Ազնիվ կովը և վագրը

Ագարակը, որտեղ ապրում էր Լոլին, փայլում էր իր շքեղությամբ, փարթամ բուսականությամբ, զուլալ փոքրիկ ջրամբարնեով և հոգատար, սիրող տերերով:

Լոլին՝ մեր հեքիաթի հերոսը, ագարակի նորաթուխ կով մայրիկն էր, ով կուշտ ուտում էր ագարակում իրեն մատուցված կանաչ, հյութալի խոտը և կերակրում իր հորթուկին: Սիրով էին միմյանց հետ թե՛ ընտանի կենդանիները ագարակում, թե՛ տերերը: Օրերն անցնում էին հորթուկը մեծանում էր: Լոլին օրեցօր ավելի շատ էր ունենում հյութալի խոտի, սիրո պահանջ. . .

Տերերն էլ ագարակի փոխվել էին՝ ժլատ էին ու գծուծ: Նրանց դուր չէր գալիս Լոլիի շատակերությունը. . .

Լոլին միշտ հիշում էր հին, բարյացակամ տերերին՝ կարոտում նրանց, բայց դե չուտել չէր կարող՝ հորթուկին կաթ էր հարկավոր: Ավելի տխրեց, երբ գաղտագողի լսեց, որ տերերը մտադիր են կա՛մ հորթուկին, կա՛մ իրեն նվիրել ուրիշին: Որոշեց, որ ագարակի բարիքներից էլ չի օգտվելու, դուրս եկավ ցանկապատից այն կողմ, գնաց անտառ, որ այնտեղ հագեցնի քաղցի պահանջը: Չնայած կենդանիների խնդրանքներին, որոշեց ու այդպես էլ արեց:

-Ասում են վագր կա, ասում են վտանգավոր է,- մտածում էր Լոլին

– Կտանեն իմ ձագուկին ինձանից,- շարունակեց մտածել Լոլին:

Մտքերով հասավ սաղարթախիտ դաշտավայրին, ուր կանաչ, փարթամ խոտը անեզր էր թվում: Երեկվանից ոչինչ չէր կերել՝ քաղցած էր, վրա պրծավ ու սկսեց անհագորեն կուլ տալ խոտի խրձերը: Հանկարծ մռնչոց լսվեց. . . Խեղճ Լոլին չհասցրեց շրջվել, երբ իր ետևում ահռելի վագր տեսավ:

– Լավ էլ քո ոտքով եկել ես իմ տարածք,- մռնչաց վագրը:

-Ների՛ր ինձ, ես տարբերակ չունեի, ձագուկ ունեմ ու պիտի կերակրեմ նրան, իսկ իմ ագահ տերերը ուտելիք չեն տալիս, ավելին, ուզում են բաժանել ինձ իմ ձագուկից,- լացակումած շշնջաց Լոլին և ավելացրեց,–Կե՛ր ինձ. ավելի լավ է քո բաժինը լինեմ, քան ձագուկիցս բաժանվեմ։

Վագրը գլուխը կախեց.

-Գնա՛, վաղը կգաս.հիմա կուշտ եմ. . .

Հաջորդ օրը Լոլին համբուրեց իր ձագուկին և դուրս եկավ ագարակից՝ չնայած, որ բոլորը հորդորում էին նրան չգնալ այդ խենթությանը: Անվախ քայլերով հասավ ծանոթ արոտավայր, որտեղ իրեն սպասում էր խրոխտ վագրը:

-Եկա՞ր, խոստումդ կատարեցի՞ր, այդքան սիրու՞մ ես զավակիդ,- մռնչաց վագրը,- այսուհետ ամեն օր կգաս ու կվայելես իմ տարածքի փարթամ և հյութեղ խոտը, քեզ ոչ ոք ձեռք չի տա, ձագուկիցդ էլ չես բաժանվի,- շարունակեց վագրը:

-Շնորհակալ եմ,- լացակումած աչքերով կմկմաց Լոլին:

Վագրը հիացած էր և գնահատել էր խոստումը պահող Լոլիի անվախ սիրտը, մոր բնազդը. . .

Մարդի՛կ միշտ կատարեք ձեր խոստումը, խոստմանը հավատարիմ լինելը բարձրացնում է մարդու անձը և տալիս դրական արդյունք. . .

Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը