Կար-չկար մի կապիկ կար։ Երբ նա դեռ փոքրիկ էր, մայրիկի հետ տանն էր մնում։ Հետո նա մեծացավ, և մայրիկը ասաց նրան։
– Դու արդեն մեծ ես և պետք է գնաս մանկապարտեզ, փոքրիկ կապիկ։
Կապիկը դեռ չգիտեր, թե ինչ է մանկապարտեզը, և այդ պատճառով գոռաց։
– Ես վախենո՜ւմ եմ մանկապարտեզից։ Չե՛մ ուզում։
– Մանկապարտեզը, – փորձեզ բացատրել մայրիկը,- մի տեղ է, որտեղ կան շատ երեխաներ։ Նրանք իրար հետ խաղում և ուրախանում են։
– Ինչի համար են ինձ պետք երեխաները,- ասաց կապիկը։- Ես ունեմ տիկնիկներ՝ Մուսյան, Տուսյան և Տատուսյան։ Ես նրանց հետ կխաղամ։
Կապիկը հանգիստ խաղում էր իր տիկնիկների հետ, բայց մի օր նա սկսեց լացել։
– Ինչո՞ւ ես լացում,- հարցրեց մայրիկը,- միգուցե քո տիկնիկները լա՞վը չեն։
– Նրանք ինձ չեն լսում,- ասաց կապիկը։- Մուսյան չի ուզում ինձ հետ պարանով ցատկել։ Տուսյան չի խոսում ինձ հետ։ Իսկ Տատուսյան չի երգում։
– Նրանք չեն կարող, նրանք երեխաներ չեն,- բացատրեց մայրիկը,- չապրող, չշնչող տիկնիկներ են։ Ի՞նչ ես դու նրանցից ուզում։
– Ուզում եմ երեխաների մոտ գնալ։ Ապրող-շնչող։ Ուրախ։ Որպեսզի իրար հետ պարան ցատկենք ու երգեր երգենք։
Հաջորդ օրը մայրիկը կապիկին տարավ մանկապարտեզ։ Փոքրիկը տեսավ, թե ինչ ուրախ ու լավ է մանկապարտեզում, և նա արդեն չէր վախենում։
Պատրաստեց՝ Աստղիկ Գաբոյանը
Շատ լավն էր