«Կապույտ աչքերով կատուն», Էգոն Մատիսեն

Գլուխ 1

Մի անգամ Կապույտ աչքերով ու ուրախ բնավորությամբ Կատուն ճանապարհ ընկավ փնտրելու այն Երկիրը, որտեղ շատ մկներ կային։
Նա, ով ընկնում է այդ Երկիրը, մեկընդմիշտ մոռանում է, թե ի՞նչ է սովը։
Այնպես որ, մեր Կատուն ուրախությամբ ճանապարհ ընկավ։
Սկզբում նա մոտեցավ լճին, որի միջից մի ձուկ էր նայում։
Կատուն հարցրեց նրան.
– Ինչպե՞ս գնալ այն Երկիրը, որտեղ շատ մկներ կան։
Բայց ձուկը, տեսնելով նրա կապույտ աչքերը, միայն բարձրաձայն ծիծաղեց և պոչով այնպես հարվածեց ջրին, որ Կատուն ոտքից գլուխ թրջվեց։
«Հոգս չէ,- ճանապարհը շարունակելով ինքն իրեն խոսում էր Կատուն,- չէ՞ որ ձուկն ամեն ինչ իմանալ չի կարող»։
Ճանապարհին նա մի ճանճ բռնեց և կերավ։ Չէ՞ որ ճանճը ավելի լավ է, քան ոչնչը։

Գլուխ 2

Այսպես նա մոտեցավ ինչ-որ անցքի։
«Միգուցե հենց սա՞ է այն Երկրի մուտքը, որտեղ շատ մկներ կան»,- մտածեց Կատուն։
Եվ նա խիզախորեն քայլեց դեպի մութը։ Այժմ միայն նրա աչքերն էին փայլփլում խավարի մեջ։
Բայց հանկարծ Կատուն տեսավ երկու խոշոր աչքեր, շատ ավելի մեծ, քան իրենը։
Կայծակի նման նա դուրս թռավ այդ անցիք և այդպես էլ երբեք չիմացավ, թե ինչ կենդանի էր ապրում այնտեղ։
«Հոգս չէ,- ճանապարհը շարունակելով ինքն իրեն խոսում էր Կատուն,- միգուցե ես դեռ կհանդիպեմ որևէ մեկին, ով կիմանա ճանապարհը»։
Այս անգամ նրան հաջողվեց միայն մի մոծակ որսալ։ Եվ իհարկե, մոծակն ավելին է, քան ոչինչը։

Գլուխ 3

Հանկարծ նա լսեց, որ ինչ-որ բան խշխշացնում է խոտը։
«Միգուցե սա մո՞ւկ է»,- մտածեց Կատուն։
Բայց պարզվեց, որ դա ոզնի է։
«Սպասի՛ր, ոզնիները ևս սիրում են մկներ ուտել»,- հիշեց Կատուն։ – «Նրանից պետք է հարցնել ճանապարհը»։
Բայց ոզնին, հենց տեսավ Կատվի կապույտ աչքեր, միանգամից գունդ դարձավ։
Արդեն անիմաստ էր փորձել նրանից որևէ բան իմանալ։
Եվ Կատուն շարունակեց իր ճանապարհը։
Այս անգամ նա միայն մի շատ փոքրիկ մլակ բռնեց, այնքան փոքրիկ ու կպչուն, որ իր թաթի վրայից հազիվ պոկվեց։
Իհարկե, սա ավելի վատ էր, քան ոչինչը։

Գլուխ 4

Եկավ գիշերը։
Կատուն քայլում էր ու երազում այն Երկրի մասին, որտեղ շատ մկներ կային։
Հանկարծ նա կատուների մլավոց լսեց։
-Ահա և Երկիրը,- բղավեց նա։ – Այսքան շատ կատու կարող է ապրել միայն այնտեղ, որտեղ շատ մուկ կա։
Եվ նա, առանց մտածելու, թռավ դեպի խավարը, որտեղից լսվում էր մլավոցը։
Գիշերվա խավարի մեջ նա տասնյակ դեղին աչքեր տեսավ։
-Ասացեք խնդրեմ, սա այն Երկիրը չի՞, որտեղ շատ մուկ կա,- ուրախ մլավեց նա։
– Մյաու՜, հապա հիացեք նրա կապույտ աչքերով,- պատասխանի փոխարեն մլավեցին դեղին աչքերով կատուները։
Եվ այլևս ոչ մի ձայն։ Կատուները փակեցին իրենց դեղին աչքերը։
Լուսացավ։
Հինգ դեղին աչքերով կատուներ նստել ու նայում էին Կատվին, ով փնտրում էր այն Երկրի ճանապարը, որտեղ շատ մկներ կային։
-Մենք էլ ենք այն շատ վաղուց փնտրում,- քմծիծաղեցին կատուները։ – Դժվար քեզ հաջողվի քո կապույտ աչքերով գտնել այդ Երկիրը։
«Միգուցե նրան ճիշտ են»,- մտածեց Կատուն և քորեց ականջի հետևը։ – «Միգուցե այդպիսի Երկիր ընդհանրապես գոյություն չունի»։
Եվ նա սկսեց ապրել դեղին աչքերով կատուների հետ։

