Գլուխ 29. ԵՍ ԴԱՎԱՃԱՆՈՒՄ ԵՄ ՋՈՐՋ ՀԱՊԿԻՆՍԻՆ։ ՎԱՐԱԳՈՒՅՐՆ ԸՆԿՆՈՒՄ է

Հետևյալ առավոտյան նախաճաշից հետո Ջորջ Հապկինսն ինձ ասաց.
– Այսօր դու շատ ման չգաս, որպեսզի գիշերվա կողմը շատ հոգնած չլինես: Ինձ պետք ես գալու:
– Ինչո՞ւ, – հարցրի ես ամենամիամիտ տեսքով:
– Իսկ քո ի՞նչ գործն է: Կիմանաս, երբ հարկավոր կլինի:
Քիչ ժամանակ անց՝ նա ինձ կանչեց բակի մյուս ծայրում գտնվող փոքրիկ լվացքատունը: Այնտեղ կար ապակիով մի փոքրիկ լուսամուտ, որ բացվում էր դեպի խոհանոց:
– Հապա, մի փորձիր, կարո՞ղ ես այսպիսի անցքի միջով ներս խցկվել, – ասաց նա:
Ես դժվարությամբ ուսերս անցկացրի փոքրիկ լուսամուտով և ցատկեցի խոհանոց:
– Իսկ չե՞ս կարող մի քիչ ավելի աղմկել, – հարցրեց նա ծիծաղելով:
Ես անցա մեկ անգամ ևս՝ աշխատելով իջնել որքան կարելի է անձայն:
– Ա՛յ, հիմա ավելի լավ էր, – ասաց նա: – Փորձիր մեկ անգամ ևս. կանգնիր մատներիդ ծայրերի վրա:
Ես նորից ու նորից անցա, ընդամենը մի քսան անգամ:
– Դե, հիմա արդեն լավ է, – ասաց Ջորջը: – Ինչպիսի՞ կոշիկներ ունես դու, Ջի՛մ:
– Ամուր կոշիկներ են, սըր, հաստ ներբաններով:
– Դա բանի պետք չէ: Դու պետք է գնես մի զույգ նուրբ կոշիկներ, որ կարողանաս հեշտությամբ հանել ու հագնել: Գնա և իսկույն գնիր: Բիշոփ փողոցում կոշկավաճառի խանութ կա:
Նա ինձ տվեց տասը շիլլինգ, և ես գնացի: Ես պետք էի անցնեի սեղանատան մոտով: Միսիս Հապկինսն ինձ տեսավ: Նա ինձ գլխով արեց ու շշնջաց.
«Ժամանակն է, ժամանակն է, փախիր: Հետո ուշ կլինի»:
Որպես պատասխան՝ ես գլխով արի:
Պարզ էր, որ երեկ նա ինձ չէր խաբել: Միստր Հապկինսն ինձ չբացատրեց, թե ինչ գործի համար էի ես իրեն հարկավոր, բայց հասկացա, որ պետք է լուսամուտով մի ինչ-որ տեղ մտնեմ և այդպիսով կողոպուտի մասնակցեմ, իսկ կողոպուտի համար, ինչպես լսել էի, աքսորում են տաժանակիր աշխատանքի: Նշանակում է ես կորած եմ, եթե չփախչեմ որքան կարելի է շուտ: Այլևս առանց երկար մտածելու շտապեցի դեպի Սփիթալֆիլդ:
Ես չգիտեի, թե որտեղ է գտնվում այն ֆաբրիկան, որտեղ Ռիփսթոնն էր աշխատում: Երևի, եթե հարցնեմ Բեկկերի պողպատաձուլական ֆաբրիկան, ինձ ցույց կտան: Այժմ հենց ժամը տասներկուսին մոտ էր: Նշանակում է շուտով բանվորներին կարձակեն ճաշելու: Ես դարբասի մոտ կսպասեմ և Ռիփի հետ կխոսեմ:
Իսկապես, ֆաբրիկան ինձ իսկույն ցույց տվին: Դարբասի մոտ կային շատ կանայք՝ կապոցները ձեռքներին: Նրանք երևի ճաշ էին բերել այն բանվորների համար, որոնք ճաշում են ֆաբրիկայում:
«Իսկ եթե Ռիփսթոնին էլ դուրս չթողնե՞ն, – մտածեցի ես: – Այդ դեպքում ի՞նչ պիտի անեմ»:
Բայց հենց այդ ժամանակ զանգը հնչեց, և միանգամից բակ լցվեց բանվորների մեծ բազմություն: Բոլորը գալիս էին դեպի դարբասը: Ոմանք կապոցներ էին վերցնում իրենց կանանցից, ոմանց էլ պահակը փողոց էր թողնում:
Հանկարծ դռնակը լայն բացվեց, և այնտեղից դուրս թափվեց տղաների մի մեծ խումբ: Նրանց մեջ ես իսկույն ճանաչեցի Ռիփսթոնին: Առաջին րոպեին նա ինձ չնկատեց, բայց հենց որ կանչեցի, իսկույն ուրախ-ուրախ գոչեց.
