Կար-չկար մի մկնիկ կար։ Նա իր մայրիկի հետ ապրում էր իրենց որջում, և նրանք մառան ունեին։ Այնտեղ նախաճաշի, ճաշի և ընթրիքի համար մկների սիրած շատ հատիկներ կային։ Բայց, մի անգամ մի դժբախտություն պատահեց։ Մայրիկ մկնիկը գնաց մառան հատիկների հետևից, բայց նրանք վերջացել էին։ Ի՞նչ անել։
-Մկնիկս,-ասաց մայրիկը մկնիկը բալիկ մկնիկին-Ես պետք է գնամ հատիկներ ճարելու։ Դու կմնաս տանը։
-Դու կգնա՞ս-վախեցավ մկնիկը։-Դու այստեղ չես լինելո՞ւ։ Ո՛չ։ Մի՜ գնա։
Մկնիկը սկսեց լացել, նա բռնվեց մայրիկի ոտքերից և բաց չթողեց։
-Օհ-օհ-ասաց մայրիկը-Գիտես, չէ՞, որ մենք երկուսս էլ ուտելիք չունենք։ Ինչո՞ւ դու ինձ բաց չես թողում։
-Ես չեմ տեսնի քեզ,-պատասխանեց մկնիկը,-Ես չեմ լսի քեզ, ես չեմ կարողանա խաղալ քո հետ։ ԵՎ հնարավոր է որ, դու էլ չես վերադառնա։
-Դե, լավ,-ասաց մայրիկը։-Ստիպված պետք է կանչել իմ կախարդական օգնականներին։
«Ի՞նչ օգնականներ».-զարմացավ մկնիկը։ Նա չգիտեր որ, իր մայրիկը կախարդուհի է։
-Առաջին օգնականը իմ նկարն է։ Դու միշտ կկարողանաս տեսնել ինձ։ Երկրորդ օգնականը հեռախոսն է։ Դու միշտ կկարողանաս զանգել ինձ, և լսել իմ ձայնը։ Երրորդ օգնականը ծեփամածիկն է։ Պատրաստիր ինձ և խաղա ինձ հետ։ Չորրորդ օգնականը ժամացույցն է։ Տեսնո՞ւմ ես փոքրիկ սլաքը։ Երբ որ, այն հասնի 4-ին, ես հետ կգամ։
-Այդքան շո՜ւտ, -ուրախացավ մկնիկը։
-Իհարկե։ Պետք է միայն մի-քիչ սպասել։
Իսկ ժամանակը աննկատ անցավ։ Մինչ մկնիկը պատրաստում էր իր մայրիկին ծեփամածիկից, մայրիկը վերադարձավ։
Ժամացույցը այդ ամբողջ ժամանակ նրան ասում էր.
-Տիկ-տակ։ Մայրիկը արդեն շուտով կվերադառնա։
Հեռախոսը մայրիկի ձայնով ասում էր։
-Ինչպե՞ս ես մկնիկս։ Ես արդեն հատիկները վերցրել եմ և գալիս եմ քո մոտ։
Նկարի միջից անընդհատ մայրիկը նայում էր մկնիկին,և մկնիկը նույնիսկ չհասցրեց ձանձրանալ։
Դրանից հետո մկնիկը միշտ թողնում էր մայրիկին` գնալ գործերի համար, որովհետև գիտեր, որ նա անպայման կվերադառնա։ Եվ նաև նա անպայման կբերի ինչ-որ համեղ բան։ Ինչ եք կածում դա հիանալի չէ՞։
Թարգմանեց՝ Աստղիկ Գաբոյանը
