Մի օր առավոտյան մայրիկ Կատուն Կատվիկին ատամի խոզանակ ու ելակի համով ատամի մածուկ տվեց։
— Դու արդեն մեծ ես։ Հիմա կսովորես մաքրել ատամները։ Նախ պետք է լվանալ ատամի խոզանակը։ Այնուհետև նրա վրա պետք է մի փոքր ատամի մածուկ քսել։
Մայրիկը ցույց տվեց, թե ինչքան ատամի մածուկ է պետք։ Կատվիկը ելակի հոտը զգալով բերանը լպստեց։
— Մածուկն ուտել չի՛ կարելի, որդի՛ս։ Այն ուտելու չի։
Մայրիկն օգնեց Կատվիկին ճիշտ բռնել ատամի խոզանակը և ցույց տվեց, թե ինչպես պետք է այն քսի ատամներին։
— Սկզբում պետք է մաքրել դիմացի կծող ատամները։ Խոզանակը պինդ բռնիր և այն քսիր ատամներիդ, ասես նկարի վրայի խոտերն ես ներկում՝ վերև-ներքև։ Այնուհետև մաքրիր ատամների միջև եղած արանքները, ներքևի ատամները՝ ներքևից վերև, իսկ վերևի ատամները՝ հակառակը, վերևից ներքև։
Մայր Կատուն ցույց տվեց ինչպես ատամներին սեղմել խոզանակը։
— Իսկ հիմա մածուկից առաջացած ավելորդ փրփուրը թքիր բերանիցդ։ Հիմա պետք է մաքրել ծամող ատամները։ Խոզանակը պետք է շարժվի առաջ ու հետ։
Կատվիկն ուրախ-ուրախ ատամներին էր քսում խոզանակը։
— Իսկ հիմա շրջանաձև շարժումներով խոզանակը պարեցնենք ատամների վրա, ասես թե ծխնելույզից դուրս եկող ծխի քուլաներ ես նկարում։
— Մայրի՜կ… բայց իմ ատամներն ավելի կեղտոտվեցին։ Նրանք ամբողջովին սպիտակ փրփուրով պատվեցին։
— Դա ատամի մածուկն է վերածվել փրփուրի։ Բերանի մեջ ջուր հավաքիր, ողողիր բերանդ այդ ջրով ու թքիր ջուրը։ Այդպես պետք է անել մի քանի անգամ։
Կատվիկն հայելու մեջ ուրախ նայում էր իր սպիտակ ու մաքուր ատամներին, իսկ կողքը տխուր հառաչում էին կեղտոտ ատամի խոզանակն ու բաց մնացած ատամի մածուկը. «Կատվիկը մոռացավ մեզ լվանալ ու փակել…»
— Չէ՜, չեմ մոռացել…
Կատվիկը մաքուր լվաց խոզանակը, ամուր փակեց ատամի մածուկն ու ասաց.
— Շա՜տ շնորհակալ եմ։
Իսկ ընթրիքից հետո էլի ատամի խոզանակին «հրավիրեց» իր ատամները մաքրելու։ Չէ՞ որ նա խելացի ու կիրթ կատվիկ էր։
