Կար-չկար մի փոքրիկ կոկորդիլոս կար։ Նա շատ էր սիրում ուտել։ Իսկ ատամները մաքրել ընդհանրապես չէր սիրում։ Ու մի օր այդ ատամները հիվանդացան ու սկսեցին ցավել։
– Ա՜խ, ո՜նց են ցավում ատամներս,- նվնվաց նա։- Ինչո՞ւ են ցավում…
– Որովհետև, – բացատրեց մայրիկը,- նրանց վրա բույն են դրել վնասակար մանրէներ։ Իրենց համար տուն են սարքել ու այնտեղ ապրում են։ Գնանք բժշկի ու թող նա քշի այդ մանրէներին քո ատամների վրայից։
– Բժշկի՞,- հեկեկաց կոկորդիլոսը։ – Ես ատամնաբույժից ավելի շատ եմ վախենում, քան մանրէներից։
– Իմ փոքրիկ, հիմարիկ կոկորդիլոս,- ասաց մայրիկը։ – Ատամնաբույժը բարի է, իսկ մանրէները՝ վտանգավոր։ Բժիշկը փրկում է քեզ, իսկ մանրէները ոչնչացնում են քո ատամիկները։
– Ի՞նչ, ուրեմն ես էլ ատամ չե՞մ ունենա,- վախեցավ փոքրիկ կոկորդիլոսը։ – Բա ինչո՞վ ես կուտեմ իմ սիրելի ուտելիքներն ու քաղցրավենիքը։ Ոչ ատամ կունենամ, ոչ էլ համեղ բաներ կուտեմ։
– Այո՛։
– Այդ դեպքում, ես ընտրում եմ բժշկին,- ասաց փոքրիկ կոկորդիլոսը։
– Շատ ճիշտ որոշում է,- հավանություն տվեց մայրիկը։
Իսկ ի՞նչ եղավ հետո… Ահա թե ինչ. Ատամնաբույժը, պարզվեց, հրաշագործ էր։ Նա բազմաթիվ հետաքրքիր գործիքներ ուներ, որոնց օգնությամբ պետք է քշեր մանրէներին։ Կախարդական փոշեկուլի միջոցով նա քաշեց բոլոր մանրէներին ու դուրս հանեց իրենց տնակներից։ Կախարդական ծեփամածիկով ծածկեց բոլոր ծակերը, որոնք առաջացել էին մանրէների պատճառով։ Ու ատամները նորից դարձան առողջ։ Իսկական հրաշք։
Այդ օրվանից փոքրիկ կոկորդիլոսը ուտելուց հետո խնամքով մաքրում էր իր ատամները, որ վտանգավոր մանրէները երբեք այլևս տուն չսարքեին իր ատամների վրա։
