Երազանք

Ճաշասենյակը, որը գտնվում էր տան ամենալուսավոր հատվածում, լցված էր հյուրերով, որոնք սրտի թրթիռով էին սպասում Նենսիի գալուն: Հյուրասիրության սեղանը լեցուն էր բազմազան ուտեստներով, անուշաբույր խմորեղեններով, տարատեսակ մրգերով: Մեծից փոքր ակնկալում էին Նենսիի մոտալուտ մուտքը: Այդ օրը Նենսիի կյանքում կհիշվի իր պարզ ու բարդ գույներով, նենգ ու բարի ժպիտներով:

Բոլորը հավաքվել էին նրան շնորհավորելու՝ դպրոցն ավարտելու կապակցությամբ: Բժիշկների ընտանիքում ընդունված էր այս ծիսակարգը. բոլորը գիտեին, որ ավարտական քննություններից հետո Նենսին պետք է բժիշկ դառնար. բժիշկ՝ նորից Բրաուն ազգանունով: Բրաունները այդ քաղաքում ճանաչված էին, որպես լավագույն բժիշկներ, գիտությունների թեկնածուներ և նրանք այլ մասնագիտության մասին լսել անգամ չէին ուզում: Նենսին պետք է բժիշկ դառնար և վերջ. . .

Աղջիկը այդ արարողակարգին վերաբերվում էր շատ բացասական, քանի որ դատավճիռն արդեն կայացված էր՝ հաշվի չառնելով իր ցանկությունը: Արդեն մեկ ամիս է, ինչ մայրիկի հետ չէր խոսում: Վերջին վեճից հետո, երբ նրան հայտնեց իր ցանկության մասին, մայրը բորբոքվեց, անգամ ապտակեց՝ ասելով, որ Բրաունները միայն բժիշկներ պետք է լինեն: Այդ իսկ պատճառով Նենսին ժամանակի կորուստ և ձևականություն էր համարում նման հավաքները: Նա ուներ գողտրիկ մի անկյուն. դա բակում տեղակայված փայտե տնակն էր, որտեղ ժամանակ առ ժամանակ ընտանիքի կողմից չհասկացվող իրավիճակններում թաքնվում էր նա:

Այսօր էր փակվել էր այդ տնակում, ձեռքերով բռնել գլուխը և արտասվում էր: Վերջապես հավաքեց իրեն, սրբեց արցունքները, շտկեց վարսերը և քայլերն ուղղեց դեպի տուն, որտեղ իրեն էին սպասում, արդեն մշտական ծանոթ շնորհավորանքներով, բարեկամները:

– Նենսին եկավ,- գոռացին բոլորը:

Վազեցին ընդառաջ, գրկեցին, համբուրեցին: Պապիկը, որը գիտությունների թեկնածու էր, մի կողմ դրեց ծխամորճը, շոյեց մորուքը, շտկեց ակնոցը և բամբ ձայնով ասաց.

– Հարգելի Նենսի՛, բարի գալուստ բժիշկների ակումբ: Մենք բոլորս էլ ուրախ կլինենք քեզ տեսնել ակնաբույժի կարգավիճակում և, որպես նվեր, քեզ այս բժշկական հագուստն եմ հանձնում: Պատվով կրի՛ր այն, հպարտությամբ կատարի՛ր աշխատանքդ, ընտրածդ ուղին միշտ կանաչ թող լինի:

Նենսին դողդողացող ձեռքերով վերցրեց, իր համար այդքան չսիրված նվերը, հավաքեց իր ամբողջ կամքն ու ուժը և ասաց.

– Պապի՛կ, ես բժիշկ չեմ դառնալու. մանկավարժ պիտի լինեմ:

Պապը կլորացրեց աչքերը, վեր ցատկեց իր տեղից, մոտեցավ Նենսիին, բռնեց ուսերից և ասաց.

– Հիանալի կատակ էր, Նեսնի՛. . .

– Դա կատակ չէր, պապի՛կ, մի ամիս առաջ ես և մայրիկը վիճել ենք այդ հարցի շուրջ: Ախր եթե չեմ սիրում այդ մասնագիտությունը, ինչպե՞ս կարող եմ լավ մասնագետ լինել՝ չէ՞ որ մարդկանց հետ գործ ունեմ: Թույլ տվե՛ք բացառության կարգով առանձնանամ Բրաուններից և լինեմ ոչ թե բժիշկ, այլ ուսուցչուհի: Ներե՛ք, եթե չեմ արդարացնում ձեր հույսերը:

Այսքանը ասաց Նենսին՝ գլուխը կախ, վախվորած նապաստակի պես:

Բոլորը, քար կտրած, նայում էին այդ տեսարանը. ապշած էին Նենսիի համարձակությամբ և սարսափած էին պապիկի հետագա քայլերից. կարծես թե տարիներ առաջվա պատկերը հայտնվել էր նրանց առաջ. հորաքույրն էլ նույն համարձակն էր՝ նկարչուհի էր ուզում դառնալ: Պապը՝ իրեն հակաճառելու, չենթարկվելու համար, դուրս էր արել նրան տանից:Հիմա նա ճանաչված նկարիչ էր՝ ապրում էր իրենցից հեռու, ցեղական առիթներին էլ չէր մասնակցում: Տատիկը անկյունում նստած, արցունքոտ արչերն էր՝ սրբում մետաքսե թաշկինակով. մի պահ իր աղջկան հիշեց, որին արդեն քսան տարի է, ինչ չէր տեսել՝ ամուսինը թույլ չէր տալիս: Սրտի խորքում տատիկը ուրախ էր, որ Նենսին այդքան ուժ ունեցավ՝ բարձրաձայելու իր ցանկության մասին. հույս ուներ, որ տարիները ինչ որ բան փոխած կլինեին ամուսնու մոտ և նա այլ կերպ կվարվի. . .

Մեկ րոպե լռություն տիրեց, որը խաթարվեց պապիկի բամբ ձայնի նոտաներից.

– Նենսի՛, ուղեղդ դատարկ մտքերով մի՛ լցրու, կա՛մ բժիշկ կլինես, կա՛մ առավոտյան ճամպրուկդ հավաքած կլքես այս տունը:

Բոլորը քարացան: Տատիկը գլուխը կախեց, Նենսիի մայրը՝ հոր խոսքերին համաձայնություն տվող հայացքով, նայեց աղջկան: Խնջույքը, կարծես թե չստացվեց: Բոլորը պահանջեցին իրենց վերարկուները և դուրս եկան տանից: Մայրը մի սրտաճմլիկ հայացք գցեց Նենսիի վրա, հետո ավելացրեց.

– Գնա՛, քո սենյակ՝ մտածելու, մի ամբողջ գիշեր առաջդ է: Չեմ կարծում, որ մի մասնագիտության պատճառով, հորաքրոջդ պես պետք է լքես տունդ:

Միայն տատիկը՝ դուրս գալուց առաջ, ձեռքը դրեց Նենսիի ուսին և կամացուկ շշնջաց. << Աղջի՛կս, մի անգամ կզիջես, ողջ կյանքդ գլխիկոր կքայլես, կզոհես քեզ հանուն ուրիշի կարծիքների և սկզբունքների՝ մոռանալով քո ներսում եղած ցանկությունները>>. մի փոքր թղթի կտոր էլ դրեց Նենսիի ափի մեջ:

Ամբողջ գիշեր Նենսիի սենյակի լույսը չմարեց: Երբ բոլորը խոր մրափում էին, Նենսին ճամպրուկն էր հավաքում: Այն թուղթը, որ տատն էր ափի մեջ դրել՝ հորաքրոջ հասցեն էր. այնտեղ պիտի գնար: Մի տեղ, որ իրեն չեն հասկանում՝ մնալու իմաստ չկար: Առավոտը զարմանալիորեն արագ բացվեց: Սովորականի պես մայրը մտավ բոլորի սենյակները՝ բարի լույս ասելու: Նենսիի անկողինը բացված չէր. վրան էլ նամակ կար. << Ես ձեզ սիրում եմ, շաաա՜տ եմ սիրում. . . Գիտեմ՝ ցավեցնում եմ ձեզ, բայց իմ <<ես>>-ի վրայով էլ չեմ կարող քայլել: Հուսով եմ. մի օր ինձ կհասկանաք և կներեք . . . Ձեր Նենսի>>

Մայրը սառնասրտորեն ծալծլեց նամակը, դրեց գիշերանոցի գրպանը և, բժշկին հատուկ հպարտ քայլվածքով, իջավ ներքև ու հայտարարեց.

– Նենսին այլևս մեզ հետ չէ, որոշումը կայացված է:

Մարդի՛կ, մի՛ փորձեք ձեր չիրականացած երազանքները իրականացնել ձեր երեխաների միջոցով:

Մի՛ պարտադրեք նրանց, թողե՛ք ինքնուրույն ընտրեն իրենց կյանքի ուղին:

Հասարակության կարծիքը մի՛ փաթաթեք ձեր երեխայի պարանոցին:

Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը

Սիրելի այցելու, եթե դու այլևս ՓՈՔՐԻԿ չես, այլ ՊԱՏԱՆԻ, եթե արդեն քո հետաքրքրությունների շրջանակն ընդլայնվել է և դու ուզում ես տարիքիդ համապատասխան հետաքրքիր հոդվածներ կարդալ, ապա «Պատանի եմ» կայքը հենց այն հարթակն է, որը կհագեցնի քո հետաքրքրասիրությունները։ Այստեղ դու կարող ես նաև ինքդ լինել հեղինակ, ունենալ ու վարել քո բլոգային էջը։ Միացի՛ր պատանիների թիմին։ Դարձի՛ր «Պատանի եմ» կայքի մի մասնիկը։