Ինչպես կարգն է, Պինոքիոն անմիջապես Ֆեյայից թույլտվություն խնդրեց՝ քաղաքը շրջելու և հյուրեր հրավիրելու համար։ Ֆեյան ասաց.
— Խնդրեմ, գնա հրավիրիր ընկերներիդ վաղվա նախաճաշին, բայց հիշիր, որ մինչև մութն ընկնելը տանը լինես։ Հասկացա՞ր։
— Խոստանում եմ մի ժամից հետո տանը լինել,— պատասխանեց բուրատինոն։
— Լավ իմացիր, Պինոքիո, երեխաները շուտ խոստանում են, բայց մեծ մասամբ իրենց խոստումը ուշ են կատարում։
— Բայց ես ուրիշների նման չեմ. երբ ես խոսք եմ տալիս, խոստումս միշտ էլ կատարում եմ։
— Տեսնենք։ Եթե խոստումդ չկատարեցիր, քեզ համար է վատ լինելու։
— Ինչո՞ւ:
— Որովհետև այն երեխաները, որոնք ուշադրություն չեն դարձնում իրենցից շատ իմացողների խորհուրդներին, միշտ էլ դժբախտության մեջ են ընկնում։
— Ես այդ արդեն փորձել եմ,— պատասխանեց Պինոքիոն,— և այժմ նորից չեմ ընկնի։
— Կտեսնենք ասածդ որքանով է ճիշտ։
Բուրատինոն շնորհակալություն հայտնեց բարի Ֆեյային, որը նրա համար մոր դեր էր կատարում, և երգելով ու թռչկոտելով դուրս եկավ տանից։ Մի ժամվա ընթացքում նրա բոլոր ընկերներն արդեն հրավիրված էին։ Մի քանիսը հրավերն ընդունեցին անմիջապես ու սրտանց, մի քանիսն էլ սկզբից մի քիչ իրենց խնդրել տվին, սակայն, երբ իմացան, որ նախաճաշի ժամանակ սուրճի և կաթի հետ տրվող բուլկիներին դրսի կողմից նույնպես յուղ քսված կլինի, բոլորն էլ ասացին, «Մենք ևս կգանք՝ քեզ հաճույք պատճառելու համար»։
Այժմ անհրաժեշտ է նշել, որ Պինոքիոն իր դպրոցական ընկերների մեջ մի ընկեր ուներ, որը նրա ամենամոտիկն ու սիրելին էր։ Այդ ընկերոջ անունը Ռոմեո էր, բայց բոլորն էլ Լուչինյոլո (իտալերեն՝ պատրույգ։) մականունն էին տալիս՝ իր բարակության, չորության և նիհարության պատճառով, որը ճիշտ և ճիշտ կարծես թե գիշերային ճրագի նոր գնած պատրույգ լիներ։
Լուչինյոլոն դպրոցի ամենածույլ ու երես առած տղան էր, բայց Պինոքիոն նրան շատ էր սիրում։ Այդ պատճառով էլ անմիջապես գնաց նրան որոնելու՝ նախաճաշի հրավիրելու համար, բայց չգտավ։ Գնաց երկրորդ անգամ, Լուչինյոլոն էլի չկար։ Գնաց երրորդ անգամ, բայց կրկին իզուր։ Որտե՞ղ կարելի է բռնել նրան։ Որոնեց այստեղ, որոնեց այնտեղ, վերջապես տեսավ, որ մի գյուղացու դարպասի տակ թաքնված է։
— Ի՞նչ ես անում այդտեղ,— մոտենալով, հարցրեց նրան Պինոքիոն։
— Սպասում եմ, որ գիշերն ընկնի՝ գնամ…
— Ո՞ւր ես գնում։
— Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ։
— Իսկ ես էլ քեզ գտնելու համար երեք անգամ տուն եմ գնացել…
— Ի՞նչ էիր ուզում ինձանից։
— Չգիտե՞ս ինչ մեծ իրադարձություն է եղել. չգիտե՞ս ինձ վերաբերվող բախտավորության մասին։
— Ի՞նչ բախտավորություն։