– Ա՜, Սմիթ, սիրելիս: Ա՛յ թե լավ ես արել, որ եկել ես: Չարլի՛, այն տղան է, որի մասին քեզ ասում էի, – դիմեց նա իր ընկերոջը: – Դե, Սմիթ, գնանք միասին ճաշարան, այնտեղ կզրուցենք: Մենք մեկուկես ժամ ազատ ենք:
Ես այնքան էլ չէի ուզում կողմնակի տղայի ներկայությամբ խոսել, բայց ճար չկար: Ուզեցի Ռիփին աչքով անել, բայց նա ոչինչ չհասկացավ: Հետո մտածեցի. «Միևնույն է, նա երևի ոչինչ չի թաքցնում իր ընկերոջից: Ես Հապկինսի անունը չեմ տա»:
Մենք գնացինք սեղանատուն և նստեցինք անկյունում, մի հեռավոր սեղանի շուրջը: Ռիփսթոնը և իր ընկերը գնացին վաճառասեղանի մոտ, գրպաններից ինչ-որ տոմսեր հանեցին և մի-մի ափսե ճաշ ու մի-մի կտոր հաց ստացան: ես ասացի, որ քաղցած չեմ:
Մինչ նրանք ուտում էին, ես ցածրաձայն պատմում էի, թե ինչ է ասել ինձ իմ տիրոջ կինը, և ինչ է պատրաստվում այս գիշեր:
– Այ թե սրիկան է դա՜, – գոչեց Ռիփսթոնը, երբ ես վերջացրի: – Նրան կախելն էլ քիչ է: Տես, թե ինքն ինչ բաներ է սարքում և ուրիշներին էլ խաբում: էլ ի՞նչ մտածելու բան կա: Գնա և ոստիկանությանը պատմիր:
– Ոչ, լավ չի լինի, Ռիփ, – միջամտեց Չարլին, որ մինչև այդ լուռ լսում էր ինձ: – Ոստիկանությանը խառնել պետք չէ: Երևում է, որ դու նոր ես բանվոր դարձել: Իսկական բանվորը երբեք ոստիկանության հետ չի կապվի:
– Ուրեմն, քո ասելով, թողնենք որ նա կողոպտի ու սպաս,,.
– Ոչ, բայց կարելի է առանց ոստիկանության էլ գլուխ բերել: Դու հո գիտե՞ս այն մարդու հասցեն, որին նա կողոպտել է ուզում, – դիմեց ինձ Չարլին:
– Գիտեմ, – պատասխանեցի ես:
– Դե ուրեմն, հիանալի է: Իսկույն գնա նրա մոտ և նախազգուշացրու: Նա քեզանից շնորհակալ կլինի: Իսկ եթե նրան օգնություն հարկավոր լինի, ես նրա համար այնպիսի կտրիճներ կբերեմ, որ ամեն տեսակ ավազակի հետ հաշիվ կտեսնեն:
Ես նայեցի Ռիփսթոնին:
– է՛, ինչ կա՞ որ, Սմիթ, – ասաց նա փոքր-ինչ շփոթված: – Ճիշտ էլ ասում է. գուցե այդպես ավելի լավ կլինի: Մի վախենա: Եթե ինքդ գնաս, նա չի մտածի, թե դու էլ նրանց նման ես:
– Դու, ավելի լավ է, շատ մի ձգձգի, – ավելացրեց Չարլին համոզիչ տոնով: – Գործը լուրջ է: Հարկավոր է մանրամասն պատրաստվելու ժամանակ տալ:
Ես վեր կացա: Դիտեի, որ հարկավոր է գնալ, բայց խիստ վախենում էի:
– Ի՞նչ է, Սմիթ, – ծիծաղեց Ռիփսթոնը: – Երևի վախենում ես, հա՞: Չարլի, – դարձավ իր ընկերոջը, – դու էլ գնայիր նրա հետ: Մենք դեռ մի ժամ ժամանակ ունենք: Թե չէ՝ մենակ վախենում է:
– Է՜, ինչ կա՞ որ, կարելի է, – ասաց նա սիրով: Ըստ երևույթին նրա համար հաճելի էր, որ իր օգնությանն են դիմում որպես մեծ մարդու:
Ես Ռիփսթոնին հրաժեշտ տվի, և մենք արագ ուղղվեցինք դեպի ֆուլգետ: Դա շատ էլ հեռու չէր: Նույն թաղամասում էր, որտեղ ֆաբրիկան էր գտնվում: Միայն թե Պրեսկոր փողոցը շատ ավելի մաքուր էր;
Ավելի վստահ լինելու համար մենք հարևան խանութում հարցրինք, և մեզ ասացին, որ, իրոք, միստր Ջենեթը միայնակ ապրում է 12 տանը: Նա ծովային է և վաղուց արդեն բնակություն է հաստատել այդտեղ:
№ 12-ը առանձնատուն էր և գտնվում էր մի փոքրիկ պարտեզի խորքում:
Դռնակը փակ չէր: Երբ մենք մուտքի զանգը քաշեցինք, դուռը բաց արեց մի բարձրահասակ երիտասարդ:
– Միստր Ջենեթը տա՞նն է, – համարձակ հարցրեց Չարլին:
– Հայրս տանն է, – պատասխանեց նա: – Դուք ի՞նչ գործով եք եկել: Նա չէ՞ որ այլևս չի նավարկում:
Երևի նա կարծեց, թե մենք եկել ենք նրա նավում վարձվելու:
– Մեզ հարկավոր է մի կարևոր գործով տեսնել միստր Ջենեթին, – ասաց Չարլին վստահ ձայնով:
Երիտասարդը մեզ վրա մի զարմացական հայացք գցեց, բայց ոչինչ չասաց և տուն մտավ:
– Ասում էին մենակ է ապրում, այնինչ տես, ինչպիսի տղա ունի,- նկատեց Չարլին:
Ես խոսելու ցանկություն չունեի, խիստ հուզված էի, և իմ հուզմունքն ավելի ու ավելի էր սաստկանում: Արդյոք լա՞վ եմ անում, որ մատնում եմ միստր Հապկինսին: Չէ՞ որ իմ պատճառով նրան կարող են աքսորել, եթե միստր Ջենեթը ոստիկանությանը հայտնի: Կամ գուցե նա ինձ չհավատա և հենց ի՞նձ ուղարկի ոստիկանատուն: Բայց դրա մասին մտածելն արդեն ուշ էր: Դուռը բացվեց, և նույն երիտասարդը մեզ ներս կանչեց:
Միստր Ջենեթը մեզ դիմավորեց շատ սիրալիր: Դա լայնաթիկունք մի ծերունի էր՝ մուգ, արևախանձ դեմքով և խիտ, սպիտակ մազերով: Նա մեզ նստեցրեց իր դիմացը և հարցրեց, թե ի՞նչ կարևոր գործ ունենք:
Այստեղ, ըստ երևույթին, Չարլին էլ մի փոքր շփոթվեց: Նա թեքվեց իմ կողմը և ասաց.
– Ահա այս տղան, սը՛ր, ձեզ կպատմի ամբողջ պատմությունը: Դուք նրան հավատացեք: Ինչ-որ ասի՝ ճշմարտություն է: Ես երաշխավորում եմ սրա համար:
Միստր Ջենեթը թեթևակի ժպտաց, բայց հետո լուրջ նայեց ինձ և կարճ ասաց.
– Դե, պատմիր ամբողջ ճշմարտությունը: Ես լսում եմ:
Ես կակազելով ու շփոթվելով սկսեցի պատմել: Նա ինձ չէր ընդհատում: Ես քիչ-քիչ սիրտ առա և արդեն բավական կապակցված պատմեցի, թե ի՞նչ է պատրաստվում այս գիշեր:
Երբ վերջացրի, նա կարծես ինքն իրեն ասաց.
