Երբ Բևեռիկը տուն չվերադարձավ, Ֆռռանաշենի բնակիչներից ոչ ոք չհանդգնեց գնալ Կանաչ քաղաք։ Լուր տարածվեց, թե հարյուր գլխանի վիշապը շուտով կուտի, կվերջացնի բոլոր աչոնիկներին, իսկ հետո կհայտնվի Ֆռռանաշենում և կսկսի մանչուկներին լափել։ Անցնում էր օր օրի հետևից, բայց վիշապը չկար ու չկար, իսկ նրա փոխարեն մի գեղեցիկ առավոտ Ֆռռանաշենում հայտնվեց բոլորովին անծանոթ մի մանչուկ։ Նա պատմեց, որ իր ընկերների հետ միասին թռել է օդապարիկով և ապա երբ օդապարիկն սկսել է իջնել, պարաշյուտով թռել է և վայրէջք կատարել մի խիտ անտառում։ Այդ օրվանից թափառում է դաշտերում, անտառներում և փնտրում իր ընկերներին, որոնք շարունակել էին թռչել օդապարիկով։
Ոմանք, ամենահնարամիտ ընթերցողները, երևի արդեն գլխի ընկան, որ այդ անծանոթ մանչուկը այլ ոք էր, քան Գիտունիկը։ Փոխանակ հեշտ ու հանգիստ տուն վերադառնալու, Գիտունիկր վճռել էր որոնել իր ընկերներին։
Ֆռռանաշենի բնակիչները Գիտունիկին պատմեցին, թե մի քանի օր առաջ Կանաչ քաղաքում հայտնվել են մանչուկներ, որոնք նույնպես թռել են օդապարիկով և հետո ցած են ընկել։ Նրանցից երկուսը եկել են Ֆռռանաշեն՝ զոդիչ տանելու։ Իսկ հետո վարորդ Բուբլիկի հետ վերադարձել են Կանաչ քաղաք։ Գիտունիկը սկսեց հարցուփորձ անել այդ երկու մանչուկի մասին։ Երբ նկարագրեցին և ասացին, թե երկուսն էլ կաշվե բաճկոններով էին, նա իսկույն գլխի ընկավ, որ դրանք Պտուտակիկն ու Ագուցիկն են։ Գրող Կռահիկը, որը նույնպես այնտեղ էր իր զրուցագրաֆով և լսում էր այդ խոսակցությունը, հաստատեց, թե իրոք այդ մանչուկներին Պտուտակիկ ու Ագուցիկ էին ասում։
Գիտունիկը շատ ուրախացավ։ Նա ասաց, թե անմիջապես կուղևորվի Կանաչ քաղաք և խնդրեց ցույց տալ քաղաք տանող ճանապարհը։ Այդ լսելուն պես բնակիչները տրտմեցին ու ասացին, թե Կանաչ քաղաք չի կարելի գնալ, որովհետև այնտեղ բույն է դրել հարյուր գլխանի հրեշը, որը կուլ է տալիս աչոնիկներին, էլ չենք խոսում մանչուկների մասին։
— Ես կյանքումս երբեք չեմ հանդիպել հարյուր գլխանի հրեշների, — կասկածանքով քթի տակ ծիծաղեց Գիտունիկը։
— Ի՜նչ եք ասում, ի՜նչ եք ասում, — ձեռքերը նրա վրա թափ տվին բոլորը։ — Իսկ մեր Բուբլիկին ո՞վ կերավ։ Արդեն քանի օր է, ինչ նա Պտուտակիկին ու Ագուցիկին տարավ Կանաչ քաղաք ու այդպես էլ չվերադարձավ։
— Իսկ Շուրուպիկի՞ն ով լափեց, — հարցրին մյուսները։ — Նա Բուբլիկի հետևից գնաց Կանաչ քաղաք և էլ ետ չեկավ։ Եվ ինչ հիանալի մեխանիկ էր։ Ոսկի ձեռքեր ուներ։
— Իսկ Բևեռիկին ո՞վ խժռեց, — հարցրին մնացածները։ — Չնայած նրան իսկի էլ չենք ափսոսում, որովհետև, ճիշտը որ ասենք, անպետք ճստլիկ էր, բայց դե մեկն ու մեկը կերած պիտի լինի նրան, չէ՞։
Գիտունիկը մտքի մեջ ընկավ։ Հետո ասաց.
— Գիտության մեջ ոչինչ հայտնի չէ հարյուր գլխանի հրեշի մասին։ Ուրեմն չկա։
Կռահիկն ասաց.
