Երկու ջահել , խիզախ հեծյալ, հաճախ էին գրազ գալիս, թե ով ավելի արագ կարշավի։
Եվ մեկ անգամ չէ, որ մեկը կամ մյուսը հաղթող էին դուրս գալիս։ Վերջապես դա նրանց ձանձրացրեց.
-Գիտե՞ս ինչ,- ասաց Գրիգորը,- արի գրազ գանք հակառակի վրա։ Թող գրազը շահի նա, ում ձին պայմանավորված տեղը կհասնի երկրորդը և ոչ թե առաջինը։
– Շատ լավ,- պատասխանեց Դավիթը։
Հեծյալներն իրենց ձիերով դուրս եկան դաշտ։ Հավաքվեց հանդիսատեսների մի ամբողջ բազմություն՝ բոլորը ցանկանում էին դիտել այդ արտասովոր տեսարանը։ Մի ծերունի ծափ զարկելով սկսեց հաշվել.
– Մեկ… երկու… երեք…
Իհարկե, մրցակիցները տեղից չշարժվեցին։ Հանդիսատեսներն սկսեցին ծիծաղել, գցել-բռնել և որոշեցին, որ այդպիսի գրազն անիմաստ է և որ մրցակիցները տեղում կկանգնեն, ինչպես ասում են, մինչև աշխարհի վերջը։ Այդ ժամանակ ամբոխին մոտեցավ աշխարհ տեսած մի ալեհեր ծերունի.
– Ի՞նչ է եղել,- հարցրեց նա։
Նրան պատմեցին։
– Էհե՜,- ասաց ծերունին,- ես հիմա նրանց ականջին այնպիսի բան կասեմ, որ նրանք կարշավեն քամուց էլ արագ։
Եվ իրոք… Ծերունին մոտեցավ հեծյալներին, նրանց ինչ-որ բան ասաց և կես րոպե անց արդեն կոզակներն ամբողջ թափով սլանում էին դաշտով, ձգտելով անպայման անցնել իրարից, չնայած, գրազը շահեց նա, ում ձին վերջինը տեղ հասավ։
Ի՞նչ ասաց ծերունին։
Ծերունին հեծյալների ականջին շշնջաց. «Ձիերը փոխեք»։ Նրանք հասկացան, ակնթարթորեն հեծան մեկը մյուսի ձին և յուրաքանչյուրը ամբողջ թափով սկսեց քշել մյուսի ձին՝ որի վրա ինքը նստած էր, որպեսզի իր սեփական ձին տեղ հասնի երկրորդը։
