Ապրում էր երկրի վրա մի փոքրիկ մեղու։ Փոքրիկ էր նա, բայց շատ ուրախ։ Մի անգամ առավոտյան նա մարգագետին եկավ ու տեսավ, որ ոչ ոք չի ուրախանում։ Արեգակը չի շողում, թռչունները չեն երգում, ծաղիկները չեն ծաղկում։
Թռավ մեղվիկը մայրիկի մոտ ու պատմեց, թե ինչ է կատարվում մարգագետնում։
— Իսկ գուցե նրանք պարզապես քնա՞ծ են,- հարցրեց մայրիկը։ — Յուրաքանչյուրին ողջունիր ու ժպտա։
— Ինչպե՞ս,- հարցրեց մեղվիկը։ — Ես չգիտեմ։
— Պետք է ասել. «Բարև Ձեզ կամ ողջույն»։
Վերադարձավ մեղվիկը տխուր մարգագետին, ժպտաց ու քնքուշ ասեց.
— Ողջո՜ւյն, արեգակ։ Ողջո՜ւն, թռչնակ։ Բարև ձեզ, ծաղիկներ։
Ու արեգակը միանգամից շողշողաց, ուրախացավ ու սկսեց տաքացնել մեղվիկին իր ջերմ շողերով։ Թռչնակը մեղվիկի համար երգեր երգեց, իսկ ծաղիկները բացեցին իրենց թրեթիկները, որպեսզի մեղվիկը քաղցր նեկտար հավաքի։
Ամբողջ օրը մեղվիկն ուրախացավ մարգագետնում։ Բայց եկավ տուն վերադառնալու ժամը։
— Իսկ եթե հանկարծ վաղը ջերմ արևը չլինի՞, թռչնակը չերգի, ծաղիկներն իրենց թերթիկները չբացե՞ն…
— Կլինեն,- հանգստացրեց նրան մայրիկ մեղուն,- պարզապես պետք է ճիշտ հրաժեշտ տալ։ Պետք է ասել. «Ցտեսությո՛ւն» ու թաթիկը շարժել։ Դա կնշանակի, որ վաղը դուք նորից կհանդիպեք։
— Ցտեսությո՜ւն, արեգակ, թռչնակ ու ծաղիկներ, — ասաց փոքրիկ մեղվիկը։
— Ցտեսությո՜ւն, մեղվիկ,- պատասխանեց արեգակն ու շողերը թափահարեց։
— Ցտեսությո՜ւն,- երգեց թռչնակն ու թևերը թափահարեց։
— Ցտեսությո՜ւն,- հրաժեշտ տվեցին ծաղիկներն ու թերթիկները թափահարեցին։
