Նա այնքա՜ն փոքր էր, այնքա՜ն փոքր, որ մոր կողքին գրեթե չէր երևում… Երերալով հազիվ քայլում էր ծուռ թաթերն այս ու այն կողմ գցելով, ուզում էր վազել, բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասնել մորը: Իսկ մայր արջն ասես մոռացել էր իր քոթոթի մասին ու չէր դանդաղեցնում քայլերը:
Վարջապես նա շրջվեց ու նկատեց փոքրիկին, որ հազիվ քարշ գալով, գրեթե սողալով, ուզում էր ամեն գնով ետ չմնալ մայրիկից: Մայր արջը կանգ առավ ու համբերությամբ սպասեց մինչև փոքրիկը հասնի իրեն: Ճանապարհը երկար էր, մի քիչ էլ ու նրանք ամբողջովին դուրս կգային անտառից: Սակայն մայր արջը շատ հանգիստ էր ու լավ գիտեր ճանապարհը, նա նույնիսկ երկար դադար տվեց, որ լավ հանգստանան` ասես ուզում էր ժամանակ շահել: Փոքրիկ արջուկն իրեն վստահ էր զգում հսկա մայրիկի կողքին: Մութը վրա էր տալիս և իրոք, նրանք կամաց- կամաց դուրս եկան անտառից ու հայտվեցին մի հիասքանչ բացատում, որ գտնվում էր հսկա սարի ստորոտում:
-Մի քիչ էլ,- նայելով իր փոքրիկի հոգնած ու սոված դեմքին՝ ասում էր մայր արջը,-մի քիչ էլ…
Դիմացը մեղվի փեթակներ էին ու ոչ-ոք չկար: Արջը մոտեցավ փեթակներից ամենամեծին և զգուշությամբ գլորեց անտառի կողմը: Փեթակի ներսում քնած մեղուները գլխի չընկան, թե ինչ կատարվեց: Կամաց գլորելով մինչև անտառ, արջը կանգ առավ, ապա թեթև հարվածեց փեթակին. վախեցած մեղուները գլխապատառ դուրս թռան: Ասես սև ամպ բարձրացավ փեթակից ու այնպիսի բզզոց տարածվեց շուրջ բոլորը, որ փոքրիկ արջուկը վախից թաքնվեց մոր մեջքի հետևում: Իսկ մայրիկը շատ լավ գիտեր իր գործը, նա շատ ա
րագ սկսեց գլորել փեթակն` ավելի ու ավելի խորանալով անտառի մեջ: Փոքրիկ արջուկը, ոչինչ չհասկանալով, մի կերպ հասնում էր մոր հետևից, վախենալով թե՛ մթից, թե՛ այդ չգիտես ինչու անընդհատ գլորվող արկղից, իսկ ամենից շատ՝ մեղուների անընդհատ բզզոցից…
Վերջապես եկավ երանելի պահը, երբ արջը կիսով չափ ջարդեց փեթակն ու քաղցրահամ մեղրով կերակրեց փոքրիկին: Մեղրը այնքան համեղ էր, այնքան համեղ, որ քոթոթը մոռացավ վախն էլ, հոգնածությունն էլ, անգամ այն սարսափելի բզզոցը, որ թվում էր վերջ չունի: Ապա մայր արջը կիսով չափ լիքը փեթակը խնամքով թաքցրեց ավելի խոր մացառուտներում ու փոքրիկի հետ բռնեց ետդարձի ճամփան: Շատ հոգնած, բայց և շատ ուրախ էր փոքրիկ քոթոթն իրենց այդքա՜ն համեղ ճամփորդությունից: Երբ հասան իրենց որջին, նա արագ տեղավորվեց մոր փափուկ թաթի վրա ու անուշ-անուշ քուն մտավ:
Երազում փոքրիկ արջուկը դարձել էր մեղրաճանճ ու բզզալով թռչում էր այս ու այն կողմ: Բզզացող քոթոթն ինքն իր վրա զարմանում էր, ախր հազիվ էր քայլում, իսկ հիմա թռչում է ու այն էլ առանց մայրիկի օգնության: Ա՜խ, գոնե չբզզար, ախր հեչ արջի նման չէ, բայց և ոչ մի կերպ չէր կարողանում դադարեցնել բզզոցը:
Նա թռել, նստել էր ծառի ճյուղին, նայում էր իր բարակ ու անդուր մեղրաճանճի թևերին և բզզալով լաց էր լինում:
– Ոչ, ես չեմ կարող մեղրաճանճ լինել, ախր մայրիկն ասում էր, որ մեծանամ իր նման հսկա արջ եմ դառնալու:
Ու արցունքներն իրենք իրենց գլորվում էին քոթոթի աչքերից:
Նա այնքան անհանգիստ շուռ ու մուռ եկավ մայրիկի թաթի վրա, որ քնած մայրն ետ քաշեց թաթն ու փոքրիկ քոթոթը` գլորվելով խոտերի մեջ, արթնացավ:
Արջուկը զարմացած նայում էր իր թաթերին ու փորձում էր թռչել, բայց ոչինչ չէր ստացվում: Եվ որ ամենակարևորն էր, ինքը չէր բզզում: Ուրախությունից գլորվում էր այս ու այն կողմ, մեկ աջ էր վազում, մեկ ձախ, մեկ փորձում էր թոչել, մեկ էլ բզզալ, բայց ոչինչ չէր ստացվում:
Իսկ մայր արջը, բանից անտեղյակ, արթնացել ու զարմացած նայում էր քոթոթին: Նա մտածում էր. երևի մեղրն է այդքան լավ ազդել փոքրիկի վրա, որ մի օրում այսքան փոխվել, մեծացել ու աշխուժացել է: Ավելի հաճախ է պետք նրան կերակրել մեղրով:
