Մի քաղաքում ապրում էր ազնիվ, արդար փայտահատ Ջեքը:
Նրա ընտանիքի անդամները, ի տարբերություն իրեն, գող էին․ իրենց ամբողջ հարստությունը կուտակել էին այդ ճանապարհով։ Ջեքին դուր չէր գալիս նրանց ապրելակերպը, բացի այդ էլ ազնիվ ճանապարհով գումար վաստակելու միտքը նրան հանգիստ չէր տալիս։ Վերջապես եկավ օրհասական պահը և նա լքեց հայրական տունը։ Ճանապարհին հանդիպեց մի անօգնական կնոջ, օգնեց նրան։
Կինը տեղեկանալով Ջեքի կյանքի մանրամասներին առաջարկեց ապրել իր հետ։Չնայած, որ Ջեքը քիչ էր վաստակում, բայց կարողանում էր հոգալ իր և ծեր կնոջ կարիքները։ Մի օր աշխատանքի գնալուց Ջեքի կացինը ջուրն է ընկնում։
Ջրի փերին, ծանոթ լինելով Ջեքի ազնվությանը օգնում է նրան՝հանելով կացինը ջրից։ Այդ օրվանից հաջողությունը ուղեկցում է Ջեքին․ ամեն օր վերադառնում է լիքը քսակով։ Հարևանները հարցուփորձ են անում Ջեքից՝ իմանալու նրա հաջողության գաղտնիքը։ Ջեքն էլ ազնվորեն պատմում է գլխին եկածը՝ փերիի մասին։ Ալենը՝ համագյուղացին քանի որ շատ ագահ մարդ էր, կրկնում է Ջեքի արարքը․ գնում է ջրի մոտ, կացինը գցում ջուրը։
Երբ փերին դուրս է գալիս, խնդրում է նրանից ոչ թե իր կացինը ինչպես արել էր Ջեքը, այլ ոսկի և հարստություն։ Փերին ձեռնունայն է թողնում ժլատ Ալենին։ Այդ օրվանից Ալենը սկսում է ավելի շատ ատել Ջեքին, բոլորին և իր բախտը։ Մի օր Ջեքը աշխատանքից վերադառնում է տուն, կնոջը մահացած է գտնում՝ ձեռքին նամակ, որտեղ գրված էր «Շնորհակալ եմ տղաս, որ տարիներ շարունակ ինձ պահել, խնամել , սիրել ես որդու պես, ինչպես չարեցին հարազատ զավակներս։ Որպես շնորհակալություն տունս կտակում եմ քեզ»։
Մարդի՛կ, սիրե՛ք ձեր ծնողներին, հարգե՛ք մեծերին, ապրե՛ք ազնիվ, աչք մի՛ դրեք ուրիշի ունեցվածքին։
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
