Վերադարձ

Նինոն՝ աղքատ ընտանիքի փոքրիկ տղա էր, ով երազում էր հարևան տան հարստության մասին։ Ցանկանում լինել նրանց որդին՝ գույնզգույն նորաձև հագուստներ կրել, ուտել տարատեսակ ուտեստներ։ Ատում էր սեփական ծնողներին, քանի որ աղքատ էին։ Մտածում էր մեծանալ ու լքել հայրական օջախը։

Ինչպես ինքն էր ասում.

– Չեմ ուզում աղքատ լինել, դուք լավ չե՛ք աշխատում, ինչու՞ ես նրանց որդին չեմ։ Ինչու՞ ես ծնվեցի։

Նինոյի անտարբերությունը, սառնությունը նկատում էին ծնողները, այնուամենայնիվ, սիրում, փայփայում, ընթրիքի լավագույն կտորը նրան էին բաժին հանում։ Գիտեին Նինոյի սիրած զբաղմունքն էր հարևան տան անցուդարձին հետևելը։ Մոր հորդորներին, որ թողնի իրեն գրկի, սիրի, գուրգուրի ստանում էր նույն պատասխանը։

– Ա՛յ նրանք ծնողներ են, ա՛յ նրանք իրավունք ունեն հարգանքի և սիրո։ Ինչու՞ եք դուք իմ ծնողները։

Հայրն ու մայրը անում էին հնարավորն ու անհնարինը՝ որդուն գոհացնելու, սակայն ապարդյուն։

Նախանձը պատել էր Նինոյի հոգին։ Մի օր էլ, երբ Նինոն պատուհանից կախված ուշի-ուշով հետևում էր հարևան տան անցուդարձին, նկատեց, որ դրկիցների տղան չկա․
« Գուցե մեկնել է հանգստանալու»,- մտածեց նա։

Սակայն ավելի ապշեց, երբ հաջորդ օրերին տարբեր ազգության և մեծաքանակ բժիշկների ելումուտ նկատեց։

 – Ա՜յ քեզ բան,- մտածեց Նինոն,
 – Տեսնես ի՞նչ է պատահել։

Անցնում էին օրերը։ Նինոն շատ էր ընկճվում, քանի որ հարևան տան գեղեցիկ սպասքով բազմազան ուտելիքներով լի սեղանները փոխարինվել էին դեղերով լցված արկղերի։ Տան տիրուհին էլ կարճ ժամանակում, նիհարել և տգեղացել էր։ Մի օր էլ դպրոցից տուն վերադառնալուց, երբ աչքը գցեց սիրած տան ուղղությամբ նկատեց մեքենան նստող, դալուկ, գունատ, հյուծված Անդրեին․ հարևան տան տղան էր։

Նրան ուղեկցում էին մի խումբ բժիշկներ, իսկ Անդրեն ոտքի վրա վրա հազիվ էր կանգնում։ Տխրեց տեսած տեսարանից շտապեց տուն, որտեղ ակամայից լսեց հոր ու մոր խոսակցությունը։

– Սիլվի, ի՜նչ երջանիկ եմ, որ մեր Նինոն առողջ է։ Տեսնում ես, որ ամենամեծ երջանկությունը առողջությունն է։ Այդքան գումարներ ունեն, բայց որդուն, ցավոք բժշկել չեն կարողանում։ Նինոն արթնացավ խորը մղձավանջից, երբ իր կողմից մորն ու հորը հասցրած վիրավորանքները հիշեց։ Ամոթից շիկնեց, աչքերը լցվեցին արցունքով վազեց ծնողների մոտ, գրկեց նրանց ու ասաց․
– Մա՛մ, պա՛պ, ես ձեզ սիրում եմ։ Դուք ճիշտ եք՝ ամենամեծ հարստությունը առողջությունն է։ Ներեք ինձ։

Այդ օրը ճակատագրական եղավ բոլորի համար։ Նինոն դարձավ հիանալի որդի, չէ՞ որ ծնողներին չեն ընտրում։

Մարդի՛կ, գնահատե՛ք Ձեզ ընձեռած ժամանակը, խնայե՛ք Ձեր առողջությունը, սիրե՛ք Ձեր ծնողներին։

Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը