Կար-չկար մի արջուկ կար։ Մայրիկի և հայրիկի հետ նրանք ցերեկները անտառում զբոսնում էին ու հատապտուղներ հավաքում։ Իսկ գիշերը մայր արջը Արջուկին ասում էր.
– Քնելու ժամն է, որդիս։ Պառկիր մահճակալին, ծածկոցով ծածկվիր ու քնիր։
– Չե՛մ ուզում մենակով քնել,- փնթփնթաց Արջուկը։- Ուզում եմ մայրիկի ու հայրիկի հետ…
– Բա ի՞նչ անենք,- մտածեց մայրիկը։ – Հայրիկի հետ քնել չի կարլեի։ Գիտես, նա բարկանում է. «Ո՞վ է պառկել իմ մահճակալին և տրորել այն»։ Ես էլ եմ բարկանում։
– Ես չեմ բարկանում,- ասաց Արջուկը։- Դուք եկեք իմ մոտ։
– Շատ լավ,- համաձայնեց մայրիկը։ – Ես ու հայրիկը կգանք քո մոտ։ Իսկ հետո ի՞նչ կլինի։ Մենք քո մահճակալը կկոտրենք, ինչպես հեքիաթում։ Գիտե՞ս ինչ։ Ես քեզ փոքրիկ փափուկ խաղալիք արջուկ կտամ։ Դու նրան կկերակրես, կխաղաս նրա հետ։ Հետո նրան կպառկեցնես քնելու։ Գիտե՞ս, նա իրեն շատ լավ կզգա քո անկողնում։ Դու էլ մենակ չես լինի։
– Իհարկե՜,- ուրախացավ Արջուկը։
Այդ օրվանից նա ամեն օր իր խաղալիք արջուկին քնեցնում էր իր հետ։ Նրա համար հեքիաթներ էր պատմում, երգեր երգում, ծածկոցով ծածկում։ Խաղալիք արջուկը անուշ քնում էր։ Քնում էր նրա հետ նաև Արջուկը։ Ու նա այլևս չէր վախենում, չէ՞ որ նա այլևս մենակ չէր քնում։
