Գլուխ երկրորդ – «ԹԵ ԻՆՉՊԻՍԻ ԵՐԱԺԻՇՏ ԷՐ ԱՆԳԵՏԻԿԸ»

Գլուխ առաջին

Երբ Անգետիկը մի գործ էր բռնում, ապա դա անում էր ոչ այնպես, ինչպես հարկն է և ամեն ինչ շիլա— շփոթ էր ստացվում: Նա սովորել էր հեգելով կարդալ, իսկ գրել կարողանում էր միայն տպագիր տառերով: Շատերն ասում էին, իբր թե Անգետիկի գլուխը բոլորովին դատարկ է, բայց դա ճիշտ չէ, որովհետև այդ դեպքում նա ինչպե՞ս գլխի կընկներ հասարակ բաները։ Ճիշտ է, նա վատ էր հասկանում, բայց կոշիկները հագնում էր ոտքերին և ոչ թե գլխին՝ դե, սրա համար էլ հասկացողություն է պետք, չէ՞։

Անգետիկն այնքան էլ վատ տղա չէր: Նա շատ էր ուզում որևէ բան սովորել, բայց չէր սիրում չարչարվել: Նա ուզում էր միանգամից սովորել, առանց ջանք թափելու, իսկ այդպես, իհարկե, ոչինչ չէր ստացվի, նույնիսկ ամենախելոք Ճստլիկը բան չէր սովորի։

Մանչուկներն ու աչոնիկները շատ էին սիրում երաժշտություն, իսկ Տավղիկը սքանչելի երաժիշտ էր: Նա զանազան երաժշտական գործիքներ ուներ և հաճախ նվագում էր դրանց վրա: Բոլորը լսում էին այդ երաժշտությունը և գովաբանում նրան: Անգետիկը նախանձում էր, որ գովում էին Տավղիկին: Մի օր էլ նա խնդրեց.

— Ինձ նվագել սովորեցրու: Ես էլ եմ ուզում երաժիշտ դառնալ:

— Սովորիր, — համաձայնեց Տափլիկը: — Ի՞նչ ես ուզում նվազել:

— Ո՞րն է ամենից հեշտ սովորելու գործիքը:

— Բալալայկան:

— Դե, տուր բալալայկան փորձեմ:

Տավղիկը նրան տվեց բալալայկան: Անգետիկը ծնգծնգացրեց լարերի վրա: Հետո ասաց.

— Չէ, բալալայկան շատ ցածր ձայն է հանում: Բարձր ձայն ունեցող մի ուրիշ բան տուր:

Տավղիկը նրան տվեց ջութակը: Անգետիկը սկսեց աղեղով խզխզացնել լարերի վրա ու ասաց.

— Ավելի բարձր նվազող բան չունե՞ս:

— Գալարափող ունեմ, — պատասխանեց Տավղիկը:

— Մի դեսը տուր, փորձենք:

Տավղիկը նրան տվեց պղնձե մեծ գալարափողը: Անգետիկը որ չփչեց, խլացուցիչ ոռնոց դուրս եկավ:

— Այ, սա լավ գործիք է, — ուրախացավ Անգետիկը: — Բարձր ձայն ունի:

— Դե, եթե քեզ դուր է գալիս, սովորիր դա նվագել, — համաձայնեց Տավղիկը:

— Ինչի՞ս է պետք սովորելը: Ես առանց այն էլ գիտեմ, — պատասխանեց Անգետիկը:

— Չէ, դու դեռ չգիտես:

— Գիտեմ, գիտեմ: Այ, լսիր, — գոռաց Անգետիկն ու ամբողջ ուժով սկսեց փչել փողը:

Բու— բու— բու, դու— դու— դու:

— Դու հենց այնպես փչում ես, չես նվագում, — պատասխանեց Տավղիկը:

— Ո՞նց թե չեմ նվագում, — նեղացավ Անգետիկը: — Շատ լավ էլ նվագում եմ: Բարձր է ու զիլ:

