գիշերը չեմ քնի, կհսկեմ, — պատասխանեց Անգետիկը:
Ալարկոտիկը նեղացավ ու տուն գնաց, իսկ Անգետիկը, իսկապես որ, գիշերը չքնեց: Երբ բոլորը քնեցին, նա վերցրեց ներկերն ու սկսեց բոլորին նկարել: Պոնչիկին այնքան հաստ նկարեց, որ նույնիսկ չտեղավորվեց կտավի վրա: Հապճեպիկին նկարեց բարալիկ ոտքերով, իսկ հետևից, չգիտես ինչու, շան պոչ ավելացրեց: Որսորդ Փամփուշտիկին պատկերեց Քոթոթիկի վրա նստած: Բժիշկ Հաբիկյանի քթի փոխարեն ջերմաչափ նկարեց: Չգիտես ինչու, Գիտունիկին նկարեց էշի ականջներով: Մի խոսքով, բոլորին նկարեց ծիծաղելի ու անհեթեթ դիրքերով: Առավոտվա դեմ այդ նկարները նա փակցրեց պատերին ու տակերը մակագրություններ դրեց, այնպես, որ մի ամբողջ ցուցահանդես ստացվեց:
Առաջինը բժիշկ Հաբիկյանն արթնացավ: Նա տեսավ պատերին փակցրած նկարներն ու սկսեց ծիծաղել: Նկարները նրան այնքան դուր եկան, որ նույնիսկ ակնոցը քթին դրեց ու սկսեց շատ ուշադիր նայել: Նա մեկ առ մեկ մոտենում էր նկարներին և կուշտ ծիծաղում:
— Կեցցես, Անգետիկ, — ասում էր բժիշկ Հաբիկյանը: — Կյանքումս այսքան ծիծաղած չկայի: Վերջապես նա կանգ առավ իր նկարի մոտ ու խստությամբ հարցրեց.
— Իսկ սա ով է: Մի՞թե ես եմ: Ո՛չ, ես չեմ: Սա շատ վատ նկար է: Ավելի լավ է հանես սա:
— Ինչո՞ւ հանեմ, թող կախած մնա, — պատասխանեց Անգետիկը:
Բժիշկ Հաբիկյանը նեղացավ ու ասաց.
— Անգետիկ, ինչպես երևում է դու հիվանդ ես: Աչքերիդ հետ ինչ-որ բան է պատահել: Ե՞րբ ես տեսել, որ քթիս փոխարեն ջերմաչափ դրված լինի: Չէ, ճար չկա, գիշերը լուծողական պիտի տամ քեզ:
Անգետիկը բոլորովին չէր սիրում լուծողական: Նա վախեցավ ու ասաց.
— Չէ, չէ: Հիմա ես ինքս էլ եմ տեսնում, որ սա վատ նկար է:
Նա պատից պոկեց Հաբիկյանի նկարն ու պատռեց:
Հաբիկյանից հետո արթնացավ որսորդ Փամփուշտիկը: Նկարները նրան էլ դուր եկան: Նայելիս նա քիչ էր մնում պայթի ծիծաղից: Իսկ հետո տեսավ իր նկարն ու տրամադրությունն իսկույն ընկավ.
— Սա վատ նկար է, — ասաց նա: — Ինձ նման չի: Հանիր այդ նկարը, թե չէ հետս որսի չեմ տանի քեզ:
Անգետիկը ստիպված էր որսորդ Փամփուշտիկի նկարն էլ հանել պատից:
Այդպես էլ մյուսներինը: Բոլորին դուր էին գալիս ուրիշների նկարները, իսկ իրենցը՝ ոչ: Ամենից ուշ արթնացավ Ներկամոլիկը, որը, ըստ սովորության, ամենից շատ էր քնում: Երբ նա պատին տեսավ իր նկարը, սոսկալի զայրացավ և ասաց, թե դա նկար չէ, այլ անտաղանդ, հակագեղարվեստական խզբզանք: Հետո նա պատից պոկեց նկարն ու Սնգետիկից ետ առավ ներկերն ու վրձինը:
Պատին մնաց միայն Ալարկոտիկի նկարը: Անգետիկը դա պոկեց պատից ու գնաց ընկերոջ մոտ:
— Ալարկոտիկ, ուզում ես նկարդ նվիրեմ քեզ: Դրա համար դու կհաշտվես ինձ հետ, — առաջարկեց Անգետիկը:
Ալարկոտիկը վերցրեց նկարը, կտոր— կտոր արեց ու ասաց.
— Լավ, հաշտություն: Միայն թե մի անգամ էլ որ նկարես, էլ ոչ մի գնով չեմ հաշտվի:
— Էլ երբեք չեմ նկարի, — պատասխանեց Անգետիկը: — Նկարում ես, նկարում, իսկի շնորհակալություն էլ չեն հայտնում, բոլորը մի գլուխ նախատում են: Էլ չեմ ուզում նկարիչ լինել:
