Սիլվա (Սիրվարդ) Բարունակի Կապուտիկյան
(Հունվար 20, 1919, Երևան — Օգոստոս 25, 2006),
հայ գրող ու բանաստեղծուհի։
Արդեն մեծ եմ
Արդեն մեծ եմ ես, գիտե՞ք,
Էլ ինձ փոքրիկ չկարծե՛ք,
Ոտքիս ծայրին թե կանգնեմ,
Մեր սեղանին կհասնեմ։
Այսօր հայրիկս ինձ էլ
Մեծի տետրակ է բերել
Ու հետն էլ տուփ մի սիրուն,
Մեջը՝ ներկեր գույնզգույն։
Էլ չարություն չեմ անի,
Էլ իզուր լաց չեմ լինի,
Էլ չեմ ուզի խաղալիք,
Խնձոր, շնիկ ու տիկնիկ։
Սուսիկ-փուսիկ կնստեմ,
Կնկարեմ՝ ինչ ուզեմ…
Երկու տինկիկ
Երկու տիկնիկ եմ նկարել
Ու նույն ձևի շոր հագցրել,
Կարմիրով եմ մեկին ներկել,
Իսկ մյուսը կուչը է եկել,
Տզտզում է, չի սպասում.
-Ե՜ս էլ կարմիր շոր եմ ուզում։
-Ա՛յ անհամբեր, լաց մի լինի,
Քեզ էլ պիտի ներկեմ հիմի։
Մուկն ու կատուն
Նկարել եմ իրար մոտիկ
Մի մեծ կատու,
Մի մուկ պստիկ…
Վա՜յ, ինչ սխալ բան եմ արել,
Որ իրար մոտ եմ նկարել.
Հանկարծ կատուն վրա կգա,
Խեղճ մկնիկի սևը կտա։
Քանի ուշ չէ, ջնջեմ խեղճին
Ու նկարեմ մյուս էջին…
Խնձորը
Մայրի՛կ, նայի՛ր, ես այսօր
Նկարել եմ մի խնձոր,
Ներկել կարմիր ու դեղին,
Երկու տերև էլ ծայրին։
Խնձոր, խնձոր,
Մեղրածոր,
Բայց, մայրի՛կ ջան, չեմ տա քեզ.
Դեռ ճաշդ կեր, հետո նոր
Կտամ խնձորը ուտես…
Մուկը
Սա մի մուկ է մոխրագույն,
Նստել նայում է թաքուն,
Հսկում բոլոր տեղերը,
Թափ է տալիս բեղերը։
Բայց, այ՛ ճստիկ, իմանաս՝
Պիտի խելոք դու մնաս…
Թե որ թաքուն բոլորից
Ուտես մթերքը նորից,
Կնկարեմ քո կողքին
Մի սև կատու ահագին։
Կարծում եք, թե կատա՞կ է
Այսօր ուրիշ է կարգը,
Ես եմ մաքրել հատակը։
Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ, ի՞նչ արիք,
Սենյակ ինչո՞ւ ոտք դրիք։
Տեղներումդ քարացե՛ք,
Նորից շարժվել չփորձե՛ք։
Ջուր չխմե՛ք՝ կկաթի։
Հաց-մաց չուտե՛ք՝ կթափվի։
Լուսամուտը չբացե՛ք,
Փոշի կգա, իմացե՛ք։
Ոչ ոք ուժեղ չշնչի,
Թե չէ՝ փայլը կկորչի։
Ինչ է, մաքրել հատակը
Կարծում եք, թե կատա՞կ է…
Բժիշկ պապիկը
Մի անգամ հանկարծ
Ես հիվանդացա։
Երբ աչքս բացի,
Այնպե՜ս վախեցա.
Գործիքը ձեռքին,
Ակնոցը աչքին՝
Բժիշկ պապիկն էր
Նստել իմ կողքին։
Բայց բժիշկ պապին
Ինձ ոչինչ չարեց,
Կանչեց մայրիկին
Ու դեղեր գրեց։
Դեղերն էլ, գիտե՞ք,
Դառը չէին իսկի,
Խմեցի մեկ-մեկ,
Լավացա կրկին։
Եվ այն օրվանից
Որտեղ էլ տեսնում,
Բժիշկ պապիկից
Էլ չեմ վախենում։
Ձյունը
Մայրիկ, հապա դուրս նայիր,
Ինչքա՜ն ձյուն է ցած գալիս,
Ինչքան սպիտակ ծաղիկներ,
Ծաղկի փոքրիկ թերթիկներ.
Գնամ, բռնեմ ու բերեմ,
Մեր սենյակը զարդարեմ։
Վայ, մայրիկ ջան, ի՞նչ անեմ,
Նրանց ինչպե՞ս ես բռնեմ.
Հենց որ ձեռքիս են դիպչում,
Իսկույն հալվում են, կորչում։
Գնացքը
-Տո՜ւ, տո՜ւ, բացե՛ք իմ ճամփան,
Ես գնացքն եմ իսկական.
Ունեմ շատ-շատ անիվներ,
Շոգեքարշ ու վագոններ։
Ռելսեր ունեմ ոտքիս տակ,
Գլխիս՝ երկար խողովակ։
Առատ-առատ ծուխ կանեմ,
Ուժեղ սուլոց կհանեմ,
Կնստեցնեմ ձեզ գոգիս,
Ուր որ ուզեք՝ կտանեմ։
Արջուկ
-Արջուկ, արջուկ, ի՛մ բրդոտ,
Ի՞նչ ես կանգնել այդպես մոտ.
Կուզե՞ս ներկերս բերեմ,
Քեզ էլ այստեղ նկարեմ։
Բայց մոռացա՞ր, այ կեղտոտ,
Որ հենց այսօր առավոտ
Չլսեցիր մայրիկին՝
Չլողացար մի կարգին…
Լա՜վ, արջուկ ջան, մի՛ տխրիր,
Ի՞նչ ես այդպես շվարել,
Դե շուտ գնա, մաքրվիր,
Արի՝ քեզ էլ նկարեմ…
🙂