Շատերը մոռանում են զգուշացնել, որ ծնող դառնալուց հետո կյանքը փոխվելու է աննկարագրելի։ Ով էլ, որ հիշում ու զգուշացնում է, երբեք չի կարողանում ամեն մանրուք քեզ հրամցնել։ Ամեն ինչ հասկանում ես ինքդ, երբ փոքրիկին գրկում ես առաջին անգամ ու գիտակցում, որ կյանքը այլևս երբեք նույնը չի լինի։
Ու դու չես կարողանում հասկանալ, թե ոնց ես ապրել մինչև էդ փոքրիկ աչուկների քեզ նայելու պահը։
Դժվար է, շատ։ Դու պատասխանատու ես մի հրաշքի համար, ով ամբողջովին կախված է քեզանից։ Ու դու որպես ծնող փորձում ես անել ամեն ինչ, որ հանկարծ երեխայիդ ոչ բանով չվնասես։ Ու էս ամեն ինչի ճանապարհին, հատկապես սկզբում, երբ դեռ այդքան իմաստուն չես, խճճվում ես ու մոռանում ինքդ քո մասին։
Նայում ես ուրիշներին ու սկսվում համեմատվել… արդյունքում դու դառնում ես ինքդ քո թշնամին։ Ուրիշի երեխան քնում է ամբողջ գիշեր, իսկ քոնը՝ ոչ։ Ուրիշի երեխան ուտելու խնդիր չունի, իսկ քոնը՝ ունի։ Ուրիշի երեխան մոդայիկ է հագնվում, իսկ քոնը՝ ոչ։ Ուրիշը ունի քո երեխային հասակակից բալիկ, իրա կազմվածքը տեղն է, շպարված, զուգված ու զարդարված, տունը մաքուր, տան անդամները երջանիկ և այլն, և այլն։ Ու այստեղ, էդ ամեն ինչի մեջ դու մեղադրում ես ինքդ քեզ։ Այնքան ես խճճվում սեփական մտքերի մեջ, որ մոռանում ես երեխայիդ ջերմորեն գրկել, համբուրել, միասին կյանքը բացահայտել։ Հավատա, իրանք այնքան արագ են մեծանում, որ չարժե ժամանակը վատնել անիմաստ համեմատությունների վրա։ Հատկապես, երբ շատ մտքերը իրական չեն, ոչ մեկ իրա կեղտոտ լվացքի կամ ամանների մասին չի խոսում, նկարում ու կիսվում սոցցանցերում։ Դա բնական է։
Կարևորի մասին…
Երեխաները, երբ մեծանում են, հիշում են ձեր սիրո մասին։ Իրանք չեն էլ հիշում որ հագել են ոչ մոդայիկ հագուստ, կամ, որ դուք գզգզված մազերով մամա եք եղել։ Իրանք մենակ հիշում են ձեր անուշ ձայնը, երբ իրանց քնացնում էիք։ Հիշում են լիաթոք ուրախանլը, երբ միասին պարում էինք միջանցքում։ Հիշում են, որ դուք ամենամտերիմն եք էս աշխարհում։
Դուք էլ դա հիշեք։
Պինդ եղեք, սիրելի մարդիկ։ Երբեք մի թույլ տվեք, որ վատ մտքերը խլեն ձեզանից ամենաերջանիկ պահերը։
