Ռետինն ունի երեք կարևոր հատկություն, որոնք օգնում են նրան թղթի վրայից մատիտի հետքերը ջնջելիս։
1.Ռետինն այնպիսի նյութից է բաղկացած, որ գրաֆիտի մասնիկները (20-ից մինչև 10 միկրոն մեծության)կպչում են նրան՝ թղթի հետ շփման ժամանակ։ Շփման ժամանակ առաջանում է էլեկտրաստատիկ լարվածությունը, որն օգնում է ռետինի մասնիկներին դեպի իրեն ձգել գրաֆիտի մասնիկները։
2. Ռետինի նյութը փշրվող է։ Երբ ռետինով մաքրում ենք թուղթը, նրա մասնիկներն անջատվում են նրանից։ Դրա շնորհիվ ռետինի մաքրող մակերսեը անընդհատ փոխվում ու թարմանում է։ Չորացած ու անորակ ռետինները (որոնց մոտ արդեն օգտագործված մակերսը չի թարմացել) կեղտոտում են թուղթը, քանի որ ռետինի արտաքին շերտին կպած գրաֆիտի մասնիկները լղոզվում են թղթին։
3. Բացի այդ ռետինն ունի նաև փայլեցնող հատկություն։ Ռետինը թղթի վրայից հեռացնում է նրա փոքր մասնիկները՝ մատիտի մնացորդային հետքերի հետ միասին։
Ժամանակակից ռետինները պատրաստվում են ռեզինից։ Մինչ ռետինի ի հայտ գալը մատիտի հետքերը թղթի վրայից հեռացնում էին հացի փափուկ զանգվածի միջոցով։ 1736թ.-ին ֆրանսիացի ճանապարհորդ և հետազոտող Շառլ Մարի դե լա Կոնդամին Հարավային Ամերիկայից բերեց այսպես կոչված «հնդկական ռեզին»՝ կաուչուկ, որն էլ հետագայում սկսեցին օգտագործել որպես ռետին։ Ցավոք սրտի, ինչպես հացի դեպքում, այդպիսի ռետինը երկար ժամանակ չէր ծառայում և փտում էր։ Այդ խնդիրը 1839թ. լուծեց Չարլզ Գուդյերը՝ վուլկանիզացիայի գործընթացքը հայտնաբերելով, որի ժամանակ կաուչուկի մոլեկուլները մեկ ցանց են կազմում։ Իսկ ռետինը մատիտի ծայրին ամրացնելու գաղափարը հղացել է ամերիկացի Հայման Լիպմանը 1858թ.-ին։