-Ի դեպ, լավ է, որ իմ տղաները հենց այսօր եկել են ինձ մոտ։ – Այս ասելով, նա դուռը բաց արեց և կանչեց. – Ջոն, եկ այստեղ և Թոմին էլ կանչիր:
Մի քանի րոպե հետո սենյակ մտան երկու բարձրահասակ երիտասարդ:
– Ի՞նչ կա, հայր, – հարցրեց նա, որ բաց էր արել դուռը: – Որևէ բա՞ն է պատահել:
Միստր Ջենեթը մանրամասն հաղորդեց նրանց իմ պատմածը: Նրանք ինձ էլի մի քանի հարց տվին: Հետո միստր Ջենեթը նրանց կանչեց լուսամուտի մոտ և մի քանի րոպե խորհրդակցեց նրանց հետ: Հետո նա նորից մոտեցավ ինձ և հարցրեց.
– Դու ժամը քանիսի՞ն ես հեռացել Քեթ փողոցից:
Ես հիշեցի, որ ժամը տասնմեկևկեսն էր, երբ մտա սեղանատուն, որտեղ կանգնած էր միսիս Հապեինսը:
– Այժմ մեկից քառորդ է անց, – ասաց միստր Ջենեթը: – Նա քեզ պատվիրել է կոշիկներ գնել և վերադառնալ:
– Այո, սը՛ր:
– Դե, ուրեմն վազիր, գնիր այնպիսի կոշիկներ, ինչպես նա է պատվիրել:
– Բայց, սըր, – ասացի ես, – իմ կոշիկները դեռ շատ ամուր են:
Միստր Ջենեթը ժպտաց ու ասաց.
– Դու լավ տղա ես երևում: Քո բախտն է, որ ժամանակին ես դուրս գալիս վատ ճանապարհից: Հենց որ կոշիկները կգնես, իսկույն վազիր Քեթ փողոցը:
– Նորից Քեթ փողո՞ցը, Ջորջ Հապկինսի մո՞տ: Բայց ինչո՞ւ, սըր:
– Գիտե՞ս ինչ: Ես ուզում եմ, որ նա այդ կողոպուտն սկսի, – պատասխանեց միստր Ջենեթը: – Դու հիմար տղա չես, հասկանում ես, թե դա ինչի համար է հարկավոր: Քեզ ոչ մի վտանգ չի սպառնում, – ավելացրեց նա նկատելով, որ ես վախեցա: – Եթե դու այդ սրիկաների գործակիցը լինեիր, քո բանը, իհարկե, շատ վատ կլիներ: Բայց այժմ ուրիշ Է. դու ինձ օգնում ես բռնելու նրանց, ես խոստանում եմ պաշտպանել քեզ: Ազնիվ խոսք եմ տալիս, որ այս րոպեից մինչև ամբողջ գործի վերջը իմ և իմ որդիների աչքը քեզ վրա կլինի:
Վերջին խոսքերը միստր Ջենեթն արտասանեց առանձնապես արտահայտիչ, երևի ցանկանալով հասկացնել, որ ես չմտածեմ իրեն խաբել:
– Մի խոսք ևս. ես կարո՞ղ եմ քեզ վրա հույս դնել:
Նա ձեռքը դրեց իմ ուսին և նայեց ուղիղ աչքերիս մեջ:
– Կարող եք, սըր, – պատասխանեցի ես: – Եթե դուք ասում եք, որ ինձ ոչ մի վատ բան չի պատահի, որ դուք չեք թողնի ինձ փորձանքի մեջ, ապա ես կվարվեմ այնպես, ինչպես դուք հրամայեցիք:
– Դե, ուրեմն, հիանալի: Գնա տուն և ոչ ոքի մի պատմիր, թե որտեղ ես եղել: Դու երևի ստիպված կլինես մի որևէ փոքրիկ լուսամուտով ներս սողոսկել, չվախենաս, ես մոտիկ կանգնած քեզ եմ սպասելու: Այնտեղ երևի մութ կլինի, բայց դու ինձ կճանաչես նրանից, որ ես կբռնեմ քո մազերը, այ այսպես: Դե, այժմ գնա:
Չարլին ուզեց ասել, որ պատրաստ է օգնելու նրան, բայց նա թփթփացրեց նրա մեջքին և ասաց.
