— Քանի դեռ երեխան չի խնդրել, մի՛ խառնվեք այն գործին, որով զբաղված է նա։ Չմիջամտելով, Դուք երեխային հաղորդում եք. «Դու խելացի ես ու ամեն ինչ կարող ես»։
— Եթե երեխայի համար գործը բարդ է և նա օգնության կարիք ունի, անպայման օգնեք նրան։ Ընդ որում, Դուք կատարեք միայն այն գործողությունները, որը փոքրիկը չի կարող ինքնուրույն կատարել, իսկ մնացածը թողեք նրան։
— Աստիճանաբար երեխային «հանձնեք» սեփական անձի համար պատասխանատվությունն ու խնամքը։
— Թույլ տվեք, երեխան զգա իր արարքների (կամ ծուլության) բացասական արդյունքները։ Հենց այդ ժամանակ է երեխան «մեծանում» և գիտակցում իր արարքի լրջությունը։
— Եթե երեխան հուզական խնդիր ունի, անպայման լսեք և կիսեք նրա հույզերը։
— Եթե երեխայի վարքը բացասական զգացմունքներ է առաջացնում, ապա անհրաժեշտ է նրան այդ մասին զգուշացնել խոսքի միջոցով։
— Երեխայի հետ շփման ժամանակ հնարավորինս բացառեք հրամայելը, վախեցնելու տեսքով զգուշացումները, բարոյախոսությունը և այլն։
— Ձեր սպասելիքները համադրեք երեխայի կարողությունների հետ։ Մի պահանջեք նրանցից անհնարին ու դժվար իրականացվող գործողություններ։
— Երեխայի հուզական խնդիրները Ձեզ մի վերագրեք։
— Կանոններ (պահանջներ, սահմանապակումներ) պետք է լինեն յուրաքանչյուր երեխայի կյանքում։ Սակայն դրանք չպետք է լինեն չափազանց շատ։ Շատ լավ արդյունքի կհասնեք, եթե այդ կանոնները ճկուն լինեն և ենթարկվեն փոփոխության այս կամ այն հանգամանքում։ Ծնողական պահանջները չպետք է հակասեն երեխայի կարևոր կարիքներին։ Կանոնները (սահմանափակումները, արգելքները, պահանջները) պետք է համաձայնեցված լինեն մեծահասակների կողմից։ Արգելքն ու պահանջն արտահայտելիս, խոսքի ելևէջները պետք է լինեն ավելի շատ բարեկամական-բացատրողական, քան հրամայական։
