Առյուծը և նապաստակը

Հեռու ջունգլիներում գազանները ապրում էին հաշտ և համերաշխ. բոլորը իրար հավասար էին, հարգում ու սիրում էին միմյանց: Նրանց երջանկությունը երկար չտևեց, քանի որ առյուծի փառամոլությունը տեղի տվեց:

Նա որոշեց իրեն արքա հռչակել, որպես ամենաուժեղ, ամենամեծ, ամենաբարձր ձայն ունեցող: Ժողով հրավիրեց, իրեն թագավոր հռչակեց և հրամայեց ամեն օր իրեն համեղ խորտիկներ մատուցել, այլապես կհոշոտի բոլորին: Այդ գիշեր կենդանիների համար սարսափելի էր. ո՞վ էր առավոտյան տանելու առյուծին ուտելիք. մեկը մյուսին էր մատնացույց անում, բղավում իրար վրա: Նապաստակը առաջ եկավ և անվախ կեցվածքով ասաց.

-Դուք բոլորդ ընտանիքատեր եք, միայն ես երեխաներ չունեմ. ինքս էլ կտանեմ առյուծին կերակուր:

Առավոտյան բոլորը գրկեցին նապաստակին, բարի ճանապարհ մաղթեցին: Առյուծը հեռվից նկատեց նրան, երբ հասավ իրեն՝ մի շնչով վայելեց համեղ խորտիկները և շրջվելով նապաստակի կողմը դժկամությամբ մռնչաց.

Նապաստակը առյուծի այդ պատասխանին պատրաստ էր:

-Հարգարժան առյուծ, ես չեմ կարող ավել ուտելիք բերել, քանի որ մյուս առյուծը, որին մենք նույնպես սնունդ ենք ուղարկում, կբարկանա:

 Այս լսելով՝ փառասեր առյուծը վեր ցատկեց, բռնեց նապաստակի դնչից և սկսեց գոռալ.

– Ո՞րտեղ է ապրում այդ անիրավը, հը, ո՞րտեղ. . .

Նապաստակը, որը առյուծի այդ պատասխանին էլ էր պատրաստ  խոստացավ ցույց տալ առյուծի տեղը:

Նրանք՝ երկուսով շարժվեցին դեպի փոքր ջրհորը, նապաստակը ցատկեց ջրհորի վրա և քմծիծաղ տալով գոռաց.

-Ահա՛ այստեղ, ձերդ գերազանցություն. . .

Առյուծը, որ շտապում էր րոպե առաջ տեսնել իր ախոյանին, ցատկեց ջրհորի վրա և ընկավ նրա մեջ:

Կենդանիները հպարտությամբ ընդունեցին իրենց հերոսին՝ ճարպիկ նապաստակին: Նրանք ուրախ էին ու երջանիկ. իշխում էր նորից խաղաղությունը:

Ուժը չի ծնում հարգանք, ինչպես կարծում էր առյուծը:

Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը