Ճաշասենյակը, որը գտնվում էր տան ամենալուսավոր հատվածում, լցված էր հյուրերով, որոնք սրտի թրթիռով էին սպասում Նենսիի գալուն: Հյուրասիրության սեղանը լեցուն էր բազմազան ուտեստներով, անուշաբույր խմորեղեններով, տարատեսակ մրգերով: Մեծից փոքր ակնկալում էին Նենսիի մոտալուտ մուտքը: Այդ օրը Նենսիի կյանքում կհիշվի իր պարզ ու բարդ գույներով, նենգ ու բարի ժպիտներով:
Բոլորը հավաքվել էին նրան շնորհավորելու՝ դպրոցն ավարտելու կապակցությամբ: Բժիշկների ընտանիքում ընդունված էր այս ծիսակարգը. բոլորը գիտեին, որ ավարտական քննություններից հետո Նենսին պետք է բժիշկ դառնար. բժիշկ՝ նորից Բրաուն ազգանունով: Բրաունները այդ քաղաքում ճանաչված էին, որպես լավագույն բժիշկներ, գիտությունների թեկնածուներ և նրանք այլ մասնագիտության մասին լսել անգամ չէին ուզում: Նենսին պետք է բժիշկ դառնար և վերջ. . .
Աղջիկը այդ արարողակարգին վերաբերվում էր շատ բացասական, քանի որ դատավճիռն արդեն կայացված էր՝ հաշվի չառնելով իր ցանկությունը: Արդեն մեկ ամիս է, ինչ մայրիկի հետ չէր խոսում: Վերջին վեճից հետո, երբ նրան հայտնեց իր ցանկության մասին, մայրը բորբոքվեց, անգամ ապտակեց՝ ասելով, որ Բրաունները միայն բժիշկներ պետք է լինեն: Այդ իսկ պատճառով Նենսին ժամանակի կորուստ և ձևականություն էր համարում նման հավաքները: Նա ուներ գողտրիկ մի անկյուն. դա բակում տեղակայված փայտե տնակն էր, որտեղ ժամանակ առ ժամանակ ընտանիքի կողմից չհասկացվող իրավիճակններում թաքնվում էր նա:
Այսօր էր փակվել էր այդ տնակում, ձեռքերով բռնել գլուխը և արտասվում էր: Վերջապես հավաքեց իրեն, սրբեց արցունքները, շտկեց վարսերը և քայլերն ուղղեց դեպի տուն, որտեղ իրեն էին սպասում, արդեն մշտական ծանոթ շնորհավորանքներով, բարեկամները:
– Նենսին եկավ,- գոռացին բոլորը:
Վազեցին ընդառաջ, գրկեցին, համբուրեցին: Պապիկը, որը գիտությունների թեկնածու էր, մի կողմ դրեց ծխամորճը, շոյեց մորուքը, շտկեց ակնոցը և բամբ ձայնով ասաց.
– Հարգելի Նենսի՛, բարի գալուստ բժիշկների ակումբ: Մենք բոլորս էլ ուրախ կլինենք քեզ տեսնել ակնաբույժի կարգավիճակում և, որպես նվեր, քեզ այս բժշկական հագուստն եմ հանձնում: Պատվով կրի՛ր այն, հպարտությամբ կատարի՛ր աշխատանքդ, ընտրածդ ուղին միշտ կանաչ թող լինի:
Նենսին դողդողացող ձեռքերով վերցրեց, իր համար այդքան չսիրված նվերը, հավաքեց իր ամբողջ կամքն ու ուժը և ասաց.
– Պապի՛կ, ես բժիշկ չեմ դառնալու. մանկավարժ պիտի լինեմ:
Պապը կլորացրեց աչքերը, վեր ցատկեց իր տեղից, մոտեցավ Նենսիին, բռնեց ուսերից և ասաց.
– Հիանալի կատակ էր, Նեսնի՛. . .
