Հեքիաթ անվախ սնկի մասին

Սնկերի պատմություն

Սա մի պատմություն է մի վայրի մասին, որտեղ ոչ ոք երբեք չի եղել․ եղել են միայն սնկեր և դոդոշներ։ Այն գտնվում էր անտառի խորքում ։ Սնկերը, որոնք բնակվում էին այդտեղ, օժտված էին մոգությամբ. կարողանում էին նոր սնկեր աճեցնել, ստեղծագործել, իրեր նորոգել․․․

Օժտված լինելով այդ մոգությամբ՝ հպարտ էին և սիրում էին իրենց հողը, տարածքը։ Ունեին փոքրիկ պոչեր, որոնցով հպարտանում էին և երկար ժամանակ տրամադրում նրանց խնամքին՝ օգտագործելով տարբեր խնամքի պարագաներ։ Մի ընտանիք էր այնտեղ բնակվում ։

Մայրը, որի անունը Մուլլի էր և հայրը։ Նրանք սպասում էին փոքրիկի։ Մի ցուրտ օր Մուլլին իր հերթական մոգության ժամանակ կայծակնահար է լինում, վնասելով պոչը, հարված է ստանում և մահանում է։ Ծնվում է նրա բալիկը, բայց մայրը մահանում է։

Փոքրիկը ծնվում է, սակայն առանց պոչիկի ․․․ Բոլորը սարսափում են և չեն մոտենում երեխային, քանզի նա տարբերվում էր իրենցից․ նա անպոչ էր ։
Անցան տարիներ, և Փուլլովին մեծացավ, խնդիրը սրվեց․․․ Նրան ծաղրում էին թե տանը, թե դպրոցում, թե շրջապատում։ Փուլլովին չէր հասկանում, թե ինչ է արել, որ արժանացել է ծաղրանքի։ Մի՞թե մի պոչիկի բացակայությունը կարող էր այդպիսի հետևանք թողնել։ Նա գերազանց էր թե դպրոցում, թե մոգության մեջ։ Երազանքն էր ունենալ սեփական հող և աճեցնել բազմաթիվ սնկեր։

Փուլլովին շատ էր աշխատում՝ մինչև ուշ երեկո։ Գնալով բոլորը զարմանում էին աղջկա կարողությամբ , սակայն նրա հետ ընկերանալ չէին փորձում, որովհետև նա տարբեր էր իրենցից։ Միայն Փուլլովիի ուսուցիչն էր, որ նրան խրախուսում էր, ոգևորում, սովորեցնում: Մի չարաբաստիկ օր Փուլլովին իր սովորության համաձայն շրջում էր անտառում, երբ սկսեց ուժեղ անձրև տեղալ, կայծակն էլ չուշացավ։ Հանկարծ հեռվից լսվեցին աղիողորմ ճիչեր․ խեղճ փոքրիկ սունկիկը ընկել էր փոսը։ Չնայած Փուլլովին սարսափում էր կայծակից, բայց վազեց ձայնի կողմը, գրկեց փոքրիկին ու շտապեց դուրս գալ անտառից։ Սակայն կայծակից հարված ստացավ։ Փուլլովին հրաշքով փրկվեց, փրկվեց նաև փոքրիկը։ Բոլորը հիացած էին աղջկա ուժով, բարությամբ, հոգատարությամբ, անվախությամբ և նրանից ներողություն խնդրեցին։

Մարդիկ, երբեք չդատեք դիմացինին արտաքինով։

Թարգմանեց՝ Ժաննա Կոբելյանը