Ամռան մի առավոտ ոզնին դուրս եկավ դաշտ զբոսնելու: Նրան պատահեց նապաստակը:
– Բարև, նապաստակ եղբայր, ո՞նց ես,- հարցրեց ոզնին:
Իսկ նապաստակը, փոխանակ քաղաքավարի բարևելու, ասաց.
– Այդպես վաղ ի՞նչ ես անում դաշտում, ոզնի:
– Զբոսնում եմ:
– Զբոսնո՞ւմ ես,- զարմացավ նապաստակը,- իմ կարծիքով քո այդ ծուռտիկ ոտներով շատ չես զբոսնի:
– Դու կարծում ես, թե ինձնից արա՞գ կվազես,- հարցրեց ոզնին:
– Իհարկե,- ծիծաղեց նապաստակը:
– Փորձենք,- ասաց ոզնին:
– Փորձենք,- ծիծաղեց նապաստակը:
– Դե այստեղ քիչ սպասիր, գնամ տուն, նախաճաշեմ, գամ: Լա՞վ:
– Լավ:
Ոզնին վազեց տուն և կնոջն ասաց.
– Կնիկ, շուտով շորերդ հագիր, պետք է դաշտ գնանք:
– Ի՞նչ կա որ,- հարցրեց կինը:
– Նապաստակի հետ գրազ եմ եկել, թե ո՞վ ավելի արագ կվազի: Դու պետք է ինձ օգնես:
– Գժվե՞լ ես, ինչ է: Դու ո՞նց կարող ես նապաստակից առաջ անցնել:
– Քո գործը չէ: Ես գիտեմ, թե ինչ եմ անում:
Կինը շորերը հագավ, և նրանք դաշտ գնացին: Ճանապարհին ոզնին կնոջն ասաց.
– Այ, այս դաշտով պետք է վազենք: Ես մի ակոսով, նապաստակը մյուս ակոսով: Դա մի ակոսի ծայրին նստիր, երբ նապատակը վազելով կգա քեզ մոտ, հանկարծ դուրս եկ և գոռա. «Ես արդեն այստեղ եմ»: Հասկացա՞ր:
– Հասկացա,- ասաց ոզնու կինը:
Իսկ ոզնին ու իր կինը այնպես նման էին իրար, ոնց որ ջրի երկու կաթիլ:
Այդ ժամանակ նապաստակը եկավ:
– Դե, վազենք,- ասաց նա:
– Վազենք:
– Մե՛կ, երկո’ւ, երե’ք:
– Վազենք:
Ոզնին մի քանի քայլ վազեց, ապա կամաց ետ դարձավ և իր տեղում հանգիստ նստեց: Երբ նապաստակը հասավ ակոսի ծայրին, հանկարծ ոզնու կինը դուրս եկավ ա գոչեց.
– Իսկ ես արդեն այստեղ եմ:
Շատ զարմացավ նապաստակը, որ ոզնին հաղթեց իրեն, և բարկացած գոչեց.
– Էլի վազենք: Մեկ, երկու, երեք,- և քամու նման վազեց:
Երբ որ տեղ հասավ, հանկարծ ոզնին դուրս եկավ և գոչեց.
– Իսկ ես արդեն այստեղ եմ:
– էլի վազենք,- բարկացավ նապաստակը: էլի վազեցին:
Նապաստակն այնքան այս ու այն կողմ վազեց, որ ուժասպառ եղավ:
– Դու ինձ հաղթեցիր,- ասաց նապաստակը և գլուխը կախ հեռացավ:
