Ճուտիկ Չիպիկը չէր սիրում լվացվել։
Բացի այդ, փոքրիկը լվացվելը համարում էր ժամանակի կորուստ։
Բայց մայրիկը միշտ բարկանում էր ճուտիկի վրա.
– Չիպիկ, դու այնքա՜ն կեղտոտ ես, որ քո փափուկ, դեղին փետուրներ չեն երևում։ Իսկ դրանք այնքա՜ն գեղեցիկ են։
Մի անգամ Չիպիկ ընկերները՝ բադիկ Կրյակն ու Խոզուկ Խրյուն որոշեցին ճուտիկի հետ կատակ անել։ Հենց ճուտիկը փողոց դուրս եկավ ու բարևեց ընկերներին, նրանք ձև արեցին, թե չեն ճանաչում ճուտիկին։
– Բարի լո՜ւյս, Կրյակ,- ասաց Չիպիկը։
– Բարի լույս, իսկ դու ո՞վ ես,- հարցրեց բադիկը։
– Բարի լո՜ւյս, Խրյու,- շուռ եկավ ճուտիկը մյուս ընկերոջ կողմը։
– Բարև։ Բայց դու ո՞վ ես։ Ես քեզ չեմ ճանաչում,- խռխռաց խոզուկն ու շուռ եկավ։
Ճուտիկն այնքան վրդովվեց, որ չնկատեց մեծ ջրափոսն ու ընկավ մեջը։ Ու հենց ջրափոսի մեջ էլ ակամա լվացվեց, մաքրվեց։
– Վա՜յ, դու այլևս անճոռնի չես,- բացականչեց Խրյուն։
– Այս որտե՞ղ էիր,- հարցրեց Կրյակը։
– Բայց ես հենց նոր ձեզ բարևեցի։ Ի՞նչ է, ինձ չճանաչեցի՞ք,- Չիպիկը շփոթված նայեց ընկերներին։
– Բայց դու այնքան անճոռնի էիր,- գլխով արեց բադիկը։
– Ահավոր, ահավոր կեղտոտ,- խռխռաց խոզուկը։
– Բայց հիմա դու այնքա՜ն գեղեցիկ ես, կրյա…
– Ու այնքա՜ն քնքուշ, փափուկ, դեղի՜ն, խրյու…
– Այ, եթե միշտ լվացվես, մենք քեզ միշտ կճանաչենք, կրյա…
– Ու երբե՜ք-երբե՜ք ուրիշի հետ չենք շփոթի, խրյու…
Այդ ժամանակ Չիպիկը նայեց ջրափոսի մեջ իր արտացոլանքին։ Եվ իրոք, նա այնքան փափլիկ ու գեղեցիկ էր։
– Ը՜մ, երևի այսուհետ ես ամեն օր առավոտյան կլվացվեմ,- բացականչեց նա։ – Ես չեմ ուզում, որ իմ ընկերներն ինձ չճանաչեն։ Բացի այդ, մայրիկն էլ գոհ կմնա։
