Անտառի խորքում` գեղեցիկ, հարմարավետ, փայտե տնակում էին ապրում Բին, Սեմին և Գոնը` իրենց մայրիկի հետ:
Բին՝ մանուշակագույնի սիրահար էր, այդ իսկ պատճառով վարսերը ներկում էր մանուշակագույն, և լոքոնները զարդարում մանուշակագույն ծաղիկներով: Նրա սենյակը, որը տեղակայված էր առաջին հարկում, մանուշակագույն երանգի մեջ էր. անգամ վարագույրն էր մանուշակագույն: Սեմին սիրում էր սևը. քրոջը հակառակ՝ մազերը կարճ էին ու սև: Սենյակի վարգույրը միշտ ծածկած էր՝ սիրում էր մթությունը: Մի հետաքրքիր նախասիրություն ևս ուներ. եղունգները երկար էին և սև՝ լաքապատ: Գոնը սիրում էր սպիտակը. մազերը սպիտակ էին, թարթիչները ներկում էր սպիտակ, հագուստը՝ սպիտակ: Այնքան սպիտակ էր, որ ցերեկվա լույսի մեջ չէր երևում: Այս բոլոր տարօրինակություններով հանդերձ, քույրերը սիրում էին իրար, բայց ավելի շատ սիրում և կատարում էին իրենց մայրիկի բոլոր ասածները:
Առավոտյան արթնանում էին, անտառի կենդանիներին արթնացնում, քամուց կոտրված ծառերը շտկում, վիրավոր կենդանիներին բժշկում, սովածին կերակրում, անօգնականին օգնում:
Այս ամենը անում էին միասին և սիրով, չէ որ անտառի պահապան փերիներն էին: Եթե անտառում ժողով էր լինում, առանց փերիների ներկայության դա չէր անցնում: Մայրը կառավարում էր երեխաների գործողությունները և երբեք տանից դուրս չէր գալիս: Ավելին ասեմ, իր սենյակ ոչ ոքի չէր թողնում մտնել. պատին ամրացված հայելին էլ միշտ շորով ծածկված էր: Մայրիկի սենյակից ժամանակ առ ժամանակ տարօրինակ ձայներ էին գալիս, բայց նա հանգստացնում էր երեխաներին՝ ասելով, որ փոքրիկ մկնիկներ են տուն ներխուժել: Մի օր փայտփորիկը կտուցին նամակ ներս խուժեց տուն. տատիկից էր: Տատիկը հիվանդացել էր և օգնության կարիք ուներ: Մայրիկը, որ բարի, հոգատար, ուշադիր կին էր, արագ կապեց ճամպրուկը, հագնվեց, համբուրելով իր հրաշք դուստրերին, ճանապրհ ընկավ՝ հիշեցնելով, որ իր սենյակ չմտնեն:
Անցնում էին օրերը: Փերիները առանց ծուլանալու կատարում էին իրենց սուրբ, բարի գործերը, և անտառը իր խաղաղության շունչն էր վայելում՝ օր օրի ծաղկում, փթթում ու աչք շլացնող ծաղիկներով գերում բոլորին: Մի առավոտ Սեմին, որ բոլորից հետաքրքրասեր էր, համոզեց քույրերին, որ մտնեն մայրիկի սենյակ:
_ Սեմի՛, մայրիկը կնեղանա,- ասաց Բինը:
– Ես չեմ ուզում,- շարունակեց Գոնը:
– Վախկոտնե՛ր, ես ինքս կգնամ,- քթի տակ մռթմռթաց Սեմին:
Սեմին, առանց երկար վարանելու, քայլերն ուղղեց դեպի մայրիկի սենյակ. քույրերն էլ հետևեցին նրան, քանի որ հետաքրքրասիրությունը տեղի տվեց: Փայտե դուռը, որը բաժանում էր մոր սենյակը միջանցքից, ինքն իրեն բացվեց: Սենյակը լի էր ծաղիկներով, իսկ այնտեղ տիրող բույրը ուղղակի արբեցնող էր: Միայն անկյունում՝ կարմիր ատլասե կտորի տակ, ինչ-որ մեկը լալիս էր: Փերիները շտապեցին դեպի այդ կողմ: Երբ ատլասե կտորը բացեցին՝ ապշեցին.
