Մի անգամ ճուտիկը անտառով զբոսնում էր ու բացատում հանդիպեց իր ընկերներին՝ սկյուռիկին, ոզնուն ու մկնիկին։ Սկյուռիկը ընկույզ էր հավաքում, մկնիկը՝ հատապտուղներ քաղում, իսկ ոզնին սունկ էր որոնում։
– Ինձ ընկույզ տուր,- պահանջեց ճուտիկը։- Հատապտուղ տուր, սունկ տուր։
Բայց ոչ ոք նրան ոչինչ չտվեց։ Նեղացավ ճուտիկն ու տուն գնաց։
– Մայրիկ,- բողոքեց նա,- կենտանիներն այնքան ագահ են։ Ինձ ոչինչ չեն տալիս։
– Իսկ միգուցե դու սխա՞լ ես խնդրում,- հետաքրքրվեց մայրիկ հավիկը։ – Ոչինչ չես մոռացե՞լ։
– Ի՞նչ։
– Ասել «խնդրում եմ»։
– Ես կփորձեմ,- պատասխանեց ճուտիկը։
– Ու մի մոռացիր հետո շնորհակալություն հայտնել ընկերներիդ՝ ասել կախարդական բառը. «շնորհակալություն»։
Ճուտիկը նորից բացատ գնաց ու այս անգամ արդեն ճիշտ խնդրեց.
– Սկյուռի՛կ, խնդրում եմ, ինձ ընկույզ տուր։ Մկնիկ, խնդրում եմ, ինձ հյուրասիրիր հատապտուղներով։ Ոզնի, ինձ սունկ կտա՞ս, խնդրում եմ։
Եվ բոլորը նրան տվեցին ուզածը։
– Շնորհակալ եմ, սկյուռի՛կ,- շնորհակալություն հայտնեց ճուտիկը։- Շնորհակալ եմ, մկնիկ։ Շնորհակալ եմ, բարի ոզնի։
Այսպես ճուտիկը սովորեց կախարդական բառերը։