Գլուխ 5

«Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե ես նրանց գլխին օյին խաղամ» – մտածեց Կատուն մի գեղեցիկ օր։ Երբ ոչինչ չունես, պետք է վստահես միայնքո ուրախ բնավորությանը։
Նա արևային ակնոցներ հագավ՝ ակնոցի պոչիկներն ամրացնելով իր պոչին։

Բայց մյուս կատուներին դա զվարճալի չթվաց։
-Քո աչքերը, միևնույնն է, կապույտ են,- ասացին նրանք։ – Եվ դա ոչ մի կերպ չես թաքցնի։ Իսկ իսկական կատուների աչքերը դեղին են։
Կատուն մոտեցավ ջրափոսին և նայեց նրա մեջ։ Ջրափոսի մեջ նայող կատվի կապույտ աչքերը չէին փչացնում նրա արտաքինը և նրան սխալ կատու չէին դարձնում։
Նա շատ ուրախացավ դրա համար և, ոտքերում ինչքան ուժ ուներ, վազեց մյուս կատուների մոտ՝ բացատրելու, որ նրանք սխալվել են։

Գլուխ 6

Բայց երբ նա վերադարձավ, տեսավ, որ բոլոր կատուները նստել են բարձր ծառի վրա և վախից դողում են։
Իսկ ծառի տակ նստած է մի հսկա, սարսափազդու շուն և հսկում է նրանց։
Նրանք ձայն տվեցին կապույտ աչքերով Կատվին.
-Քշի՛ր այս շանը։
Բայց ի՞նչ կարող էր նա անել։ Ինչպե՞ս կարող էր փոքրիկ կատուն քշել այդքան մեծ շանը։ Նա պառկեց, որպեսզի մի լավ մտածի։
Բայց հանկարծ, նրա գլխի վերևը, ինչպես որոտ հնչեց.
-Հաֆ։
Կատուն սարսափած վեր թռավ։
Եվ հայտնվեց շան մեջքի վրա։
Եվ, քանի որ նա վախենում էր ցած ընկնել, եղունգներով ամուր կառչեց շան մորթուց։
Շունը սկսեց փախչել։ Սկզբում նա վազելով բարձրացավ սար, հետո ցած իջավ սարից, հետո էլի բարձրացավ սար, ու նորից ցած վազեց սարից, բարձրացավ սար, ցած վազեց սարից։
Վերջապես նա ուժասպառ ընկավ ցած։ Կատուն իջավ նրա մեջքից։ Եվ ի՞նչ տեսավ։
Ամբողջ հողը ծածկված էր փորված որջերով։ Յուրաքանչյուրից մի մուկ էր նայում։ Կատուն հայտնվել էր այն Երկրում, որտեղ շատ մկներ էին ապրում։
Եվ սկսվեց որսը։ Իսկ երբ այն վերջացավ, Կատուն գիրացավ և նկատելիորն կլորացավ։

Գլուխ 7

Հետո նա վերադարձավ դեղին աչքերով կատուների մոտ։ Նրանք դեռևս նստած էին ծառի ճյուղերի վրա և վախից դողում էին։ Նրանցից միայն կաշի ու ոսկոր էր մնացել։
– Իսկ շունը որտե՞ղ է,- մլավեցին նրանք։
– Փախավ,- պատասխանեց Կատուն։
Այդ ժամանակ կատուները դադարեցին դողալ և ձայն տվեցին.
– Էյ, դու, կապտաչյա։
– Այո, իմ աչքերը կապույտ են,- պատասխանեց Կատուն։ – Բայց կապույտ աչքերը ձեր դեղին աչքերից վատ չեն տեսնում։ Եվ ես գտել եմ այն Երկիրը, որտեղ շատ մուկ կա։
– Մենք էլ ենք ուզում այդ Երկիրը,- մլավեցին կատուները,- բայց եթե դու մեզ խաբես, մենք քեզ կբզկտենք։
Եվ նրանք Կատվի հետևից գնացին՝ մեկ բարձրանալով և մեկ իջնելով սարերը։
Օ՜, ինչպե՜ս էին նրանք վազվզում ու թռչկոտում այն Երկրում, որտեղ մկների շատ որջեր կային։ Դա նրանց ամենամեծ երազանքն էր։
Նրանք բազում օր ու գիշեր որս արեցին և նորից գեր կատուներ դարձան։ Այդ ժամանակ նրանք մոտեցան կապույտ աչքերով Կատվին և մլավեցին.
-Շնորհակալություն, բարի Կատու։ Այժմ մենք հասկացանք, որ դու ոչնչով պակաս չես մեզանից։ Հասկացանք, որ դու էլ կարող ես լինել սոված և ուրախ, կարող ես նիհարել ու գիրանալ, կարող ես փնտրել մկներով հարուստ երկիր։ Եվ դու մեզնից վատ չես տեսնում, չնայած, որ քո աչքերը կապույտ են։

Նկարների հեղինակ՝ Էգոն Մատիսեն
Թարգմանությունը՝ Վերոնիկա Բուռնուչյանի