— Բայց գիտությանը հայտնի չէ նաև, որ հրեշներ գոյություն չունեն, ուրեմն նրանք կարող են գոյություն ունենալ։ Եթե այդ մասին ասում են, ուրեմն մի բան կա։
— Կախարդ պառավի մասին էլ են խոսում, — պատասխանեց Գիտունիկը։
— Ինչ է, ձեր կարծիքով կախարդ պառավ չկա՞։
— Դե, իհարկե չկա։
— Թողեք հեքիաթները։
— Սրանք հեքիաթներ չեն։ Կախարդ պառավն է հեքիաթը։
Գիտունիկը հաստատապես վճռեց ուղևորվել Կանաչ քաղաք և ինչքան էլ քաղաքի բնակիչները համոզեցին նրան, բան դուրս չեկավ, նա իրենն էր պնդում։ Ճար չկար, մանչուկները կերակրեցին նրան, հետո տարան քաղաքի ծայրամասը և ցույց տվին Կանաչ քաղաք տանող ճանապարհը։ Բոլորը կարծում էին, որ նա դեպի անխուսափելի կործանում է գնում, և արցունքներն աչքներին հրաժեշտ էին տալիս նրան։
Այդ ժամանակ հեռվում փոշու ամպ երևաց, որն արագությամբ մոտենում էր և գնալով շատանում. Մանչուկները դեսուդեն փախան, թաքնվեցին տներում և սկսեցին լուսամուտներից նայել։ Բոլորը վճռեցին, որ կա-չկա հարյուր գլխանի հրեշն է վազելով գալիս։ Միայն Գիտունիկն էր, որ չվախեցավ ու մնաց ճանապարհի մեջտեղը կանգնած։
Շուտով բոլորը տեսան, որ մեկը մյուսի հետևից քաղաքին են մոտենում երեք ավտոմեքենա։ Դրանք էին փոշի բարձրացրել ճանապարհին։ Առաջին ավտոմեքենայում դրված էր մի մեծ կարմրաթուշ խնձոր, երկրորդում՝ հասած տանձ, իսկ երրորդ մեքենայում՝ կես տասնյակ սալոր։ Հասնելով Գիտունիկին, ավտոմեքենաները կանգ առան և այնտեղից դուրս եկան Բուբլիկը, Շուրուպիկն ու Բևեռիկը։ Այդ տեսնելուն պես, ճստլիկները տնից դուրս թափվեցին և սկսեցին գրկել Բուբլիկին, Շուրուպիկին և նույնիսկ Բևեռիկին։ Բոլորը հարցուփորձ էին անում հրեշի մասին, իսկ երբ լսեցին, որ ոչ մի հրեշ էլ չկա, զարմանք կտրեցին։
— Բա ո՞ւր էիք կորել այսքան ժամանակ, — հարցնում էին բոլորը։
— Միրգ էինք հավաքում, — պատասխանեց Բևեռիկը։
Այդ պատասխանի վրա բոլորը ժպտացին։
— Մյուսները գուցեև աշխատել են, իսկ դու, Բևեռիկ, հավանաբար ցանկապատներն էիր մագլցում ու ապակիներ փշրում, — քմծիծաղով ասաց Կռահիկը։
— Իսկի էլ չէ, — վիրավորված պատասխանեց Բևեռիկը։ — Ես էլ էի աշխատում։ Ես… Ես, ոնց ասած… վերադաստիարակվել եմ, այ թե ինչ։
Շուրուպիկն ու Բուբլիկը հաստատեցին, որ Բևեռիկն իրոք վերադաստիարակվել է, և որ աչոնիկները շատ գոհ են մնացել նրա աշխատանքից, դրա համար էլ Ֆռռանաշենի բնակիչներին նվիրել են կույտերով խնձոր, տանձ ու սալոր։ Բոլոր մանչուկներն ուրախացան, որովհետև մրգի սիրահար էին։
Երբ Բուբլիկն իմացավ, որ Գիտունիկն ուզում է գնալ Կանաչ քաղաք, պատրաստակամություն հայտնեց իր մեքենայով տանելու, և շուտով նրանք մեկնեցին։
Ֆռռանաշենի բնակիչները ուրախ-զվարթ քայլում էին փողոցներում։ Բոլորն ուրախ էին, որ հրեշ չկա, որ Բուբլիկն ու Շուրուպիկը գտնվեցին և հատկապես նրա համար, որ Բևեռիկը վերադաստիարակվել է։ Ճիշտ է, ոմանք չէին հավատում դրան և կասկածանքով հետևում էին նրան՝ վախենալով, թե նորից կսկսի ապակիներ ջարդել։ Մի քիչ հետո Բևեռիկին տեսան գետափին։ Նա միայն կիսավարտիքով նստել էր ափին և շորերն էր լվանում։
— Այդ ինչու հանկարծ սկսեցիր շորերդ լվանալ, — հարցրին նրան։
— Վաղը պարահանդես եմ գնալու, — ասաց Բևեռիկը։ — Դրա համար հարկավոր է մաքուր հագնվել և սանրվել։
— Մի՞թե աչոնիկների մոտ պարահանդես է լինելու։
— Լինելու է։ Բուբլիկն ու Շուրուպիկն էլ են գնալու։ Նրանց էլ են հրավիրել։
— Ուզում ես ասել, թե քեզ էլ են հրավիրե՞լ, — թերահավատությամբ հարցրին տղաները։
— Բա ոնց։ Իհարկե՛, հրավիրել են։
— Հըմ, — գլուխներն օրորեցին մանչուկները։ — Եթե աչոնիկները սրան պարահանդես են հրավիրել, ուրեմն իրոք որ վերադաստիարակվել է։ Եվ ո՜ւմ մտքով կանցներ։