Մայքը

Փոքրիկ Մայքը երեք տարեկան էր և ապրում էր իր հրաշք մանկությունը հոգատար ծնողների հետ:

Նա իրեն ամենաերջանիկն էր համարում. մայրը միշտ իր կողքին էր՝ միասին արթնանում էին, միասին նախաճաշում, միասին զբոսնում, միասին խաղում. գիշերն էր միասին պառկում էին. ամեն անգամ մի հետաքրքիր հեքիաթ էր կարդում մայրիկը, գրկում, համբուրում Մայքի թուշիկները, քնքշորեն փաթաթում նրան վերմակի մեջ, և բարի գիշեր մաղթելով, հեռանում սենյակից: Ճիշտ է հայրը ուշ էր վերադառնում աշխատանքից, բայց Մայքը գիտեր, որ առավոտյան իրեն կոնֆետներով լի մի աման է սպասվում. հայրն էր ամեն օր բերում: Այսպես անցնում էին նրա մանկության հրաշք օրերը: Մայքին թվում էր, որ ողջ կյանքը էտպես է լինելու: Մի առավոտ նա լսեց մոր ու հոր խոսակցությունը. ճիշտ է շատ բան չհասկացավ, բայց մի բան պարզ էր հայրը գործազուրկ էր դարձել: <<Հիմա ո՞վ է ինձ կոնֆետ, մայրիկին ծաղիկ բերելու >>.- ակամայից մտածեց նա: Արագ վազեց, գրկեց մայրիկին, սկսեց համբուրել նրա սառած այտերը, որ ցրի մթնոլորտը, բայց ապարդյուն. տխուր էին ծնողները: Նախաճաշին էլ մոր պարզ ու անմիջական ծիծաղը չկար. լուռ, մտքերով տարված անհասկանալի կերպով կուլ էին տալիս պատառները: Մայքին թվում էր երազ է՝ կբացի աչքերը ու ամեն ինչ առաջվա պես կլինի, բայց ոչ. . .

Այսպես անցնում էին օրերը. իր սիրած քաղցրավենիքները էլ չկային խոհանոցի դարակում, պակասել էին նաև համեղ կերակուրները, տարատեսակ խորտիկները, մեծ ամանում էլ չէին փայլում մրգերի տեսականիները. միայն խնձոր էր: Մայրն էլ, խանութ գնալիս, Մայքին զգուշացնում էր, որ ավելորդ ոչինչ չուզի, քանի որ պայմանները սուղ են: Մայրիկն էլ չէր խաղում որդու հետ, հիմնականում համակարգչի առաջ էր՝ ինչ որ բանի փնտրտուկների մեջ: Հայրը տանն էր, գրեթե միշտ մտամոլոր: Անտանելի տխուր, ահավոր վատ մթնոլորտ էր տիրում տանը:

Տխուր էր, շա՜տ տխուր. . .

Մի առավոտ, սովորականից շուտ արթնացավ Մայքը, վազեց մոր սենյակ, որ գրկի, համբուրի նրան. այ քեզ զարմանք՝ մայրը չկար, հայրն էլ պատշգամբում

-Պա՛պ, ու՞ր է մաման,- հարցրեց Մայքը:

Հայրն էլ գրկեց որդուն, ու համբուրելով փամփլիկ թուշիկները, շշնջաց.

-Մաման աշխատանքի է ընդունվել, մի փոքր ուշ կգա, դու մի տխրի, սա ժամանակավոր է:

Անտանելի շատ տխրեց Մայքը. չկար մայրիկը, չկային նրա պատրաստած հետաքրքիր նախաճաշիկները, չէին խաղում միասին, զբոսնելու էլ չէր գնում՝ հայրը զբաղված էր. . .

Այնքան անհետաքրքիր էիր օրերն անցնում. միապաղաղ ու ձանձրալի. միակ ուրախությունը մայրիկի գալու պահն էր, երբ վազում էր ընդառաջ և, թաթիկների մեջ եղած ամբողջ ուժով, գրկում նրան: Մայրն այնքան հոգնած էր լինում, որ գրկախառնությունից հետո վազում էր խոհանոց՝ մի բան պատրաստելու՝ ընթրիքի համար: Որդուն քնեցնելուց էլ հեքիաթ չէր կարդում. պատճառաբանում էր, որ արդեն մեծ է. . .