– Շնորհակալ եմ, տղաս: Թեպետև ես ծեր եմ, բայց իմ ձեռքերը երևի ուժեղ կլինեն քոնից: Իզուր չէ, որ ամբողջ կյանքումս նավի վրա եմ աշխատել: Տղաներս էլ ոչինչ: Հորը նեղության մեջ չես թողնի:
Դրանից հետո մեզ մնում էր միայն տուն վերադառնալ: Չարլին շտապ հրաժեշտ տվեց ինձ և վազեց իրենց ֆաբրիկան: Նա ինձանից խոսք վերցվեց, որ հետևյալ օրը դարձյալ ճաշի ժամանակ կգնամ իրենց մոտ և կպատմեմ, թե գործն ինչպես վերջացավ:
Իմ գլխում ոչ մի որոշակի միտք չկար: Գիտեի միայն մի բան, որ ճշտորեն կկատարեմ միստր Ջենեթի պատվերը: Ես չէի մտածում, թե դրանով ինձ որևէ վտանգի եմ ենթարկում: Երբ վերադարձա Քեթ փողոցը, Ջորջ Հապկինսը տանը չէր, և դուռը բաց արեց նրա կինը: Ես կարծում էի, թե ինձ տեսնելով նա շատ կզարմանա, բայց ընդհակառակը, նա ուշադիր նայեց ինձ, ապա ուրախ ասաց.
– Ա՜, դու վերադարձար, Ջիմ:
– Այո, ես կմնամ այստեղ, – պատասխանեցի ես:
– Ավելի լավ: Ես շատ ուրախ եմ, որ կմնաս, – ասաց նա:
– Բայց դուք ինձ ասում էիք, որ գնամ, – զարմացած վրա բերի ես:
– Դե, այո, դու գնացիր և նորից երկար, ես շատ ուրախ եմ:
Մի քանի րոպե անց նա ինձ հարցրեց, թե հիշո՞ւմ եմ արդյոք այն տեղը, ուր այս գիշեր ուզում է գնալ իր ամուսինը: Ես այդ տեղի անունը տվի:
– Հիանալի է, Ջիմմի, – գոչեց նա դարձյալ ծիծաղելով: – Դու խելոք տղա ես, կարողանում ես և հիշել, և պահել գաղտնիքները: Հիանալի բան է, չէ՞, հա՜-հա՜-հա՜:
– Այո, շատ, – թոթովեցի ես և խիստ հուզված վազեցի վերև, իմ ննջարանը:
Այդպես էլ ես չիմացա, թե նա կասկածո՞ւմ էր արդյոք որևէ բան։ Ժամը չորսին հագնվեց և դուրս գնաց՝ ինձ տանը թողնելով մենակ։ Ժամը մոտավորապես յոթին վերադարձավ Ջորջ Հապկինսը, նախ բարկացավ, որ կինը տանը չէր, հետո տրամադրությունը լավացավ: Թեյի ժամանակ կատակներ էր անում և ինձ հետ խոսում ամենաբարեսիրտ ձևով: Ինձ համար շատ ծանր էր լսել նրա կատակները: Ավելի լավ կլիներ, եթե բարկանար ինձ վրա. այդ դեպքում ես ինձ ավելի թեթև կզգայի։ Թեյից հետո նա ինձ հարցրեց.