Հայելու մեջ նստած էր փոքրիկ, երկար ականջներով, տարօրինակ կենդանի: Վերջինս, երբ տեսավ փերիներին, սրբեց երկնագույն աչուկները և քաղցրիկ ձայնով ասաց.
– Ես այնքա՜ն երկար էի ձեզ սպասել, վա՜յ ինչ լավն եք դուք, թողե՛ք շոյեմ ձեզ, համբուրեմ: Հիանում եմ ձեր գեղեցկությամբ, աշխատասիրությամբ:
Փերիները հիացած նայում էին և զմայլվում փոքրիկ գազանիկի ականջ շոյող խոսքերով, կլկլացող ձայնով: Այդ օրվանից ամեն օր, ամեն ժամ ու ամեն վայրկյան մայրիկի սենյակում էին՝ հայելու դիմաց: Լսում էին փոքրիկ գազանիկի շողոքորթությունները՝ լրիվ մոռանալով անտառում իրենց աշխատանքը կատարել: Անցնում էին օրերը, շողոքորթությունները չէին պակասում, բայց այ անտառը վերածվել էր իսկական փնթիության՝ ծաղիկները թոշնել էին, լճերրը վերածվել ճահիճի, գազաններն անհարգալից էին մեկը մյուսի հանդեպ, ուժեղները նեղացնում էին թույլերին: Նույնիսկ փերիներն էին փոխվել՝ ո՛չ մազ էին հարդարում, ո՛չ մատեր լաքապատում, ո՛չ թարթիչներ ներկում: Ամբողջ օրը անցկացնում էին հայելու առաջ՝ լսելով փոքրիկ, կապուտաչյա գազանիկի շողոքորթ ու կեղծ խոսքերը. անգամ սկսել էին իրար հետ վիճել: Խփում էին ու վնասում իրար: Փոքրիկ գազանիկը, օր օրի սնվելով այդ չարությամբ, մեծանում էր:
Արդեն փոքր չէր: Ամբողջ հայելին էր զբաղեցնում: Փայտփորիկը, որ ամբողջ ընթացքում փորձում էր փերիներին խելքի բերել՝ հեռու պահել այդ կեղծավոր արարածից, որոշում է տեղյակ պահել իրենց մայրիկին: Թևերն ուղղում է և սլանում դեպի մոր կացարան: Մայրը, որը գիտեր հայելու չար հետևանքների մասին, անմիջապես շտապում է աղջիկներին օգնության: Մտնելով տուն՝ ապշում է տան փնթիությունից, կեղտից, արտասվում է անտառի տեսքից. անհույս էր: Վազքով բարձրանում է իր սենյակ՝ չմոռանալով հետը վերցնել ծածկոցը: Առանց վարանելու, մտնում է ներս և ծածկոցը շպրտում հայելու երեսին:
Մի ակնթարթում փերիների աչքերը կլորանում են, թափ են տալիս գլուխները, վազում, գրկում իրենց մայրիկին:
– Մա՛մ, մենք չէինք ուզում: Ների՛ր մեզ.-գոռում էին նրանք:
– Կներե՛մ, եթե շտկեք ձեր արածը,- հրամայական տոնով ասաց մայրիկը,- ախր, ինչպե՞ս կարելի շողոքորթի և կեղծավորի խոսքերին ականջալուր լինել, սնել նրան չարությամբ ու նախանձով,փնթիությամբ, գորշությամբ և ալարկոտությամբ: Ահա՛, թե ինչու ես չէի ուզում, որ մտնեիք իմ սենյակ, գիտեի, որ կգայթակղվեիք ու բարձիթողի կանեիք ողջ անտառը. արագ անցեք գործի:
Չնայած անտառը անհուսալի վիճակում էր, բայց ժրաջան փերիները ամեն ինչ խելքի բերեցին, ու անտառը փայլեց իր վառվռուն գույներով: Այս դեպքից հետո նրանք էլ ավելի սիրեցին իրար և որոշեցին երբեք չվիճել ու չտրվել շողոթորթությանը:
Մարդի՛կ մի՛ գնացեք ձեզ ծիծաղեցնողի, շողոքորթողի մոտ, այլ գնացե՛ք ձեր սխալը նկատող, օգնողի մոտ:
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