— Ախ դու, անգետ: Բանը հո բարձր նվազելը չի: Հարկավոր է, որ գեղեցիկ ստացվի:

— Դե գեղեցիկ էլ ստացվում է, էլի:

— Իսկի էլ գեղեցիկ չի, — ասաց Տավղիկը: — Ես տեսնում եմ, որ դու շնորհք չունես:

— Դու չունես, — բարկացավ Անգետիկը: — Դու նախանձից ես այդպես ասում: Դու ուզում ես, որ մենակ քեզ լսեն ու գովեն:

— Ամենևին էլ չէ, — ասաց Տավղիկը: — Վերցրու ու նվագիր ինչքան ուզում ես, եթե կարծում ես, որ հարկավոր չի սովորել: Թող քեզ էլ գովեն:

— Հա, հենց կնվագեմ, — պատասխանեց Անգետիկը:

Նա սկսեց փչել, բայց քանի որ նվագել չգիտեր, գալարափողը մերթ մռնչում էր, մերթ խռխռացնում, մերթ ծղրտում, մերթ էլ խրթխրթացնում: Տավղիկն ականջ դրեց, դրեց… Վերջապես ձանձրացավ: Նա հագավ իր թավշե բաճկոնը, վարդագույն բանթը, որ կրում էր փողկապի փոխարեն, ամրացրեց վզին և հյուր գնաց:

Երեկոյան, երբ բոլոր Ճստլիկները տուն եկան, Անգետիկը նորից վերցրեց գալարափողն ու սկսեց փչել.

Բու— բու— բու: Դու— դու— դու:

— Այս ի՞նչ աղմուկ է, — գոչեցին բոլորը:

— Աղմուկ չի, — պատասխանեց Անգետիկը: — Ե՛ս եմ նվագում:

— Վերջ տուր իսկույն, — գոռաց Գիտունիկը: — Քո նվագից ականջներս ցավում են:

— Դա նրանից է, որ դեռ չես վարժվել իմ երաժշտությանը: Այ, կվարժվես, էլ ականջներդ չեն ցավի:

— Ես իսկի էլ չեմ ուզում վարժվել: Շատ պետքս է։

Բայց Անգետիկը չլսեց նրան ու շարունակեց նվազել. Բու— բու— բու: Խըռ— խըռ— խը՜ռ: Վիու— վիու:

— Դե վերջ տուր, — հարձակվեցին բոլոր Ճստլիկները։ — Կորիր այստեղից քո գարշելի գալարափողով:

— Ո՞ւր գնամ:

— Գնա դաշտ ու այնտեղ նվագիր:

— Ախր դաշտում ինձ ոչ ոք չի լսի:

— Իսկ քեզ պետք է, որ անպայման մեկն ու մեկը լսի՞:

— Անպայման:

— Դե, գնա փողոց, թող հարևանները լսեն:

Անգետիկը գնաց փողոց ու սկսեց նվագել հարևան տան մոտ, բայց հարևանները խնդրեցին չաղմկել լուսամուտների տակ: Նա գնաց մի ուրիշ տան մոտ՝ այնտեղից էլ վռնդեցին: Գնաց երրորդ տան մոտ՝ այնտեղից էլ քշեցին: Անգետիկն էլ վճռեց ի հեճուկս նրանց նվագել ու նվագել: Հարևանները զայրացան, դուրս վազեցին տներից ու ընկան նրա հետևից: Անգետիկը գործիքը ձեռքին հազիվ փախավ նրանցից:

Այդ օրվանից Անգետիկը դադարեց գալարափող նվազել:

— Իմ երաժշտությունը չեն հասկանում, — ասում էր նա: — Դեռ չեն հասել իմ երաժշտությունը հասկանալու աստիճանին: Երբ կհասնեն, իրենք կխնդրեն, բայց ուշ կլինի, էլ չեմ նվագի:

Գլուխ երրորդ