Տնային տիկնիկային թատրոն

Բեմականացված խաղերը երեխաների կողմից շատ սիրված են։ Երեխաները մեծ հաճույքով են միանում խաղին՝ պատասխանում են տիկնիկների հարցերին, կատարում նրանց խնդրանքները, խորհուրդներ տալիս, դառնում այս կամ այն կերպարը։ Նրանք ծիծաղում ու լացում են տիկնիկների հետ, նրանց զգուշացնում են վտանգների մասին, միշտ պատրաստ են իրենց սիրելի հերոսներին օգնության հասնել։ Տիկնիկային թատրոն ցանկալի է ունենալ այնտեղ, որտեղ երեխա կա՝ դպրոցում, մանկապարտեզում, տանը, ամառային ճամբարում, մանկական հիվանդանոցում և այլն։ Փոքրիկ մարիոնետները, որոնք կարելի է հագցնել երեխայի մատիկներին կամ ձեռքերին, հետաքրքիր կդարձնեն երեխայի ժամանակը օրինակ ավտոմեքենայի մեջ, բժշկի սպասասրահում և այլն։
Տիկնիկային թատրոնով զբաղվելիս երեխայի մոտ զարգանում են երևակայությունը, հիշողությունը, տրամաբանությունը։ Տիկնիկային թատրոնը լավ ազդեցություն է թողնում երեխայի հուզական մթնոլորտի զարգացման վրա, «լիցքավորում» է երեխային ուրախությամբ, դրական հույզերով։ Մասնակցելով բեմականացված խաղերին, երեխաները ծանոթանում են շրջակա աշխարհի հետ։ Երեխաները սիրում են խաղալ, հատկապես հասակակիցների հետ։ Խաղը նրանց համար լուրջ, բայց միաժամանակ զվարճալի զբաղմունք է։ Ծնողները միշտ հիացմունքով են հետևում, թե ինչպես են երեխաները տանը կամ մանկապարտեզում իրենց սիրելի տիկնիկի անունից խոսում։
Երեխաներին իրենց առաջին տիկնիկային ներկայացումը կարելի է ցուցադրել դեռևս շատ փոքր հասակից. 6-7 ամսականից արդեն Դուք կարող եք նրա համար իսկական ներկայացում կազմակերպել։ Դուք բռնում եք փոքրիկի ամենասիրելի խաղալիքը և նրա անունից երգեր երգում ու զրուցում երեխայի հետ։
Երեխան «բաց» է երևակայական աշխարհի ու երևակայան իրավիճակների համար։ Նա ուշադրություն չի դարձնում Ձեր ձեռքերին, այլ տեսնում է այն պատմությունը, որը տեղի է ունենում իր առաջ, անհանգստանում է հերոսների համար։
Սկսած 2.5 տարեկանից երեխաների հետ տանն եղած խաղալիքներով կարելի է բեմականացնել ամենապարզ հեքիաթները։ Բացի այդ, հիմա վաճառքում կան տարբեր հեքիաթների հերոսներ՝ ձեռնոց-տիկնիկներ։ Սկզբում երեխան «տեսնում» է փոքրիկ ներկայացում ձեր ձեռքերում, ապա ինքն էլ է ցանկություն հայտնում խաղալիքը վերցնել իր ձեռքը և խոսել նրա անունից։ Շատ կարևոր է խաղի ժամանակ երեխային դիմել ու նրան ներքաշել գործողությունների մեջ։ Եթե Ձեր ձեռքերում այդ ներկայացնումները բավականին տպավորիչ ու վարակիչ են, ապա 3-4 տարեկանում արդեն երեխան ինքնուրույն ակտիվորեն կխաղա դերասան-խաղալիքների հետ։
Ներկայացում-խաղը Ձեզ կօգնի իմանալ փոքրիկի ամենագաղտնի հույզերն ու անհանգստությունները, որոնք նա երբեմն չի հասկանում ու որոնց հետ ինքնուրույն պայքարել չի կարող։ Եթե, օրինակ, Ձեզ թվում է, որ փոքրիկն իրեն լավ չի զգում մանկապարտեզում, բայց Դուք չեք հասկանում, թե ինչո՞ւ, առաջարկեք երեխային տիկնիկների հետ ներկայացում բեմադրել այն մասին, թե ինչպես էր արջուկ-տիկնիկը հաճախում մանկապարտեզ։ Թող երեխան կատարի թե նորեկ սանի, թե դաստիարակչուհու, թե մյուս սաների դերերը։ Բեմականացրեք այնպիսի տեսարաններ, որտեղ արջուկը մանկապարտեզում ճաշում է, զբոսնում է, պառկում է քնելու։ Հավատացեք, նման ձևով Դուք Ձեր երեխայի մասին ավելի շատ բան կիմանաք, քան նրա ու դաստիարակչուհու հետ զրուցելով։
Ամաչկոտ երեխաներին մարիոնետները կօգնեն շփվել այլ մարդկանց հետ. շնիկի անունից խոսելն ավելի հեշտ է, քան եթե հենց ինքը խոսի։ Նման տիկնիկները հատկապես անհրաժեշտ են հիպերակտիվ երեխաների համար, քանի որ, նման տիկնիկներին «կառավարելով», փոքրիկը, ինքն էլ չնկատելով, սովորում է վերահսկել իր շարժումներն ու արարքները։
Խաղի, հետևաբար երեխայի զարգացման համար շատ մեծ դեր ունի ծնողը։ Դրա համար մեծ ներդրումներ անհրաժեշտ չէ։ Կարևորը երեխայի հետ մտերմիկ հարաբերություններ կառուցելն է, նրան հետևելը, թե ինչպես է նա իրեն զգում ու վերապրում այդ պահին և ճիշտ կազմակերպել խաղը։