– Դու գիտե՞ս ուր Է ֆուլգետը, Ջիմ:
Ես պատասխանեցի, որ չգիտեմ:
– Լավ, միևնույն է: Հագիր քո նոր կոշիկները և ոտքով գնա մինչև բանկ, իսկ այնտեղ կնստես ֆուլգետ գնացող հանրակառքը: Հենց որ հասնես ֆուլգետ, հարցրու, թե որտե՞ղ է կամուրջը և կամուրջից դենը շուռ եկ դեպի երրորդ փողոցը: Այնտեղ դու կգտնես մի գարեջրատուն: Ներս մտիր և հարցրու, թե տա՞նն Է միստր Մեզոնը: Դե, շուտ գնա:
Հագնելով իմ նոր կոշիկները՝ ես ուրախությամբ հեղձուցիչ սենյակից դուրս եկա մաքուր օդ և արագ քայլելով ուղղվեցի դեպի բանկ:
Ժամը իննին ես հասա միստր Հապկինսի ասած փողոցը:
Գարեջրատան վաճառասեղանի հետևը կանգնած տղան ասաց, որ միստր Մեզոնը ինձ սպասում է իր սենյակում, և ներս մտնելով տեսա միստր Ջորջ Հապկինսին, Թուիներին և Ջոն Արմիտեջին, որոնք զբաղված էին թղթախաղով:
– Ես եմ միստր Մեզոնը, – ասաց ինձ իմ տերը: – Նստիր, մի փոքր սպասիր, Ջիմմի:
Նրանք շարունակեցին խաղալ և գարեջուր խմել: Գարեջրատան տերը մի քանի անգամ մոտեցավ և նրանց հետ զրուցեց հին բարեկամի պես: Վերջապես ժամը տասնմեկն անց կեսին, երբ բոլորովին մթնել Էր, մենք փողոց դուրս եկանք: Ջորջը և ես գնում էինք առջևից, իսկ մյուս երկուսը հետևում էին մեզ: Այդպիսով, մի մղոնից ավելի ճանապարհ անցանք: Ճանապարհին միստր Հապկինսն ինձ բացատրեց, թե ինչ պետք Է անեմ, պետք Է մի փոքրիկ լուսամատով ներս մտնեմ, զգուշությամբ առաջ գնամ պատի երկարությամբ և ապա ետ քաշեմ դուռը փակող սողնակը:
– Դու մի վախեցիր, – ավելացրեց նա: – Եթե վտանգավոր գործ լիներ, ես քեզ պես լավ տղային չէի տանի: Դու կարո՞ղ ես անել իմ ասածները, չէ՞:
– Կարող եմ, – պատասխանեցի ես դողալով՝ ինչպես տենդից:
– Մենք ամեն ինչ լավ կսարքենք, – ասաց միստր Հապկինսը: – Այնտեղ նույնիսկ շուն չկա, իսկ տանտերը շուտ է պառկում քնելու:
Նա երևի չգիտեր, որ այժմ միստր Ջենեթը մենակ չէ:
Մենք շուռ եկանք դեպի մի փոքրիկ փողոց և մոտեցանք ցանկապատին: Թուիներն ու Ջոն Արմիտեջը մեզ հասան, և բոլորս կամացուկ, կատվի պես անցանք մյուս կողմը: Դրանից հետո անցանք ավազ ցանած ճանապարհով և մոտեցանք խոշոր ու մթին տանը: Ոչ ոք ոչ մի խոսք չէր ասում: Ես նկատեցի, որ Ջոն Արմիտեջն ինչ-որ փայլուն գործիքներ հանեց, բարձրացավ Թուիների ուսերին և սկսեց ինչ-որ բան անել պատի վրա: Մի երկու րոպե անց մի բան զնգաց, և նա ցած թռավ:
– Կոշիկներդ հանիր, Ջիմ, – շշնջաց ինձ Ջորջո:
Վախից դողալով՝ ես կոշիկներս հանեցի: Ջորջն ինձ վերցրեց, բարձրացավ Թուիների մեջքին և իմ ոտքերը խցկեց անցքի մեջ:
– Այդտեղ նեղվածք է, Ջիմ, – շշնջաց նա, – բայց ոչինչ, կանցնես: Ձեռքդ պինդ սեղմիր կողիդ: Մտիր թեքված: Շատ լավ: Ցած թռիր, մի վախենա, բարձր չէ. չմոռանաս ինչ-որ քեզ ասացի դռան և սողնակի մասին: – Ես անում էի ինչ-որ նա ինձ հրամայում էր, և վերջին խոսքերի հետ ցած թռա:
Այստեղ մի անտեսանելի ձեռք բռնեց իմ մազերից, որ ինձ շատ հանգստացրեց, մի ուրիշ ձեռք բերանս փակեց և ինձ կամացուկ տարան մի ինչ-որ սենյակ ու այնտեղ փակեցին:
Թե ինչ եղավ դրանից հետո՝ ես չտեսա: Լսեցի բացվող սողնակի թեթև ճռինչը, ապա ոտնաձայների աղմուկ, գոռգոռոց, միստր Ջորջ Հապկինսի բարձր աղաղակը, ծեծ ու դմփոց, նորից ոտնաձայներ և այլ-ևս ոչինչ:
Միստր Ջենեթի ծրագիրը լիովին հաջողվել էր: Նրանք լավ դաս էին տվել Ջորջ Հապկինսին և նրա ընկերներին ու սպառնացել էին, որ մյուս անգամ այդքանով չեն բավարարվի:
Երբ ինձ մառանից արձակեցին, կողոպտիչների հետքն անգամ չկար: Միստր Ջենեթն իմ ձեռքը սեղմեց և ասաց, որ ես կտրիճ տղա եմ, որ ինքն ինձ սիրով կվերցներ որպես յունգա, եթե դեռ նավարկելիս լիներ:
Այդ օրը ես գիշերեցի միստր Ջենեթի մոտ: Մյուս օրն ինձ կուշտ նախաճաշ տվին, դարձյալ շնորհակալություն հայտնեցին, և ժամը տասներկուսին մոտ ես նորից վազեցի Ռիփսթոնենց ֆաբրիկան:
Ռիփսթոնը և Չարլին զանգից հետո համարյա առաջինը դուրս թռան: Նրանք ինձ քարշ տվին հարևան ամայուտը և ստիպեցին մանրամասն պատմել, թե ինչպես եղավ:
– Կեցցես, – գոչեց Ռիփսթոնը, երբ ես վերջացրի:
Եվ նույնիսկ Չարլին խրախուսաբար թփթփացրեց մեջքիս: Ճիշտն ասած՝ ես բոլորովին չէի հասկանում, թե ինչի համար էն գովում ինձ: Չէ՞ որ ես ամբողջ ժամանակ խիստ վախենում էի, թեպետև աշխատում էի ցույց չտալ այդ:
Բայց ինձ հետւսքրքրում էր մի ուրիշ բան: Ես անվճռական նայեցի Չարլիին և հարցրի.
– Իսկ ի՞նչ եք կարծում, կարո՞ղ եմ ես էլ բանվոր դառնալ:
– Ինչո՞ւ չէ, – պատասխանեց նա: – Գուցե հենց հիմա էլ տեղ լինի մեզ մոտ: Հենց երեկ մեր վարպետ միստր Կրաուսն ասում էր, որ վաղվանից քանդելու են հին վառարանը և տեղը նորն են կառուցելու: Դրա համար տղաներ հարկավոր կլինեն, որպեսզի հողակոշտերը թափեն: Եթե ուզո՞ւմ ես, ես քո մասին կխոսեմ:
Ես լիակատար ցնծության մեջ էի:
Ճաշից հետո Չարլին և Ռիփսթոնը ինձ տարան վարպետ Կրաուսի մոտ, և նա ինձ պատվիրեց մյուս օրը գալ աշխատանքի:
Այդ ժամանակից ես դադարեցի «փոքրիկ շրջմոլիկ» լինել և դարձա փոքրիկ բանվոր:
Նոր կյանքն ինձ դժվարություն ու զրկանքներ բերեց: Բայց որքան էլ երբեմն դժվար էր լինում, ինձ սիրտ էր տալիս այն միտքը, որ այժմ ես մենակ չեմ, ինչպես առաջ: Իմ կողքին են իմ ընկերները: Դժվարին րոպեին նրանք կօգնեն ինձ, և նրանց հետ միասին մենք երբևիցե լավագույն ապագայի կհասնենք բոլոր մեծ ու փոքր շրջմոլիկների համար, որոնք վաղ մանկությունից ոչ գուրգուրանք են տեսել, ոչ ուրա-խություն:
Եվ ինչպիսի հուսալի, բարի բարեկամ դուրս եկավ միստր Ջենեթը: Նա ինձ և Ռիփին տվեց մի հիանալի երեկոյան դպրոց, իսկ երբ մենք այդ դպրոցն ավարտենք, էլի շարունակելու ենք սովորել, որպեսզի վերջ ի վերջո դառնանք ինժեներ:

Սիրելի այցելու, եթե դու այլևս ՓՈՔՐԻԿ չես, այլ ՊԱՏԱՆԻ, եթե արդեն քո հետաքրքրությունների շրջանակն ընդլայնվել է և դու ուզում ես տարիքիդ համապատասխան հետաքրքիր հոդվածներ կարդալ, ապա «Պատանի եմ» կայքը հենց այն հարթակն է, որը կհագեցնի քո հետաքրքրասիրությունները։ Այստեղ դու կարող ես նաև ինքդ լինել հեղինակ, ունենալ ու վարել քո բլոգային էջը։ Միացի՛ր պատանիների թիմին։ Դարձի՛ր «Պատանի եմ» կայքի մի մասնիկը։