— Վաղվանից արդեն դադարում եմ բուրատինո լինելուց և դառնում եմ քո և մյուսների նման տղա։
— Աչքդ լույս:
— Ուրեմն վաղը, նախաճաշի ժամանակ, ես մեր տանը քեզ եմ սպասում։
— Իսկ եթե ես քեզ ասում եմ, որ այսօր երեկոյան գնում եմ:
— Ժամը քանիսի՞ն։
— Գիշերվա կեսին։
— Իսկ ո՞ւր ես գնում։
— Գնում եմ՝ մի երկիր կա, այնտեղ ապրեմ… Նա աշխարհի ամենալավ երկիրն է. իսկական լիության ու առատության երկիր…
— Իսկ ինչպե՞ս է կոչվում։
— Կոչվում է Խաղալիքների Երկիր: Ինչո՞ւ դու էլ չես գալիս։
— Ե՞ս, չէ՛, ո՛չ մի դեպքում։
— Սխալ ես, Պինոքիո։ Հավատա ինձ, որ եթե չգաս, կփոշմանես: Որտե՞ղ կարող ես մի այլ երկիր գտնել, որ ավելի օգտավետ ու առողջարար լինի մեզ՝ երեխաներիս համար։ Այնտեղ դպրոցներ չկան, այնտեղ ուսուցիչներ չկան, այնտեղ գրքեր չկան։ Այդ օրհնված երկրում երբեք չեն սովորում։ Հինգշաբթի օրերը դպրոց չի լինում, իսկ ամեն շաբաթվա մեջ էլ վեց հինգշաբթի կա, մի հատ էլ կիրակի։ Պատկերացրու, որ աշնանային արձակուրդները սկսվում են հունվարի մեկից և վերջանում՝ դեկտեմբերի վերջին, մի բան, որ ինձ իսկապես դուր է գալիս։ Ահա թե ինչպես պետք է լիներ բոլոր լուսավոր երկրներում…
— Իսկ ինչպե՞ս են անցկացնում օրերը Խաղալիքների Երկրում։
— Անց են կացնում առավոտից մինչև երեկո խաղ անելով ու զվարճանալով։ Երեկոյան քնում են, իսկ հաջորդ առավոտյան էլի ամեն ինչ սկսվում է սկզբից։ Ո՞նց է։
— Ա՜խ,— ասաց Պինոքիոն, թեթևորեն շարժելով գլուխը, կարծես թե ասելով. «Այդ այնպիսի մի կյանք է, որ ես ինքս էլ մեծ ուրախությամբ կապրեի»։
— Ուրեմն գալի՞ս ես ինձ հետ, թե չէ։ Այո՛ կամ ո՛չ, որոշիր:
— Չէ՛, չէ՛, չէ՛ ու էլի չէ՛: Ես արդեն խոսք եմ տվել իմ բարի Ֆեյային, որ խելոք տղա դառնամ և խոսքս կատարեմ։ Ավելին, այնպես, ինչպես տեսնում եմ, որ արևն արդեն մայր է մտնում, ապա քեզ հենց այս րոպեիս թողնում եմ ու սլանում։ Ուրեմն ցտեսություն և բարի ճանապարհ։
— Ո՞ւր ես վազում այդպես գլուխդ կորցրած։
— Տուն։ Իմ բարի Ֆեյան ուզում էր, որ ես մինչև մութն ընկնելը վերադառնայի։
— Մի երկու րոպե էլ սպասիր։
— Շա՛տ կուշանամ։
— Միայն երկու րոպե։
— Իսկ եթե Ֆեյան բարկանա՞։
— Բարկանում է բարկանա։ Կբարկանա, կբարկանա՝ հետո էլ կհանգստանա,— ասաց այն անպիտան Լուչինյոլոն։
— Բա ինչպե՞ս ես անում, մենա՞կ ես գնում, թե ընկերների հետ։
— Մենա՞կ։ Հարյո՜ւր հոգուց ավելի կլինենք։
— Իսկ ճանապարհը ոտքո՞վ եք գնալու։
— Գիշերվա կեսին այստեղից մի սայլակառք է անցնելու, որը մեզ կվերցնի և կտանի մինչև այն երջանիկ երկիրը։
— Ինչ ասես կտայի, որ հիմա արդեն կեսգիշեր լիներ…
— Ինչո՞ւ։ — Ձեր բոլորի միասին գնալը տեսնելու համար:
— Մի քիչ էլ կաց, կտեսնես։
— Չէ՛, չէ՛, տուն եմ գնում։
— Մի երկու րոպե էլ սպասիր։
— Առանց այն էլ շատ ուշացա, Ֆեյան կարող է անհանգստանալ։
— Խե՜ղճ Ֆեյա. գուցե վախենում է, որ քեզ չղջիկները կուտեն։
— Ուրեմն,— ավելացրեց Պինոքիոն,— դու իսկապե՞ս համոզված ես, որ այդ երկրում դպրոցներ չկան…
— Առանց կասկածելու։
— Նույնիսկ ուսուցիչնե՞ր էլ չկան…
— Ո՛չ մի հոգի։
— Եվ երբեք չեն էլ պարտադրում սովորե՞լ։
— Երբե՛ք, երբե՛ք, երբե՛ք։
— Ի՜նչ հրաշալի երկիր է,— ասաց Պինոքիոն, զգալով, որ բերնի ջուրը գնում է։— Ի՜նչ հրաշալի երկիր է, ես երբեք այնտեղ չեմ եղել, բայց արդեն պատկերացնում եմ…
— Ինչո՞ւ դու էլ չես գալիս։
— Իզուր ես ինձ հրապուրում. ես այժմ արդեն իմ բարի Ֆեյային խոսք եմ տվել խելացի տղա դառնալ և չեմ ուզում տված խոսքս կատարած չլինել։
— Ուրեմն, մնաս բարով, և իմ կողմից շատ բարևիր գիմնազիական և լիցեյական դպրոցներին, եթե ճանապարհին հանդիպես նրանց։
— Գնաս բարով, Լուչինյոլո, բարի ճանապարհ, զվարճացիր և մեկ-մեկ էլ ընկերներիդ հիշիր:
Այսպես ասելով, բուրատինոն երկու քայլ արեց հեռանալու համար, սակայն նորից կանգ առավ ու, շուռ գալով դեպի ընկերը, հարցրեց.
— Բայց դու իսկապե՞ս համոզված ես, որ այդ երկրում շաբաթվա մեջ վեց հինգշաբթի կա, մի հատ էլ կիրակի։
— Դեռ իսկապեսից մի բան էլ ավել։
— Հետո, հաստա՞տ գիտես, որ դպրոցական արձակուրդները հունվարի մեկից սկսվում են, դեկտեմբերի վերջին վերջանում։
— Հաստատից էլ մի բան ավել։
— Ի՜նչ հրաշալի երկիր է,— անսահման հիացմունքից թքելով կրկնեց Պինոքիոն։
Այնուհետև, որոշակիորեն ու մեծ շտապողականությամբ ավելացրեց.
— Ուրեմն իսկականից մնաս բարով, բարի ճանապարհ։
— Մնաս բարով։
— Ինչքա՞ն ժամանակ հետո կգնաք։
— Երկու ժամից հետո։
— Ափսո՜ս։ Եթե մինչև գնալը միայն մի ժամ մնացած լիներ, գուցե մի կերպ կարողանայի սպասել։
— Իսկ Ֆեյա՞ն։
— Միևնույնն է, արդեն ուշացել եմ… Հիմա մի ժամ շուտ վերադառնամ, մի ժամ ուշ, միևնույն հաշիվն է։
— Խե՜ղճ Պինոքիո։ Իսկ եթե Ֆեյան վրադ բարկանա՞։
— Է, թող բարկանա։ Կբարկանա, կբարկանա, հետո էլ կհանգստանա։
Մինչդեռ արդեն գիշեր էր և այն էլ շատ մութ գիշեր, երբ հանկարծ հեռվում մի թույլ երերացող լույս տեսան… Այնուհետև զանգակների զնգզնգոց լսեցին, մեկ էլ փողի մի ձայն, որն այնքան թույլ էր հնչում, որ թվում էր թե մոծակի տզզոց է։
— Ահա՛ և նա, — ոտքի կանգնելով բացականչեց Լուչինյոլոն։
— Այդ ո՞վ է,— կիսաձայն հարցրեց Պինոքիոն։
— Այն սայլակառքը, որը գալիս է ինձ տանելու։ Ուրեմն ասա, ուզո՞ւմ ես գալ. կամ հա՛, կամ չէ՛։
— Բայց իսկապե՞ս ճիշտ է,— հարցրեց Պինոքիոն,— որ այդ երկրում երեխաներին երբեք չեն պարտադրում սովորել։
— Երբե՛ք, երբե՛ք, երբե՛ք։
— Ի՜նչ հրաշալի երկիր է… Ի՜նչ հրաշալի երկիր է… Ի՜նչ հրաշալի երկիր է…
