«Ամենալավ հայրիկը» հեքիաթ

Արջերի ընտանիքում յուրաքանչյուր առավոտ նույն կերպ էր սկսվում. փոքրիկ Արչին հայրիկի հետ գնում էր մեղր փնտրելու։

Բայց մի առավոտ արջուկն ասաց.

– Էլի՞ պիտի մեղր փնտրենք։ Չե՛մ ուզում, հոգնել եմ.. Ավելի լավ է, արի լողանք։

– Մենք ավելի ուշ կլողանք,- մերժեց հայրիկ Արջը,- այն բանից հետո, երբ մեղրը տուն կտանենք։

– Ինչո՞ւ,- հոնքերը կիտեց Արչին։

– Որովհետև այդպես է ընդունված արջերի մոտ։ Մենք պետք է ոչ միայն զվարճանանք, այլ նաև մեզ համար սնունդ հայթայթենք։

– Դե որ այդպես է,- թշերն ուռացրեց փոքրիկը,- ես ստիպված ինձ համար ուրիշ հայրիկ պիտի գտնեմ։

Հաջորդ առավոտ, իր հետ վերցնելով ատամի խոզանակն ու սիրելի խաղալիքը, նա փախավ տնից և ուղևորվեց նոր հայրիկ փնտրելու։

Անտառում Արչին հանդիպեց վագրերի ընտանիքին։ Վագրիկները ուրախ խաղում էին ծառերի տակ։ Արչին որոշեց մնալ նրանց հետ։

«Այսպիսի կյանքը իսկը ինձ համար է»,- մտածեց արջուկը։

Նա անվախորեն մոտեցավ Վագրին ու հարցրեց.

– Կդառնա՞ք իմ հայրիկը։

– Հաճույքով,- գլխով արեց Վագրը,- մնա մեզ հետ։

– Հիմա մենք բոլորս միասին կգնանք եղջերուների որսի,- հայտարարեց հայրիկ Վագրը։- Լսիր ու հիշիր. սկզբում մենք գնում ենք հետքերով, հոտոտում ենք ու հետևում։ Հետո թաքստոցից դուրս ենք թռչում ու բռնում եղջերվին..…

– Չէ՜-չէ՜, շնորհակալ եմ,- ձեռքերը թափահարեց Արչին։- Դա ավելի վատ է, քան մեղր փնտրելը։ Կարծում եմ, դուք չեք լինի իմ նոր հայրիկը։

Արջուկը վերցրեց իր ուսապարկն ու նորից ճանապարհ ընկավ։

Գետակի ափին նա հանդիպեց սագերին։

«Ա՜յ սա կյանք է»,- մտածեց Արչին՝ նախանձով նայելով փոքրիկ սագերին։- «Նրանք ամբողջ օրը կարող են լողալ..»

Եվ նա մոտեցավ մեծ Սագին։

– Կդառնա՞ք իմ հայրիկը,- հարցրեց նա։

– Իհարկե՛, եթե դու ուզում ես,- համաձայնեց Սագը։ – Մնա մեզ մոտ, իմ տղաների հետ։

– Դե՛, հիմա բոլորդը դեպի ջուրը,- հրամայեց հայրիկ Սագը։- Մարզումները սկսվում են։

Նա շուռ եկավ դեպի արջուկն ու բացատրեց.

– Սագերը պետք է լավ լողան, դրա համար մենք միշտ մարզվում ենք՝ առավոտյան, ճաշին, երեկոյան։

– Ամբողջ օրը՞..,- վախեցավ Արչին։ – Չէ՜, շնորհակալ եմ։ Դա ավելի վատ է, քան մեղր փնտրելը։ Դուք իմ նոր հայրիկը չեք դառնա։

Փոքրիկը վերցրեց իր ուսապարկն ու նորից քայլեց արահետով։

Մի հարմար խորշի մեջ արևի ճառագայթների տակ տաքանում էր օձերի ընտանիքը։

«Այ իրանց հետ հաստատ անելու բան չի լինի»,- ուրախացավ Արչին ու վազեց հայրիկ Օձի մոտ։

– Խնդրում եմ, եղիր իմ հայրիկը,- խնդրեց արջուկը։

– Եսսսսսսսսսսս շշշշշշշշշշշշշատ, ուրախխխխխխ եմ, որ դու եկել եսսսսսսսսսս,- շշնջաց Օձը։- Տեղավորվիր կողքսսսսսսսսսսսս..

Արչին գնդի պես կծկվեց արևի տակ, բայց շուտով այնպես քրտնեց, որ մորթին թրջվեց։

– Է՜հ, չէ,- ասաց նա վեր կենալով։- Այսպիսի շոգն ինձ համար չէ։ Սա հաստատ ավելի վատ է, քան մեղր փնտրելը։

– Ինչչչչչպեսսսս կուզզզզզզզզզեսսսսսսսսսս,- ասաց հայր Օձը ու ծուլորեն շարժեց պոչը՝ առանց աչքերը բացելու։- Մնասսսսսսսսսս բարովվվվվվվվ..…

Ու արջուկը նորից ճանապարհ ընկավ նոր հայրիկ որոնելու։

Որոշ ժամանակ անցա Արչին հասավ ծովին ու տեսավ Արագիլին, որը կռացել էր ջրի վրա։

Արջուկն ուրախացած ձայն տվեց.

– Կլինե՞ք իմ հայրիկը։

– Իհարկե՛, եթե դու դա ուզում ես,- պատասխանեց Արագիլը։- Թռիր այստեղ։

– Ես թռչել չգիտեմ,- խոստովանեց արջուկը։

– Ոչի՜նչ, կսովորես,- նրան ոգեշնչեց հայր Արագիլը ու մի պտույտ թռավ ափի վրա։ – Ուղղակի ինձ հետ կրկնիր, սա դժվար չէ։

Արչին ամեն ինչ արեց այնպես, ինչպես ցույց տվեց Արագիլը ու հայտնվեց ջրում..

– Օ՜, ոչ, ես երբեք չեմ կարող թռչել սովորել,- ջուր կուլ տալով ասաց Արչին։- Սա ավելի վատ է, քան մեղր փնտրելը։ Դուք չե՛ք լինի իմ հայրիկը։

Բարկացած Արչին ծանր հոգոց հանեց ու նայեց ծովին։ Ու այդ պահին ծովի ջրերի մեջ Կետը շատրվան բաց թողեց. «ֆը՜շ»։

– Սա ես հաստատ կարող եմ անել,- ուրախացավ արջուկն ու փորձեց կրկնել.- ֆը՜շ, ֆը՜շ, ֆը՜շ..

– Քո մոտ լավ է ստացվում,- ոգևորեց նրան Կետը։- Նույնիսկ ավելի լավ, քան իմ տղաների մոտ։

– Կլինե՞ք իմ հայրիկը,- հույսով հարցրեց Արչին։

– Իհարկե՛,- պատասխանեց Կետը։

– Մենք՝ կետերս, սուզվում ենք շատ մեծ խորության մեջ ու լողում ենք այնտեղ, որտեղ շատ մութ է..- սկսեց պատմել Կետը։

– Բա արևը՞..- զարմացավ Արչին։

– Մոռացիր դրա մասին,- քմծիծաղեց հայրիկ Կետը։- Մենք ավելի շատ սիրում ենք ծովային խորքերը։ Ու մենք միշտ մրցում ենք, թե ով ավելի երկար կմնա ջրի տակ։

– Չէ՜, հաստատ չէ՜,- բացականչեց արջուկը։- Դա ավելի վատ է, քան մեղր փնտրելը։ Ինձ արև է պետք.. Ներեցեք, բայցդ ուք իմ նոր հայրիկը չեք լինի։

Բանից դուրս եկավ, որ նոր հայրիկ փնտրելն այնքան էլ զվարճալի բան չէր։ Հանկարծ Արչին հասկացավ, թե ինչ էր ուզում։ Նա ուզում էր.. մեղր..…

«Հերի՛ք է,- ասաց նա ինքն իրեն,- վերադառնում եմ տուն»։

Ու արջուկը թռչկոտելով շտապեց դեպի տուն։

– Հայրի՜կ, հայրի՜կ,- բացականչեց նա հեռվից,- ես եմ, ես վերադարձե՜լ եմ։ Եկ գնանք մեղր փնտրելու։

– Ուրեմն դու կանես այն, ինչ անում են բոլոր արջե՞րը,- հետաքրքրվեց հայր Արջը։

– Այո՜, հաճույքո՜վ,- պատասխանեց Արչին։- Իսկ եթե մեղր հավաքելուց հետո ժամանակ մնա, կգնանք լողալու, ճի՞շտ է։

– Իհարկե, որդիս։

Հայր Արջը բռնեց որդու ձեռքը և նրանք միասին գնացին մեղր հայթայթելու։

«Իմ հայրը ամենալավն է»- մտածեց արջուկը։

Հեղինակներ՝ Ռենե Գուիշու, Ժինետ Հոֆման
Թարգմանությունը Վ. Բուռնուչյանի