Գյուղում ապրում էր Մարիամը իր աղջկա՝ Նենսիի հետ։ Մարիամը համեստ կին էր, աղջիկը նրա հակապատկերն էր․ էգոիստ, շահամոլ։ Մարիամը ամեն առավոտ տունն էր մաքրում, ծաղիկները ջրում, ընթրիք պատրաստում, արդուկ անում։ Նրա փորձերը ՝ աղջկան ներքաշել տնային գործերի մեջ, ապարդյուն էին անցնում։ Գրեթե միշտ հնչում էր նույն պատասխանը․ մատներս հարդարված են, վարսերս եմ սանրում, շպարվում եմ, մա՛մ, գիշերը չեմ քնել, հիմա պիտի քնեմ։
Նենսին մի անասելի գեղեցկուհի էր, շատերն էին երազում կնության առնել նրան, սակայն Նենսին բոլորին մերժում էր, յուրաքանչյուրին ցույց տալիս իրենց թերությունները։ Մի առավոտ լավ տրամադրությամբ Նենսին վազեց մոր մոտ և պատմեց, որ երազում տեսել է իր ասպետին․ նա այնքան հարուստ էր,որ խմում էր ոսկե բաժակից, ուտում էր ոսկե հաց ոսկե ամանից։ Մայրը ծիծաղեց և ասաց աղջկան․
— Թող լինի այնպես, ինչպես տեսել ես երազում։
Մի հրաշալի առավոտ էր․ Մարիամը զբաղված էր իր տնային գործերով, Նենսին էլ իր հարդարանքով, չնկատեցին տանը մոտեցող գեղեցիկ կառքը։
Կառքից իջավ մի հարուստ երիտասարդ․ շքեղ հանդերձանքով։ Նենսին ուրախությունից փայլում էր, քանի որ երիտասարդը իր երազանքների ասպետն էր և եկել էր ամուսնության առաջարկ անելու։ Նենսին ամուսնացավ և տեղափոխվեց ամուսնու պալատ։
Սկզբում ամեն ինչ լավ էր, սակայն տարիների ընթացքում տղան կորցրեց իր հետարքրությունը Նենսիի հանդեպ։ Նենսին ուներ ամեն ինչ, սակայն ամուսնու ուշադրությունն ու սերը մարել էին նրա նկատմամբ։ Նենսին որոշեց հեռանալ ամուսնուց, վերադառնալ մոր մոտ։
Մարիամը բավականին երկար ժամանակ աղջկան չէր տեսել։ Երբ տեսավ նրան, գրկեց ու համբուրեց։ Նենսին արտասվելով ասաց․
- Ամեն ինչ լավ էր մայրիկ, այնտեղ ամեն ինչ ոսկուց էր, բայց չկար ուշադրություն և սեր։ Տարիներ շարունակ ապրել եմ երեխաներիս համար, բայց այլևս դիմանալ չեմ կարող։ Ների՛ր ինձ, մայրի՛կ, ես հասկացել եմ․ միշտ չէ, որ հարստությունը երջանկություն է բերում։ Մեր տան հասարակ կահույքը և եգիպտացորենով ապուրը ինձ համար ավելի թանկ է, քանի որ դու ինձ սիրում ես։
Մարդի՛կ, հարստությամբ երջանկություն չես գտնի։
Գնահատե՛ք այն, ինչ ունեք․․․
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
