Քվիլլինգը որպես արվեստ ի հայտ է եկել Եվրոպայում՝ 14-րդ դարի վերջին, 15-րդ դարի սկզբին։
Միջնադարյան Եվրոպայում միանձնուհիները նուրբ ու գեղեցիկ մեդալիոններ էին պատրաստում՝ ծտի փետուրի ծայրին ոսկեգույն եզրերով թղթե երիզներ փաթաթելու միջոցով։ Մոտիկից նայելու դեպքում այդ գեղեցիկ զարդերը թվում էր, թե պատրաստված են ոսկե շղթաներից։
Ցավոք սրտի, թուղթը որպես նյութ, երկար կյանք չունի ու այդ միջնադարյան գլուխգործոցներից շատ քիչ բան է պահպանվել։ Սակայն այդ հին տեխնիկան մինչ օրս պահպանվել է և շատ հայտնի է աշխարհի տարբեր երկրներում։ Քվիլլինգը շատ արագ տարածվեց Եվրոպայում, բայց քանի որ բարձրորակ ու գունավոր թուղթը միջնադարում շատ թանկարժեք նյութ էր, այն միայն բարձրաշխարհիկ տիկնանց զբաղմունք էր հանդիսանում։
Այսպիսով, 15-րդ դարում քվիլլինգը արվեստի մի ճյուղ էր, 19-րդ դարում՝ տիկնանց զբաղմունք։ 20-րդ դարի հիմնական մասում այն մոռացված էր։ Միայն անցյալ դարի վերջում կվիլլինգը «վերածնվեց» որպես արվեստ։ Անգլիայի արքայադուստրը Ելիզավետան լրջորեն հետաքրքրվեց կվիլլինգով ու նրա ստեղծագործություններից շատերը պահպանվում են Լոնդոնի Վիկտորիայի ու Ալբերտի անվան թանգարանում։
Թուղթը որպես նյութ մեզ մոտ աներկարակյաց ու ոչ ամուր նյութի տպավորություն է թողում։ Սակայն կվիլլինգը հերքում է այդ փաստը։ Քվիլլինգինց պատրաստված տարածական տակդիրի վրա կարելի է առանց կոտրելու վախի բաժակ դնել կամ ծանր գրիք ու պատրաստվածքի և ոչ մի ծալք այդ դեպքում չի վնասվի։ Քվիլլինգի միջոցով կարելի է ստանալ գեղեցիկ թղթե դեկորատիվ ամաններ ու դրանք օգտագործել առանց փչացնելու վախի՝ այն չի քանդվի ու չի կոտրվի։ Այսինքն, կվիլլինգը ի ցույց է դնում հասարակ թղթի յուրահատուկ հնարավորությունները։
Մեր օրերում քվիլլինգը լայնորեն տարածված է Արևմտյան Եվրոպայի երկրներում, հատկապես Անգլիայում ու Գերմանիայում։ Սակայն այս արվեստը ավելի լայն տարածում գտավ, երբ այն ճանաչում ստացավ Արևելքի երկրներում։ Հարավային Կորեայում գոյություն ունի թղթի արվեստի սիրահարների մի մեծ ասոցիացիա։
Հարկ է նկատել, որ քվիլլինգի կորեական դպրոցը որոշ առումներով տարբերվում է եվրոպականից։ Եվրոպական աշխատանքներում, որպես կանոն, օգտագործվում են ոչ մեծ քանակությամբ դետալներ, դրանք նման են խճանկարի, զարդարում են բացիկներ ու շրջանակներ։ Արևելյան վարպետները ստեղծում են այնպիսի գլուխգործոցներ, որոնք իրենց նրբությամբ ոսկերչական աշխատանքներ են հիշեցնում։ Նուրբ, ծավալուն թղթե պարույրները այս դպրոցում կառուցվում են հարյուրավոր մանր դետալներից։
