Մկնիկ-Անվախիկը ոչ միայն քաջ էր, այլ նաև շատ հետաքրքրասեր։ Մի անգամ փողոցով քայլելիս տեսավ մի մե՜ծ, կլոր որջ՝ բաց դիտահոր։
-Ա՜յ քեզ մեծ որջ,- զարմացան մկնիկը։ – Տեսնես ո՞վ է ապրում այնտեղ։ Հսկայական խլո՞ւրդը։ Այ քեզ ո՜րջ…
Մկնիկը նախկինում երբեք հսկա խլուրդ չէր տեսել։
«Ի՜նչ լավ կլիներ, եթե նրա հետ ծանոթանայի»,- մտածեց նա։- «Բայց ավելի լավ կլիներ ընկերանալ նրա հետ»։
Իրենք միասին կզբոսնեն՝ փոքրիկ մկնիկն ու հսկա խլուրդը,- ու ոչ ոք-ոչ ոք իրենց չի նեղացնի։ Ո՞վ կհամարձակվի բան ասել հսկա խլուրդին։ Նա թաթի մի հարվածով մի ակնթարթում հողում կթաղի նեղացնողին։
«Պետք է նրա հետ ծանոթանալ»,- որոշեց մկնիկն ու մտավ դիտահորի մեջ։ Իսկ այն մե՜ծ էր ու խորը։ Սա հո հասարակ խլուրդի ո՞րջ չի։
-Մամա՜… Փրկե՜ք… – բղավեց մկնիկը՝ ընկնելով հորի հատակը։
Իսկ այնտեղ, իհարկե. ոչ մի խլուրդ չկար։ Միայն խողովակներ էին, որոնցով տներից դուրս էին հոսում կեղտաջրերը։
«Ահա թե ում համար են փորել այս հսկայական որջը», – գլխի ընկավ մկնիկը։ – «Թե ինչի՞ մտա այստեղ։ Ի՞նչ եմ անելու հիմա»։
Լավ էր, այդ պահին արագիլն էր թռչում մոտակայքում։ Նա լսեց մկնիկի բղավոցը և հանեց նրան դիտահորից։ Իսկ եթե արագիլն այդ կողմերով չթռչեր, մեր Անվախիկը մի ամբողջ դար մնալու էր այդ դիտահորում։
Փոխարենը մկնիկն ականջին օղ արեց. չի կարելի մտնել դիտահորի մեջ։ Չի կարելի նույնիսկ կանգնել դիտահորի կափարիչի վրա։ Այն կարող է բացվել և դու կընկնես հորը։
