(Հնդկական հեքիաթ)
Շատ վաղուց հեռավոր հնդկական ջունգլիներում ապրում էր փղիկը։ Նա մի նապաստակ ընկեր ուներ։ Նապաստակը շատ մեծ էր, բայց միևնույնն է, փոքր էր փղիկի հետ համեմատած։ Բայց չնայած չափսերի այդ տարբերությանը, նապաստակն ու փղիկը լավ ընկերներ էին ու միշտ միասին հետաքրքիր խաղեր էին խաղում։
Մի անգամ նապաստակը փղիկին հարցրեց.
-Ո՞վ է մեզնից մեծ՝ ե՞ս, թե՞ դու։
Այդ հիմար հարցի պատճառով փղիկը քիչ մնաց բանանից խեղդվեր։
-Կատակում ես, երևի,- բացականչեց նա։- Եթե դու նույնիսկ ոտքիդ ծայրերի վրա կանգնես, ապա հազիվհազ կհասնես իմ ծնկին։
Բայց նապաստակը շարունակեց.
-Դա միայն դու ես այդպես մտածում։ Ես պնդում եմ, որ ես քեզնից մեծ եմ ու հիմա մեզ դատավոր է պետք, որ մեր վեճը լուծի։ Համաձա՞յն ես։
— Իհարկե,- պատասխանեց փղիկը, դեռևս մտածելով ընկերոջ հարցի վրա։
— Այդ դեպքում գնանք գյուղ և մարդկանց հարցնենք։ Նրանք կենդանիներից ավելի խելացի են և ամենալավ դատավորներն են։
Եվ նրանք եկան գյուղ։ Շուտով հանդիպեցին մարդկանց։
— Տեսեք այս երիտասար փղիկին, ի՜նչ փոքր է նա… — լսեցին նրանք, թե ինչեր էին մարդիկ խոսում իրենց մասին։
— Այո, նա փոքրիկ է, բայց շուտով կմեծանա,- պատասխանեց մեկ ուրիշ մարդ։
Հետո ինչ-որ մեկը նկատեց նապաստակին։
-Տեսե՛ք, ինչ հսկա նապաստակ է,- բացականչեցին բոլորը։
Նապաստակն իրեն լավ զգաց ու կուրծքը հպարտ առաջ ձգելով, սկսեց քայլել փղիկի առջևից։ Երբ մարդկանց կողքով էր անցնում, լսեց, թե ինչպես էին մարդիկ հիանում իրենով.
— Տեսեք ինչպիսի թաթեր ունի, բա ականջները։ Այսպիսի նապաստակ մենք երբեք չենք տեսել։
Երբ նապաստակը լսեց այս խոսքերը, շուռ եկավ դեպի իր ընկերն ու ասաց.
-Այժմ տուն վերադառնանք, մեր վեճը լուծեցին մարդիկ։ Ես հսկա եմ, իսկ դու՝ փոքրիկ։
Փղիկը տխուր թափահարեց գլուխը։ Նա հասկացավ, որ նապաստակը խորամանկեց։ Եվ որոշեց պատժել նրան։ Ջունգլի վերադառնալիս նա բարձրացրեց իր ոտքը և ասաց.
-Զգուշացիր, այլապես այս փոքրիկ փղիկը հիմա ոտնատակ կանի աշխարհի ամենամեծ նապաստակին։
Այդ օրվանից նապաստակն ու փղիկն այլևս դադարեցին ընկերներ լինել։
Թարգմանեց Վ. Բուռնուչյանը
