Ներսես Շնորհալի (1100-1173), հանելուկներ
Ծնվում է ու մեծանում,
Հենց նույն օրն էլ՝ մահանում,
Հետո նորից կյանք առած
Պայծառ շորեր է հագնում։
Արև
***
Ամբողջ օրը տանը մնում,
Բեհեզ բարձի վրա քնում,
Հենց որ մուկ է տեսնում հանկարծ,
Բազեի պես որս է անում։
Կատու
***
Հողն է մտնում, մահանում,
հետո նորից կյանք առնում,
Աչքը հառած երկնքին,
Տարածվում է, շատանում։
Ցորեն
***
Չորս ոտք ունի, բայց շուն չի,
Ձու է ածում, թռչուն չի,
Խոտ է ուտում կովի պես,
Պատյան ունի, բայց տուն չի։
Կրիա
***
Տուն է սպիտակ,լայնատարած,
Սև հավիկներ մեջը թառած,
Խոսում են ու զրույց անում՝
Մարդու նման լեզու առած։
Գիրք
***
Ամբողջ օրը քուն չունի,
Լայն դաշտերում տուն չունի,
Ծաղկից ծաղիկ է թռչում,
Փեթակ ունի, բուն չունի։
Մեղու
***
Արքա չունեն, սակայն արագ
Կազմում են մեծ, ահեղ բանակ,
հենց մտնում են արտը հասած՝
Բերքն են հնձում առանց դանակ։
Մորեխ
***
Գիշերով է նա լույս տալիս,
Եվ ապրում է ճիշտ մեկ ամիս,
Կիսվում է նախ և նորանում,
Կլոր դեմքով՝ աշխարհ գալիս։
Լուսին
***
Հսկայական փռում թխած
Մի գաթա կա, սիրուն, կլոր,
Թխողն ինչքան ծայրից պոկում,
Նորից է նա դառնում կլոր։
Լուսին
***
Նա որսորդ է չար ու անգութ,
Հագին մուշտակ՝ սիրուն, պուտ-պուտ,
Ժանիքը սուր, ագին բարակ,
Եվ աչքերն են մի-մի ճրագ։
Հովազ
***
Ճարտարագետ և իմաստուն,
Ծաղկի փոշուց շինում է տուն,
Լեզուն՝ քաղցր, ինքը՝ բարի,
Չունի դադար, հանգիստ ու քուն։
Մեղու
***
Մի օձ կա մեծ, գույնը կապույտ,
Հա գնում է պտույտ-պտույտ,
Նրանով են սնվում անվերջ
Ծառ ու ծաղիկ, խոտ ու առվույտ։
Գետ
***
Մանուկն եկավ՝ պայծառ, անգին,
Կանաչ շորեր ունի հագին,
Թողեց հետքեր նա ամենուր,
Ծաղկով լցրեց դաշտն ու այգին։
Գարուն
***
Մի տախտակ կա քառանկյուն,
Առանց դրա չկա տուն,
Մինչև ամուր չփակես
Դու չես մտնի հանգիստ քուն։
Դուռ
***
Նա ապրում է շարժուն տան մեջ,
Ծտի նման խայտում անվերջ,
Առավոտից մինչ իրիկուն
Չունի հանգիստ ու չունի քուն։
Ձուկ
***
Երեկ տեսա մի քարավան,
Ճամփա ելած՝ գնում էր Վան,
Պոչ-պոչ բռնած, շարքով կարգին
Մի-մի հատիկ առած մեջքին։
Մրջյուն
***
Կա մի գմբեթ՝ բարձր ու լայն,
Կանգնած անսյուն ու անգերան,
Մեջը կանթեղ՝ պայծառ լույսով,
Կախված ջահեր, առանց պարան։
Երկինք
***
Խոսում է նա, լեզու չունի,
Շրջում է նա, ոտքեր չունի,
Բայց մտնում է ամեն մի տուն,
Ուրախ լուրեր բերում մարդուն։
Նամակ
***
Կյանք է տալիս, բայց ինքն՝ անկյանք,
Հյուր է գալիս, աշխարհ մտնում
Պարգևում է լույս ու բերկրանք,
Երբ գնում է, օրն է մթնում։
Արև
***
Հողից շինեցին,
Բոցում թրծեցին,
Կախեցին սյունից,
Տարան, բերեցին։
Խնոցի
***
Մի բան գիտեմ զարմանալի,
Նա մագիլներ ունի հավի,
Մութ անտառ է իրար տալիս,
Հարթում սիրուն ու ետ գալիս։
Սանր
***
Թռչուն անթև ու անփետուր,
Բայց շրջում է նա ամենուր,
Նրա համար սահման չկա,
Ոչ գետ ու ծով, ոչ լեռ, բլուր։
Միտք
Մեկնաբանություններ 1