– Դա կատակ չէր, պապի՛կ, մի ամիս առաջ ես և մայրիկը վիճել ենք այդ հարցի շուրջ: Ախր եթե չեմ սիրում այդ մասնագիտությունը, ինչպե՞ս կարող եմ լավ մասնագետ լինել՝ չէ՞ որ մարդկանց հետ գործ ունեմ: Թույլ տվե՛ք բացառության կարգով առանձնանամ Բրաուններից և լինեմ ոչ թե բժիշկ, այլ ուսուցչուհի: Ներե՛ք, եթե չեմ արդարացնում ձեր հույսերը:
Այսքանը ասաց Նենսին՝ գլուխը կախ, վախվորած նապաստակի պես:
Բոլորը, քար կտրած, նայում էին այդ տեսարանը. ապշած էին Նենսիի համարձակությամբ և սարսափած էին պապիկի հետագա քայլերից. կարծես թե տարիներ առաջվա պատկերը հայտնվել էր նրանց առաջ. հորաքույրն էլ նույն համարձակն էր՝ նկարչուհի էր ուզում դառնալ: Պապը՝ իրեն հակաճառելու, չենթարկվելու համար, դուրս էր արել նրան տանից:Հիմա նա ճանաչված նկարիչ էր՝ ապրում էր իրենցից հեռու, ցեղական առիթներին էլ չէր մասնակցում: Տատիկը անկյունում նստած, արցունքոտ արչերն էր՝ սրբում մետաքսե թաշկինակով. մի պահ իր աղջկան հիշեց, որին արդեն քսան տարի է, ինչ չէր տեսել՝ ամուսինը թույլ չէր տալիս: Սրտի խորքում տատիկը ուրախ էր, որ Նենսին այդքան ուժ ունեցավ՝ բարձրաձայելու իր ցանկության մասին. հույս ուներ, որ տարիները ինչ որ բան փոխած կլինեին ամուսնու մոտ և նա այլ կերպ կվարվի. . .
Մեկ րոպե լռություն տիրեց, որը խաթարվեց պապիկի բամբ ձայնի նոտաներից.
– Նենսի՛, ուղեղդ դատարկ մտքերով մի՛ լցրու, կա՛մ բժիշկ կլինես, կա՛մ առավոտյան ճամպրուկդ հավաքած կլքես այս տունը:
Բոլորը քարացան: Տատիկը գլուխը կախեց, Նենսիի մայրը՝ հոր խոսքերին համաձայնություն տվող հայացքով, նայեց աղջկան: Խնջույքը, կարծես թե չստացվեց: Բոլորը պահանջեցին իրենց վերարկուները և դուրս եկան տանից: Մայրը մի սրտաճմլիկ հայացք գցեց Նենսիի վրա, հետո ավելացրեց.
– Գնա՛, քո սենյակ՝ մտածելու, մի ամբողջ գիշեր առաջդ է: Չեմ կարծում, որ մի մասնագիտության պատճառով, հորաքրոջդ պես պետք է լքես տունդ:
Միայն տատիկը՝ դուրս գալուց առաջ, ձեռքը դրեց Նենսիի ուսին և կամացուկ շշնջաց. << Աղջի՛կս, մի անգամ կզիջես, ողջ կյանքդ գլխիկոր կքայլես, կզոհես քեզ հանուն ուրիշի կարծիքների և սկզբունքների՝ մոռանալով քո ներսում եղած ցանկությունները>>. մի փոքր թղթի կտոր էլ դրեց Նենսիի ափի մեջ:
Ամբողջ գիշեր Նենսիի սենյակի լույսը չմարեց: Երբ բոլորը խոր մրափում էին, Նենսին ճամպրուկն էր հավաքում: Այն թուղթը, որ տատն էր ափի մեջ դրել՝ հորաքրոջ հասցեն էր. այնտեղ պիտի գնար: Մի տեղ, որ իրեն չեն հասկանում՝ մնալու իմաստ չկար: Առավոտը զարմանալիորեն արագ բացվեց: Սովորականի պես մայրը մտավ բոլորի սենյակները՝ բարի լույս ասելու: Նենսիի անկողինը բացված չէր. վրան էլ նամակ կար. << Ես ձեզ սիրում եմ, շաաա՜տ եմ սիրում. . . Գիտեմ՝ ցավեցնում եմ ձեզ, բայց իմ <<ես>>-ի վրայով էլ չեմ կարող քայլել: Հուսով եմ. մի օր ինձ կհասկանաք և կներեք . . . Ձեր Նենսի>>
Մայրը սառնասրտորեն ծալծլեց նամակը, դրեց գիշերանոցի գրպանը և, բժշկին հատուկ հպարտ քայլվածքով, իջավ ներքև ու հայտարարեց.
– Նենսին այլևս մեզ հետ չէ, որոշումը կայացված է:
Մարդի՛կ, մի՛ փորձեք ձեր չիրականացած երազանքները իրականացնել ձեր երեխաների միջոցով:
Մի՛ պարտադրեք նրանց, թողե՛ք ինքնուրույն ընտրեն իրենց կյանքի ուղին:
Հասարակության կարծիքը մի՛ փաթաթեք ձեր երեխայի պարանոցին:
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
