Չինաստանի մի փոքրիկ գյուղում ապրում էր Շին Ցաուն իր նորաստեղծ ընտանիքով։
Սիրող, հասկացող զույգեր էին։ Ամուսինը աշխատանք չլինելու պատճառով մեկնել էր մայրաքաղաք։ Կինը սրտատրոփ սպասում էր շաբաթվա վերջին օրվան, քանի որ այդ օրը ամուսնուց մի փոքր գումար և սիրո խոսքերով լեցուն նամակ էր ստանում։ Այսպես էլ ապրում էին։ Հերթական ուրբաթ օր նամակ ստացավ ամուսնուց, որտեղ Շին Ցաուն տեղեկացնում էր իր վերադարձի մասին։ Կնոջ ուրախությանը չափ ու սահման չկար։ Անչափ շատ էր կարոտել ամուսնուն։ Նա սկսեց ամանները խառնշտել, որպեսզի գտնի իր պահած մի բուռ բրինձը։
«Ամուսինս ճանապարհից սոված կգա, պետք է մի բան պատրաստել»,- մտածեց կինը։
Առավոտյան նա աշխատանքի չգնաց․ սրտատրոփ ամուսնուն էր սպասում։ Շին Ցաուն ուշանում էր․․․ Վերջապես դուռը բացվեց, մուտքի մոտ երևաց ամուսինը, իրենց հարևանուհու և երեխաների հետ։ Քանի որ Ցիաննան բարի ու հյուրասեր կին էր, ամուսնուն գրկախառնվելուց հետո, ներս հրավիրեց բոլորին, իսկ երեխաներին հյուրասիրեց իրենց ընթրիքը՝ վերջին բրինձով պատրաստված շիլան։
Ընթրիքի ժամանակ Շին Ցաուն պատմեց, որ ճանապարհին է հանդիպել հարևանուհուն, վերջինս էլ պատմել է, որ տան վարձը չմուծելու պատճառով իրենք հիմա դրսում են։ Շին Ցաուն խղճացել է միակողմանի որբ երեխաներին և իր աշխատած ողջ գումարը տվել է տանտիրոջը․փակել պարտքը։ Շին Ցաուն և իր կինը գիտակցում էին, որ առաջիկայում իրենց սոված օրեր էին սպասվում։ Այնուամենայնիվ ուրախ էին, որ օգնել էին խեղճ կնոջը։ Առավոտյան ամուսինը գնաց գյուղամեջ աշխատանքի փնտրտուքներով, բայց վերադարձավ ձեռնունայն։ Երեկոյան շուտ պառկեցին, քանի որ ո՛չ ուտելու բան կար, ո՛չ էլ անելու։ Հանկարծ դռան թակոց լսվեց․
Ո՞վ է, – հարցրեց Շին Ցաուն։
– Պարոն, բացե՛ք դուռը, ձեր հասանելիքը վերցրեք։
Ամուսիներն իրար նայեցին և շտապեցին բացել դուռը։ Դռան ետևում կանգնած էր իրենց գյուղի կալվածատիրոջ որդին։
– Ներս արի՛, – ասաց Շին Ցաուն։
– Պարոն ստացե՛ք ձեր հասանելիք ոսկեդրամները,- կրկնեց կալվածատիրոջ որդին։
Երեկ անցկացրած քվեարկության արդյունքում ձեր ընտանիքին բաժին հասավ այս քսակը,- շարունակեց տղան։
Շին Ցաուն մի պահ քարացավ։ Հետո հիշեց, երբ գյուղամեջ իջավ իր անունն էլ խաղարկության արկղիկի մեջ գցեց։ Դա ամեն տարի անցկացվող խաղարկություն էր, երբ գյուղի մի ընտանիք, մեկ անգամ կալվածատիրոջ կողմից, ոսկե դրամներով լի քսակ էր ստանում։ Ուրախության արցունքերը հոսեցին աչքերից․ ո՞վ կհավատար։
Լավություն արա, ջուրը գցիր,
Այն անպայման ետ կվերադառնա։
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
