Մի անգամ կենդանիները բռնոցի էին խաղում։ Մկնիկը բռնում էր փիսիկին ու շնիկին, իսկ նրանք ուրախ փախչում էին։
— Ես էլ եմ ուզում խաղալ,- ասաց արջուկը։
Նրան ևս մտցրեցին խաղի մեջ։
Բայց արջուկը անշնորհք էր։ Մեկ փիսիկի վրա էր ընկնում, մեկ մկնիկին էր հրում, մեկ շնիկի թաթն էր տրորում։
— Հաֆ-հաֆ։ — Պի-պի-պի։ — Մյաու-մյաու, — տնքտնքում էին կենդանիները։
Իսկ արջուկը փախավ, թաքնվեց թփերի մեջ ու սկսեց լաց լինել։
— Ինչո՞ւ ես լաց լինում, — հարցրեց նրան փոքրիկ զատիկը։
— Ես նեղացրել եմ կենդանիներին ու հիմա էլ ընկերներ չունեմ ու երբեք չեմ ունենա,- ու արջուկն ավելի ուժեղ սկսեց լաց լինել։
— Մի տխրի։ Պետք է պարզապես ասել. «ներեցեք»։ Քո ընկերները քեզ կներեն ու ամեն ինչ լավ կլինի։
Արջուկն այդպես էլ արեց։
— Ներեցեք ինձ, ընկերներ,- քաղաքավարի խնդրեց նա։
Ու կենդանիները նրան ներեցին։ Խաղը վերսկսվեց։ Արջուկն ավելի ուշադիր դարձավ ու այլևս ոչ ոքի չէր անհանգստացնում։
Bravo