Ըստ Շառլ Պեռոյի
Լինում է, չի լինում մի փոքրիկ աղջիկ։ Մայրիկն ու տատիկը նրան անչափ շատ էին սիրում Թոռնիկի ծննդյան օրվա կապակցությամբ տատիկը նրան կարմիր գույնի մի գլխարկ էր նվիրել, որր շատ էր դուր եկել աղջնակին։ Անվերջ նրա գլխին էր կարմիր գլխարկը, ասում են նույնիսկ գիշերները չէր հանում գլխիցկ։ Այդ պատճառով բոլոր ծանոթներն ու հարևանները նրան անվանում էին Կարմիր Գլխարկ։
Մի անգամ Կարմիր Գլխարկի մայրիկը կարկանդակ է թխում. Մի քանի կարկանդակ տեղավորելով զամբյուղի մեջ՝ ասում է աղջկան.
— Կարմիր Գլխարկ, տար այս զամբյուղը տատիկին։ Նա վատառողջ է։ Զգույշ կլինես, չմոլորվես անտառում։ Անպայման կհարցնես, թե ինչպես է տատիկի առողջությունը։ Եվ ամենակարևորը՝ չուշանաս, երեկոյան տանը կլինես։
Կարմիր Գլխարկը վերցնում է զամբյուղը և անմիջապես ճանապարհ ընկնում։
Տատիկն ապրում էր անտառի մյուս կողմում՝ առանձնացված մի տնակում։
Անտառում ապրում էր գորշ գայլը։ Դեպի տատիկի տուն տանող ամենաապահով ճանապարհն անցնում էր անտառի եզրով, որով հենց շարժվում էր Կարմիր Գլխարկը։
Գայլը դուրս է թռչում ծառի հետևից և կտրում աղջկա առջևը.
— Այս ու՞ր ես գնում, Կարմիր Գլխարկ, — հարցնում է գայլը։
— Տատիկիս մոտ, — վախեցած պատասխանում է աղջիկը։
— Իսկ հեռու՞ է ապրում տատիկդ։
— Անտառի մյուս ծայրում։
— Իսկ այդ ի՞նչ ես տանում։
— Կարկանդակ։ Տատիկը հիվանդ է, գնում եմ նրան տեսակցության։
Իսկ խորամանկ գայլը, ցույց տալով դեպի անտառի խորքը գնացող ճանապարհն, ասում է.
— Լավ, Կարմիր Գլխարկ։ Իսկ ինչո՞ւ ես այս երկար ճանապարհով գնում։ Ահա այս արահետով ավելի շուտ կհասնես տատիկի տուն։ Բացի դա, այս ճանապարհին գեղեցիկ ծաղիկներ են աճում։
Գայլը խաբեց Կարմիր Գլխարկին, որ ինքը շուտ հասնի տատիկի տուն։ Շատ խորամանկ էր գայլը։ Նա որոշել էր ուտել և՛ Կարմիր Գլխարկին, և՛ տատիկին։
Մինչ Կարմիր Գլխարկը երկար ճանապարհով կգնար դեպի տատիկի տուն, գայլն արդեն հասել էր այնտեղ.
Գայլը մոտենում է դռանը և թակում.
— Թը՛խկ-թը՛խկ;
— Ո՞վ է. — հարցնում է տատիկը ներսից։
— Ես եմ, տատիկ, Կարմիր Գլխարկը, — ձայնը փոխելով պատասխանում է գայլը. – քեզ կարկանդակներ եմ բերել, որպեսզի ուտես և շուտ առողջանաս։
— Պարանը քաշիր, դուռը կբացվի, թոռնիկս։
Գայլը պարանը քաշում է և բաց է անում դուռը։ Գայլը վրա է հասնում և ողջ-ողջ կուլ է տալիս տատիկին։
«Ահա, — մտածում է անկուշտ կենդանին. — վերջապես այսօր փառահեղ կսնվեմ»։ Նա հագնում է տատիկի շորերը մտնում անկողին և սպասում Կարմիր Գլխարկին։
Շուտով հայտնվում է Կարմիր Գլխարկը։
— Թը՛խկ-թը՛խկ, — թակում է նա դուռը։
— Ո՞վ է. — հարցնում է գայլը խռպոտ ձայնով։
Կարմիր Գլխարկը քիչ է մնում սարսափահաը լինի գայլի հաստ ձայնից, բայց մտածում է. գուցե մրսելուց է տատիկի ձայնը կոշտացել։ Ուստի հանգստացնում իրեն ու պատասխանում.
— Ես եմ, Կարմիր Գլխարկը, տատի՛կ, քեզ կարկանդակներ եմ բերել, որպեսզի ուտես և առողջանաս։
— Պարանը քաշիր, դուռը կբացվի, թոռնիկս։
Կարմիր Գլխարկը պարանը քաշում է, դուռը բացվում է։
Երբ Կարմիր Գ|խարկր ներս է մտնում, գայլը ծածկվում է վերմակի տակ ու ասում.
— Կարկանդակները դիր սեղանին ու եկ ինձ մոտ։ Տեսնեմ՝ դո՞ւ ինչպես ես։
Կարմիր Գլխարկն անում է այնպես, ինչպես կարգադրում է տատիկը, և մոտենում է
նրան։ Տեսնում է տատիկի երկար ձեռքերն ու ասում.
— Տատիկ, — հարցնում է Կարմիր Գյխարկը, — իսկ քո ձեռքերն ինչո՞ւ են այդքան մեծ։
Գայլը պատասխանում է.
— Որպեսզի քեզ ամո՜ւր գրկեմ,թոռնիկս։
Նայում է նրան Կարմիր Գլխարկը և նորից հարցնում.
— Տատի՛կ, իսկ քո ականջներն ինչո՞ւ են այդքան մեծ։
— Որպեսզի քեզ լա՜վ լսեմ, թոռնիկս։
— Տատի՛կ, իսկ քո աչքերն ինչո՞ւ են այդքան մեծ։
— Որպեսզի քեզ լա՜վ տեսնեմ, թոռնիկս։
— Տատիկ, իսկ քո բերանն ինչո՞ւ է այդքան մեծ։
— Որպեսզի քեզ արագորեն խժռեմ, թոռնիկս…
Կարմիր Գլխարկը սարսափահար փորձում է փախչել, սակայն գայլը նետվում է նրա ետևից և կուլ է տալիս փոքրիկ աղջկան։
Այդ պահին տատիկի տան մոտով փայտահատն էր անցնում։ Նա լսում է տատիկի տան աղմուկը և հասկանում, թե ինչ է պատահել։
Առանց երկար-բարակ մտածելու փայտահատը մոտենում է տատիկի տանը և նկատում, որ դուռը կիսաբաց է։ Նա մտնում է ներս ու անմիջապես կացնով պատռում գայլի տռզած փորը
Եվ հանկարծ գայլի պատռված փորից դուրս են գալիս Կարմիր Գլխարկն ու տատիկը։ Երկուսն էլ՝ ողջ ու անվնաս։ Գայլը նրանց ողջ-ողջ կուլ էր տվել, և նրանք գերի էին ընկել գայլի ստամոքսում։
Գայլն այլևս ոչ ոքի չէր անհանգստացնում ու արդեն բոլորը կարող էին հանգիստ մտնել անտառ։
Իսկ Կարմիր Գլխարկն արդեն առանց վախենալու շուտ-շուտ այցելում էր տատիկին։
