Հեռավոր Հնդկաստանի մի անկյունում ապրում էր մի Պոչիկ անունով մի փղիկ։ Նա ապրում էր իր մայրիկի ու հայրիկի հետ։ Պոչիկը դեռ շատ փոքրիկ էր, բայց միաժամանակ շատ քաջ էր։
Ամենից շատ նա սիրում էր սերուցքային պաղպաղակ ուտել ու լողալ գետի մեջ։ Հնդկաստանում շատ շոգ է, և դա նրան օգնում էր մի քիչ հովանալ։
Պոչիկը շատ էր սիրում համեղ թփերի մեջ զբոսնել ծնողների հետ։ Նա միշտ ինչ-որ բան էր ծամում, որ շուտ մեծանա։ Ու նա հաճախ կորում էր թփերի մեջ, որովհետև փախնում էր ծնողներից։ Նրան թվում էր, որ հեռվի թփերն ավելի համեղ են, քան մոտակա թփերը։ Նա իր կնճիթով բռնում էր մայրիկի պոչն ու քաշում հակառակ կողմ.
– Պոչի՛կ, մի՛ շտապիր, շուտով այնտեղ էլ կհասնենք։
Բայց փղիկն անհամբեր էր, նա գնում էր հեռու-հեռու ու հասկանում, որ մոլորվել էր։ Այդ ժամանակ նա սկսում էր լացել ու մայրիկին օգնության կանչել։
Լավ է, որ բոլոր փղերը մեծ ականջներ, ու հետևաբար լավ լսողություն ունեն։ Պոչիկը միշտ գտնվում էր։
– Փոքրի՛կ, չի՛ կարելի հեռու գնալ։ Հնդկաստանում շատ վտանգներ կան։
– Ես ինչի՞ց պիտի վախենամ։ Ես մեծ ականջներ ունեմ, ուժեղ կնճիթ ու հաստ մաշկ։
– Ճի՛շտ ես, բայց այստեղ վտանգավոր գիշատիչներ են ապրում՝ վագրն ու կոոկրդիլոսը։ Նրանք շատ ճարպիկ են, արագաշարժ ու կարող են քեզ վնասել։ Բացի այդ, որսագողերը ջունգլիներում հաճախ խոր փոսեր են փորում։ Եթե դու ինձնից հեռու գնաս, կարող է դժբախտություն պատահել քո հետ։
Բայց Պոչիկը չէր լսյում մայրիկին ու ամեն անգամ ինչ-որ տեղ փախնում էր։
Մի անգամ էլ Պոչիկը որոշեց լողալ գետում ու չսպասեց մայրիկի համաձայնությանը։
Նա վազեց ջրամբարի մոտ ու միանգամից մտավ ջուրը։ Պոչիկը հով ջուրը կնճիթով հավաքում ու շատրվանի նման թափում էր իր մեջքին։
Բայց հանկարծ լսեց, որ ջրի տակ ինչ-որ բան լողում է իր կողմ ու սկսեց արագ փախչել։
Եվ իզուր չէր փախչելը։ Դա իսկական հնդկական կոկորդիլոս էր, որը միայն հասցրեց Պոչիկի պոչից բռնել։ Բայց փղիկը մի կերպ պոչը ազատեց ու ափ դուրս եկավ։
Բայց հազիվ էր շունչ քաշել, մեկ էլ լսեց, որ կողքը ինչ-որ մեկը մռնչում է։ Դա վագրն էր.
– Իսկ ի՞նչ է անում փոքրիկ, համեղ փղիկը այս կողմերում։ Դեռ մի բան էլ՝ մեն-մենակ, – բերանը լպստեց վագրը։
Պոչիկը հիշեց մայրիկի պատմություններն այս գիշատիչների մասին ու նա ավելի վախեցավ։
Ոչ մի վայրկյան սպասել չէր կարելի, ու նա, ինչքան ուժ ուներ, կնճիթով ձայներ հանեց ու ոտքերով դոփեց գետնին։ Չորս կողմից վազելով հավաքվեցին փղերն ու վագրին քշեցին։
Ծուտով Պոչիկը տեսավ մայրիկի վախեցած դեմքը ու սկսեց լաց լինել։ Փիղ մայրիկը դեռ երկար պինդ-պինդ գրկել էր Պոչիկին։
Բայց հիմա, դա արդեն դուր էր գալիս Պոչիկին։
Իսկ դու գիտե՞ս, որ միայն փղիկները չեն փախչում մայրիկներից։ Փոքրիկ նապաստակներն ու գորտերն էլ են փախչում, փախչում են նույնիսկ փոքրիկ աղջիկներն ու տղաները։
Իսկ ինչքա՜ն վտանգներ կան թաքնված անտառներում, ճահճուտներում, քաղաքներում և, նույնիսկ, խանութներում…
