Երկրի հեռու մի անկյունում գտնվում էր «Դատարկ խոսքերի» թագավորությունը։ Բնությունն այնտեղ շատ լավն էր։ Թագավորությունում կային հարուստ անտառներ ու լճեր։ Դաշտերն ու այգիները առատ ու համեղ պտուղներ էին տալիս։ Տանձերն ու դեղձերը ձմերուկի չափ էին, ոլոռը լոլիկի մեծության էր, իսկ խաղողի ամեն հատիկը խնձորի պես մեծ էր։ Այս թագավորության մարդիկ ոչ մի հոգս չունեին։ Ամեն առավոտ նրանք ծառերից քաղում էին հյութալի պտուղներն ու վայելում դրանք։ Ամեն ինչ շատ առատ էր։ Այդպիսի առատությունից մարդիկ աստիճանաբար ծուլացան այն աստիճան, որ ալարում էին նույնիսկ խոսել։ Արդյունքում, նրանք սկսեցին խոսելուց սխալ բառեր օգտագործել։ Խնձորին որոշները դդում էին անվանում, որոշ մարդիկ էլ՝ կարտոֆիլ։ Այդ ժամանակ Դատարկախոս III թագավորը հրաման արձակեց, որ ով ինչպես ուզի, կարող է անվանել առարկաները։
Ժողովուրդն ուրախացավ, բայց շուտով մի մեծ խառնաշփոթ սկսվեց։ Շուկաներում վեճեր բորբոքվեցին։ Գնորդները խնձոր էին ուզում, իսկ վաճառողները նրանց տանձ էին տալիս, ուրիշները բանան էին ուզում գնել, իսկ նրանց համար սալոր էին կշռում։ Այս խառնաշփոթի պատճառով շուտով խանութներն ու շուկաները փակվեցին։ Դաշտերում ցորենի փոխարեն գազար ցանեցին ու մարդիկ մնացին առանց հաց։ Մարդիկ մի անվան փոխարեն մի քանի անուն ունեցան, քանի որ ով ոնց ուզում էր, այդպես էլ անվանում էր նրան։ Մարդիկ սկսեցին վիճել ու հեռանալ թագավորությունից։ Կամաց-կամաց «Դատարկ խոսքերի» թագավորությունը թուլացավ ու քայքայվեց, քանի որ ոչ ոք այլևս չէր կարողանում հիշել բառերի ճիշտ նշանակությունը։
Եվ հիշե՛ք, յուրաքանչյուր առարկա ունի իր անունը նրա համար, որպեսզի աշխարհում խառնաշփոթ չառաջանա։
