Օլգա Գավրինցևա
Շատ տարիներ առաջ, երբ երկնքին կարելի էր հասնել ամենաբարձր ծառի կատարին կանգնելով, երկրի վրա ծիածան գոյություն չուներ։ Իսկ թիթեռներն էլ թևեր չունեին։ Նրանք նեկտար գտնելու համար ծաղկից ծաղիկ սողալով էին հասնում։Այդ ժամանակ ապրում էր մի չար կախարդ։ Նա ցանկանում էր հավաքել ու իր ամրոցում պահել ամենաարժեքավոր ու գեղեցիկ իրերը։ Նա արդեն ոսկու և թանկաժեք քարերի սարեր ուներ։ Սակայն դրանք իրեն քիչ էին թվում։ Եվ նա հավաքեց ու իր ամրոցի սնդուկներից մեկում պահեց երկրի բոլոր անձրևաբեր ամպերն ու գույները։
Երկիրը մռայլվեց և դարձավ սև ու սպիտակ։ Շատ տխրեցին ծաղիկները։ Նրանք բոլորը դարձան միանման ու, անձրև չլինելու պատճառով, սկսեցին թոշնել։
-Օգնեք մեզ,- խնդրեցին ծաղիկները թռչուններին։- Դուք կարող եք թռչել բարձր-բարձր ու հասնել կախարդի դղյակին։ Վերադարձրեք անձրևն ու գույները։
-Մենք ժամանակ չունենք,- ծվծվացին թռչունները։- Մենք բույն ենք հյուսում և նույնիսկ ուրախ ենք, որ անձրև չի գալիս։
-Օգնեք,- խնդրեցին ծաղիկները եղջերուներին։- Դուք կարող եք արագ վազել ու հասնել կախարդի դղյակին։ Վերադարձրեք անձրևն ու գույները։
-Մենք շատ զբաղված ենք,- պատասխանեցին եղջերուները։- Մենք խոտ ենք ուտում, քանի դեռ այն լրիվ չի չորացել։ Իսկ թե այն ինչ գույն ունի, մեզ համար միևնույնն է։
Ոչ ոք չցանկացավ օգնել ծաղիկներին։ Եվ հանկարծ ինչ-որ մեկի բարակ ձայնը լսվեց գետնի վրայից.
-Մենք ձեզ կօգնենք ու երկրին կվերադարձնենք գույներն ու անձրևը։- Պարզվեց, որ դա թիթեռներից մեկի ձայնն էր, որն այդ պահին սողում էր մոտակայքում։
-Բայց դուք այնքան փոքրիկ եք,- ասացին ծաղիկները։- Ի՞նչ կարող եք դուք անել։
-Մենք կփորձենք,- պատասխանեցին թիթեռներն ու ճամփա ընկան։
Ճանապարհը երկար ու դժվար։ Բայց ահա վերջապես թիթեռները սողալով հասան բարձ լեռանը, որը հասնում էր երկնքին։ Իսկ լեռան կատարին էլ հենց գտնվում էր չար կախարդի դղյակը։ Ու քաջ թիթեռները սողալով հասան ամրոցին ու ներս մտան։ Նրանք գանձերի կույտեր գտանք, բայց այնտեղ չգտան այն, ինչ փնտրում էին։ Իսկ հետո թիթեռները տեսան մեծ կողպեքով փակված հսկա սնդուկը։ Սնդուկի մոտ քնած էր կախարդը, իսկ կողպեքի բանալին նա պահել էր բերանում։
Թիթեռները իրենց բեղիկներով խուտուտ տվեցին կախարդի քիթը։ Նա քնի մեջ փռշտաց ու բանալին դուրս թռավ բերանից։ Թիթեռները վերցրեցին բանալին ու, տեղավորելով կողպեքի մեջ, պտտեցին այն։ Սնդուկը բացվեց, և այնտեղից դուրս թռան անձևաբեր ամպերը։ Բայց նրանք այնքան երկար էին փակված եղել գույների հետ, որ խառնվել էին նրանց։
Գույնզգույն ամպերը օդ բարձրացան ու զգույշ հեռացան դղյակից։ Իսկ թիթեռները հետդարձի ճանապարհը բռնեցին։ Այս ամենն այնքան լուռ կատարվեց, որ կախարդը նույնիսկ չարթնացավ։
Քանի դեռ թիթեռները սողում էին դեպի իրենց ծաղկազարդ մարգագետին, ազատված անձրևաբեր ամպերից ամբողջ աշխարհի վրա անձրև էր գալիս արդեն։ Ամպերին խառնված գույները ցած թափվեցին երկրի վրա և երկնքում հայտնվեց ամենաառաջին ծիածանը։ Անձրևը կենդանացրեց չորացած ծառերն ու խոտերը և նրանց վերադարձրեց գույները։ Ծաղիկները շատ ուրախ էին. նրանք նորից դարձել էին վառ ու բազմերանգ։
Որպես շնորհակալություն, յուրաքանչյուր ծաղիկ թիթեռներին տվեց իր ծաղկաթերթերից մեկը։ Ու ծաղկաթերթերը դարձան թևեր։ Այժմ թիթեռները կարող էին թռչել ծաղկից ծաղիկ ու սնվել ծաղիկների համեղ նեկտարով։
Այդ ժամանակից ի վեր, անձրևից հետո, երկնքում հայտնվում է ծիածանը, իսկ երկրի վրա ուրախ թռչկոտում են բազմագույն թիթեռները։
Թարգմանությունը՝ Վ. Բուռնուչյանի
