Թռչուն մայրիկը 5 ձագուկ ունեցավ։ Բոլորն աշժխույժ էին ու աղմկոտ։ Ամբողջ օրը աղմկում էին, չորս կողմը նայում ու որդեր խնդրում։ Եկավ ժամանակը, երբ նրանք պետք է թռչել սովորեին։ Ու պարզվեց, որ նրանցից մեկը վախենում է… վախենում է բարձրությունից։ Մի ամբողջ ամիս նա նստեց բնի մեջ՝ տերևների մեջ թաքնված։
Մի օր էլ մայրիկը նրան դուրս հանեց ու նստացրեց բնի ծայրին.
– Դե՛, փոքրիկ, թռի՜ր…
Իսկ թռչնակը վախենում էր։ Նորից մտավ բնի մեջ ու նստեց։ Մյուս չորսն արդեն ճյուղից ճյուղ էին թռչում, ճանճ ու որդեր որսում։ Իսկ մեր վախկոտ փոքրիկը նստել էր բնում ու գլուխն անգամ դուրս չէր հանում։
Մայրիկը սպասում էր, թե երբ նա կհաղթահարի վախը։ Բայց այդպես էլ սպասելով մնաց։
Եվ ահա, ամառն արդեն վերջանում էր։ Աստիճանաբար ցրտում էր։ Որդերը կորան ծառերի վայից՝ ծառերի կեղևների մեջ թաքնվեցին։
– Իսկ հիմա ի՞նչ ենք ուտելու,- հարցրեցին թռչնակները։
– Պետք է հարավ թռչենք,- բացատրեց մայրիկը։ – Այնտեղ տաք է ու շա՜տ-շա՜տ որդեր կան։ Դուք կհաղթահարեք թռիչքը։ Արդեն բավականին մեծ եք։
– Իսկ ե՞ս,- հարցրեց վախկոտ թռչնակը։
– Իսկ դու ստիպված պետք է մնաս այստեղ,- տխուր պատասխանեց մայրիկը։ – Չկարողացար վախը հաղթահարել, ուրեմն պետք է պայքարես ցրտի ու սովի դեմ։
«Չէ,- մտածեց թռչնակը։- Ես թույլ չեմ տա, որ ինձ հաղթեն։ Ես միայն մի թշնամի ունեի՝ իմ վախը։ Հիմա պետք է պայքարեմ նաև ցրտի ու սովի դեմ։ Կարծում եք ես թո՞ւյլ եմ, որ ինձ կարող եք հաղթե՞լ։ Երբե՛ք։»
Եվ նա որոշեց սկզբում իր փոքր թշնամու՝ վախի դեմ պայքարել։ Նա բարձրացավ ամենացածր ճյուղին, որը մոտ էր գետնին։ Նայեց շուրջը։ Աստիճանաբար սովորեց բարձրությանը. այլևս սարսափելի էր։ Մի փոքր ավելի վերև բարձրացավ։ Էլի նայեց, էլի սովորեց ու էլի վախ չզգաց։ Այդպես թռչնակը բարձրացավ ու հասավ ծառի ծայրին։ Վախն աստիճանաբար քչանում էր ու քչանում, վերջում այն ամբողջովին վերացավ։
Հասկացավ թռչնակը, որ ինքը շա՜տ քաջ է։ Թափահարեց թևերն ու թռավ։ Թռավ ծառերից վեր, ամպերից վեր… Թռավ դեպի տաք երկրներ։
