Հեքիաթ «Երեք վեներաների մոլորակը». Նարինե Գամբարյան

Ապրում էր մի փոքրիկ աղջիկ անունը` Վեներա: Նա շատ հետաքրքրասեր ու չարաճճի աղջնակ էր և շատ էր սիրում զրուցել իր տիկնիկների հետ: Եթե իր տարիքի մյուս երեխաներին հետաքրքիր էր ուղղակի խաղն, ապա Վեներան սիրում էր խոսել իր խաղալիքների հետ և իհարկե, լսել նրանց կարծիքը: Եվ պատկերացրեք, իմ շատ սիրելի փոքրիկներ, դա նրան բավականին լավ էր հաջողվում:

-Իսկ ինչու՞ են քեզ Վեներա անվանել,- մի անգամ նրան դիմեց առյուծը, որ ավելի հաճախ բազմում էր հայրիկի ու մայրիկի մահճակալին` իր խոշոր չափսերի պատճառով, քան խաղում փոքրիկ Վեներայի հետ:
-Սիրելի առյուծ,- պատասխանեց աղջիկը,- ես ինքս էլ չգիտեմ թե ինչու, բայց եթե ուզում ես, ես անպայման մայրիկին կհարցնեմ:
-Լավ, հարցրու,- պատասխանեց առյուծն ու իր փարթամ բաշը հենելով բարձին շարունակեց խոսել ուսուցչի ձայնով.
-Ես գիտեմ, որ Վեներան շատ մեծ ու հեռու մոլորակ է, որի մասին մարդիկ շատ բան գիտեն, իսկ դու փոքրիկ աղջիկ ես ու հեչ մոլորակի նման չես:
-Մոլորա՞կ,- զարմացավ փոքրիկ Վեներան:
-Իսկ մոլորակն ի՞նչ է,- ամաչելով հարցրեց նա իր սիրելի առյուծին:
-Մոլորակը երկնային մարմին է, որ մեզանից շատ հեռու է գտնվում: Մեր երկիրը նույնպես մոլորակ է ու գտվում է տիեզերքում, ինչպես և Վեներան: Տիեզերքում այնքան շատ մոլորակներ կան, որ մարդիկ նրանց մասին դեռևս գաղափար չունեն…
-Իսկ դու մարդկանցից ավելի խելացի ես, հա՜, որտեղի՞ց այդքան շատ բան գիտես:
-Դե իհարկե, մարդիկ ինձնից շատ ավելի խելացի են, բայց ես այդ ամենը ոչ թե գիտեմ, այլ բնազդով եմ զգում: Դե, կենդանիներն, ի տարբերություն մարդկանց, զգում են բնազդով, ոչ թե սովորում են կամ մտածում… բայց մենք էլ այնքան շատ բան ենք զգում, որ դժվար թե մարդիկ կարողանան զգալ:
Փոքրիկ Վեներան այնքան հիացած ու զարմացած էր, որ առանց բարի գիշեր մաղթելու իր սիրելի ու բանիմաց առյուծին, վազեց մայրիկի մոտ ու արագ-արագ վրա տվեց.
-Մայրի՜կ, ինչո՞ւ եք ինձ Վեներա անվանել‚ չէ որ ես դեռ այնքան փոքր եմ,- ու հանկարծ լռեց, և մոռանալով տիեզերք, մոլորակ բառերը` իր գեղեցիկ ու շփոթված հայացքը հառելեց մայրիկի վրա:
-Սիրելի՛ս,- արագ պատասխանեց մայրիկը, որ անկողինն էր հարդարում,- դա գեղեցկության ու սիրո աստվածուհու անուն է, Վեներա՛, լսո՞ւմ ես, որքան գեղեցիկ է հնչում: Երբ դու ծնվեցիր, այնքա՜ն գեղեցիկ էիր, որ ես քեզ այլ կերպ չկարողացա անվանել քան Վեներա, իմ հրաշք բալիկ: Իսկ այժմ քո քնելու ժամանակն է, որ վաղը կարողանաս վաղ արթնանալ:
Բայց փոքրիկ Վեներան իսկի էլ քնելու մասին չէր մտածում: Նա էլ ավելի շփոթվեց մայրիկի ասածներից: Մայրիկը նրան պառկեցրեց, համբուրեց, բարի գիշեր մաղթեց ու դուրս եկավ սենյակից: Իսկ փոքրիկ Վեներան մնաց իր հակասական մտքերի հետ:
-Գեղեցկության աստվածուհի՜,- մտածում էր նա,- իսկ առյուծը բոլորովին այլ բան էր ասում: Ինչ‐որ մոլորակ, մեծ ու շատ հեռու, չեմ էլ հիշում որտեղ: Նա հաստատ սխալվում է: Մայրիկը շատ ավելի խելացի է ու ավելի լավ գիտի երևի : Ու փոքրիկ Վեներան իր մտքերի հետ քուն մտավ…
Նա ճոճվում էր իր սիրելի ճոճանակի վրա նստած, իսկ կողքին կանգնած էր մի շատ գեղեցիկ կին` գեղեցկության ու սիրո աստվածուհի Վեներան: Նա այնքա՜ն չքնաղ էր, այնքա՜ն գեղեցիկ, ու անբնական լույս ու փայլ էր տարածում իր շուրջ բոլորը, որ փոքրիկ Վեներան ակամայից կկոցեց աչքերը: Եվ չնայած մայրիկն իր կողքին չէր ու շուրջն էլ ուրիշ ոչ-ոք չկար, փոքրիկ Վեներան բոլորովին չվախեցավ մեծ Վեներայից:
-Դու ուզո՞ւմ էիր ինձ տեսնել, փոքրի՛կս,- ասած աստվածուհին ու գրկեց նրա վտիտ ուսերը:
-Ես եկել եմ քեզ տանելու մեր մոլորակը` Վեներա, ուզո՞ւմ ես միասին գնանք: Այն շատ հիասքանչ մոլորակ է և նույնիսկ հնարավոր է, որ այնտեղ ևս մարդիկ են ապրում: Վեներա մոլորակը շատ հեռու տիեզերքում է գտնվում, բայց ես շատ կարճ ճանապարհ գիտեմ։ Դե ի՞նչ, գնա՞նք:
Փոքրիկ Վեներան նույնիսկ չհասցրեց աչքը թարթել, երբ հայտնվեց մեծ Վեներայի գրկում ու նրանք սլացան փափուկ, սպիտակ ամպերի քուլաների միջով, սլացան ասես դեպի արևը…
Մի քանի ակնթարթ հետո նրանք արդեն Վեներա մոլորակի վրա էին: Հսկա Վեներան մեծ ու փոքր վեներաներին գրկաբաց ընդունեց: Նա նույնիսկ ուրախությունից փոխեց իր գույնն ու պատվեց կանաչ մարգագետիններով, շնկշնկան աղբյուներով ու գետերով: Փոքրիկ Վեներան ուրախ վազվզում էր ու խաղում, նա շատ երջանիկ էր, որ ծանոթացել էր երկու վեներաների հետ: Վեներա աստվածուհին լույս ու փայլ էր տարածում իր շուրջ բոլորը և փոքրիկ Վեներայի նման վազվզում ու ուրախանում էր: Սա երեք վեներաների մոլորակն է,- ասում էր նա փոքրիկ Վեներային:
Արևի մի պայծառ շող, երևի պոկված չքնաղ աստվածուհու փայլից, շոյում էր փոքրիկ Վեներայի դեմքը և ստիպում արթնանալ կախարդական երազից: Նա բացեց աչքերն ու տեսավ իր վրա խոնարհված մայրիկի գեղեցիկ դեմքը: Մայրն այնքան գեղեցիկ էր ու այնքան նման մեծ Վեներային, որ փոքրիկը մի պահ շփոթվեց:
-Արթնացա՞ր իմ փոքրիկ աստվածուհի,- շշնջաց մայրն ամուր գրկելով ու համբուրելով աղջկան :
-Իսկ դու գիտե՞ս մայրիկ, ես և Վեներա աստվածուհին գտնվում էինք Վեներա մոլորակի վրա, այնքա՜ն կանաչ ու գեղեցիկ էր շուրջ բոլորը, ասես մեր պարտեզը լիներ: Մայրի՛կ, դա երեք վեներաների մոլորակն էր… մայրի՜կ…
Իսկ մայրն արագ նախաճաշ էր պատրաստում ու ասես չէր լսում փոքրիկ Վեներայի պատմությունը: Մի պահ փոքրիկ Վեներան նեղսրտեց, ապա հիշեց իր սիրելի ընկերոջը` առյուծին:
-Ոչինչ -, մտածեց փոքրիկ Վեներան,- երբ վերադառնամ մանկապարտեզից, առյուծիս կպատմեմ երեք վեներաների մոլորակի մասին, նա ինձ ավելի լավ կհասկանա:
Եվ բռնելով մտազբաղ մայրիկի ձեռքը՝ ուրախ ու զվարթ քայլեց դեպի մանկապարտեզ…