Մայքի սիրած կոնֆետները, մրգերը բազմազան, համեղ պիցցաներն ու նրբագույն քաղցրավենիքները չէին պակասում իրենց տնից, բայց չկար մաման. . .Մայրը, այնքան էր տարված իր աշխատանքով՝ գումար վաստակելու, ընտանիք կերակրելու մտքով, որ առավոտյան մի համբույր տալուց բացի՝ տղայի հետ չէր էլ խոսում. միշտ շտապում էր: Փոքրիկը սկսեց փակվել սենյակում, ոչ ոքի հետ չէր խոսում, անգամ հրաժարվում էր իր սիրած ուտելիքներից: Մայրիկին էլ առաջվա պես չէր դիմավորում, խաղալիք արջուկի հետ իր սենյակի մահճակալին պառկում ու մտքով վերհիշում էր անցյալը՝ հոգատար մայրիկին, փոքրիկ թաթիկներով սրբում աչքերից հոսող արցունքները և էլ ավելի ամուր փաթաթվում արջուկին:

-Ես քեզ երբեք չեմ թողնի.- շշնջում էր տղան ու պինդ սեղմում խաղալիքը կրծքին:

Մի երեկո մայրը շուտ ավարտեց աշխատանքը ու շտապեց տուն. տղան իրեն չդիմավորեց: Զարմացած քայլերն ուղղեց դեպի որդու սենյակ և գտավ փոքրիկին գետնին պառկած՝ արջուկին փաթաթված: Գրկեց որդուն, անհագ համբուրեց աչուկները, երբ ուզում էր դնել անկողնու մեջ, հանկարծ Մայքը բացեց իր կապույտ աչքերը, վեր թռավ տեղից, ամուր-ամուր փաթաթվեց մայրիկին ու ասաց.

-Մա՜մ, էլ մի գնա խնդրում եմ. ինձ ո՛չ ուտելիք է հարկավոր, ո՛չ կոնֆետ. միայն դու եղիր կողքիս. . .

Մայրը պինդ գրկեց որդուն, սեղմեց կրծքին, պինդ ու կարոտած համբույրներ հղեց նրան, առաջվա պես օրորեց, փաթաթեց վերմակի մեջ, բարի գիշեր մաղթեց ու գնաց:

Հաջորդ առավոտ աշխատանքի ազատման դիմում գրեց:

Երբ տուն եկավ որդեն դեռ քնած էր, գրկեց նրան ու ասաց.

-Դու՛ ես իմ կյանքի իմաստը, որդիս: Թե ուրախ ես դու, ուրախ եմ ես. այսուհետ ամեն ինչ առաջվա պես է լինելու, հրաշքս, միայն ժպտա:

Մայքը մոր խոսքերից արթնացավ, թռավ նրա գիրկը ու իր պինդ թաթիկները մխրճեց մազերի մեջ, ամուր գրկեց մոր պարանոցը ու գոռաց.

-Մա՛մ, իմ մա՛մ. . .

Մի անտեսե՛ք Ձեր երեխաներին. նրանք կոնֆետից, համեղ ուտեստներից, գեղեցիկ զգեստներից ու թանկարժեք զարդերից էլ կարևոր են. . .

Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը

Սիրելի այցելու, եթե դու այլևս ՓՈՔՐԻԿ չես, այլ ՊԱՏԱՆԻ, եթե արդեն քո հետաքրքրությունների շրջանակն ընդլայնվել է և դու ուզում ես տարիքիդ համապատասխան հետաքրքիր հոդվածներ կարդալ, ապա «Պատանի եմ» կայքը հենց այն հարթակն է, որը կհագեցնի քո հետաքրքրասիրությունները։ Այստեղ դու կարող ես նաև ինքդ լինել հեղինակ, ունենալ ու վարել քո բլոգային էջը։ Միացի՛ր պատանիների թիմին։ Դարձի՛ր «Պատանի եմ» կայքի մի մասնիկը։