Պինոքիոյի արկածները. XIII. «Կարմիր Խեցգետին» պանդոկը

Գնացի՜ն, գնացին, վերջապես իրիկնապահին հոգնած ու ջարդված հասան «Կարմիր Խեցգետին» պանդոկը։

— Եկեք այստեղ մի փոքր կանգ առնենք,— ասաց Աղվեսը,— այնքան, որ մի բան ուտենք ու մի քիչ էլ հանգստանանք։ Այնուհետև գիշերվա կեսին նորից ճամփա կընկնենք, որպեսզի վաղը լուսաբացին հասնենք Հրաշքների Դաշտ։

Պանդոկ մտնելուն պես երեքն էլ սեղան նստեցին, բայց ոչ մեկն էլ ախորժակ չուներ։

Խեղճ Կատուն իր ստամոքսի սոսկալի վատառողջության պատճառյով ոչինչ ուտել չկարողացավ, բացի մի երեսունհինգ լոլիկով պատրաստված ձկից ու մի չորս բաժին պանրի հետ պատրաստած սիրտ ու թոքից: Բայց որովհետև նրան թվաց, որ սիրտ ու թոքը այնպես համեմած չէ, ինչպես հարկն է, ուստի խնդրեց երեք անգամ պանրով ցանած կարագ կրկնել։

Աղվեսը նույնպես մեծ ուրախությամբ մի լավ փորը կլցներ, բայց որովհետև բժիշկը նրան խիստ դիետա էր նշանակել, ուստի ստիպված եղավ բավարարվել միայն մի չաղլիկ ու համեղ նապաստակով ու մի թեթև՝ յուղոտ վառեկներից և դեռ ծուղրուղու չասած աքլորներից պատրաստած խավարտով։ Նապաստակից հետո էլ ախորժակը գրգռելու համար բերել տվեց կաքավից, ճագարից, գորտից, մողեսից ու եդեմական ձվից պատրաստած խառը մի կերակուր։ Դրանից հետո ոչ մի բան չուզեց։

— Ճաշից այնքան եմ զզվել,— ասաց նա,— որ ոչինչ չեմ կարողանում բերանիս մոտեցնել։

Ամենից քիչ ուտողը Պինոքիոն եղավ։ Նա մի պճեղ ընկույզ խնդրեց, մի պատառ էլ հաց և բոլորն էլ թողեց՝ ափսեի մեջ։ Խեղճ տղան այնպես էր տարվել Հրաշքների Դաշտի հետ կապված մտքերով, որ իր երևակայած ոսկե սարերից ախորժակը նախապես փակվել էր։

Ընթրիքը վերջացնելուց հետո Աղվեսն ասաց պանդոկատիրոջը.

— Մեզ երկու լավ սենյակ տվեք, մեկը սինյոր Պինոքիոյի համար, իսկ մյուսը ինձ ու ընկերոջս։ Մինչև նորից ճանապարհ ընկնելը աչքներս մի փոքր կպցնենք։ Բայց չմոռանաք մեզ գիշերվա կեսին արթնացնել մեր ճանապարհը շարունակելու համար։

— Աչքիս վրա, սինյորներ,— պատասխանեց պանդոկապետը և աչքով արեց Աղվեսին ու Կատվին, կարծես թե ասելով. «Ամեն ինչ պարզ է, գնացեք հանգիստ քնեք…»։

Հենց որ Պինոքիոն մտավ անկողին, իսկույն քնեց ու սկսեց երազ տեսնել։ Երազի մեջ նրան թվում էր, որ ինքը մի դաշտ է ընկել՝ լիքը փոքրիկ ծառերով, որոնք ծանրաբեռնված են ոսկեդրամներից կազմված ճութերով, և սրանք էլ քամու օրորելուց զնգզնգում են, կարծես թե ասելով. «Ով ուզում է, թող գա մեզ քաղի»։ Բայց երբ Պինոքիոն երազի ամենալավ տեղն էր, ձեռքը պարզեց, որպեսզի այդ դրամները բուռը լցնի ու դնի գրպանը, հանկարծ արթնացավ դռանը հասցված երեք ուժգին հարվածներից։

Այդ պանդոկապետն էր, որ եկել էր նրան ասելու, թե կեսգիշերվա ժամն արդեն խփել է։

— Իսկ ընկերներս արդեն պատրա՞ստ են,— հարցրեց նրան բուրատինոն։

— Պատրաստ լինելուց դեռ մի բան էլ ավելի են. երկու ժամ է, ինչ գնացել են։

— Ինչո՞ւ այդպես շտապ։

— Որովհետև Կատուն լուր ստացավ, որ իր անդրանիկ ձագը, որի ոտքերը ցրտահարված էին, վտանգի մեջ է։

— Իսկ ընթրիքի համար վճարեցի՞ն։

— Ի՜նչ եք ասում։ Մի՞թե նրանք այնքան անկիրթ էին, որ թույլ տային իրենց այդպիսի վիրավորանք հասցնել ձեզ նման պատվավոր սինյորի անձին։

— Ափսո՜ս. այդպիսի վիրավորանքն ինձ մեծ հաճույք կպատճառեր,— գլուխը քորելով ասաց Պինոքիոն։ Եվ հետո հարցրեց.

— Իսկ այդ լավ բարեկամները չասացի՞ն, թե որտեղ կսպասեն ինձ։

— Հրաշքների դաշտում, վաղը առավոտյան լուսաբացին։

Պինոքիոն վճարեց մի ոսկեդրամ իր և իր ընկերների ընթրիքի համար ու ճամփա ընկավ։

Բայց կարելի է ասել, որ նա առաջ էր գնում խարխափելով, որովհետև դրսում այնպես մութ էր, որ մի քայլ դենը ոչինչ չէր երևում։ Գյուղի շրջակայքում նույնիսկ տերևի խշշոց չէր լսվում։ Միայն մի քանի գիշերային թռչուններ փողոցի մի կողմի ցանկապատից մյուսին թռչելիս, թևերով կպչում էին Պինոքիոյի քթին, իսկ սա վախից ետ թռչելով, գոռում էր.

— Այդ ո՞վ է։— Եվ շրջապատի բլուրները հեռվում արձագանքում էին.

— Այդ ո՞վ է, այդ ո՞վ է, այդ ո՞վ է։

Հանկարծ Պինոքիոն ծառի կոճղի վրա մի փոքրիկ կենդանի տեսավ, որը գունատ ու թույլ կերպով լույս էր տալիս, կարծես թե հախճապակյա լապտերի մեջ դրած գիշերային լույս լիներ։

— Ո՞վ ես,— հարցրեց նրան Պինոքիոն:

— Ես Խոտող Ծղրիդի ուրվականն եմ,— պատասխանեց փոքրիկ կենդանին այնպիսի մի թույլ ու բարակ ձայնով, որը կարծես գերեզմանից էր դուրս գալիս։

— Ի՞նչ ես ուզում ինձանից,— հարցրեց բուրատինոն։

— Ես ուզում եմ մի խորհուրդ տալ քեզ։ Վերադարձիր և ետ տար մնացած չորս ոսկին ու տուր հորդ, որը լաց է լինում ու տանջվում՝ քեզ չգտնելու պատճառով։

— Վաղը իմ հայրը հարուստ մարդ է դառնալու։

— Մի՛ հավատա նրանց, ովքեր խոսք են տալիս քեզ մի օրվա մեջ հարստացնել։ Այդպիսի մարդիկ սովորաբար կամ խելագարներ են լինում, կամ խաբեբաներ։ Լսիր ինձ և վերադարձիր։

— Իսկ ես, ընդհակառակը, ուզում եմ առաջ գնալ։

— Ուշ է:

— Պիտի գնամ։

— Գիշերը մութ է:

— Պիտի գնամ։

— Ճանապարհը վտանգավոր է:

— Պիտի գնամ։

— Լա՛վ հիշիր, որ այն երեխաները, որոնք կողքի են ընկնում ու կամակորությամբ իրենց ասածն անում, վաղ թե ուշ փոշմանում են։

— Է-է-է՜, էլի միևնույն պատմությունն է սկսվում։ Բարի գիշեր, Ծղրի՛դ:

— Բարի գիշեր, Պինոքիո, և թող Աստված հեռու պահի քեզ փորձանքից ու ավազակներից։

Այս վերջին բառերն ասելուց անմիջապես հետո Խոսող Ծղրիդը վայրկենապես հանգավ, ինչպես հանգչում է լույսը, երբ այն փչում են, և փողոցը մթնեց ավելի, քան առաջ էր։

XIV. Պինոքիոն Խոսող Ծղրիդի բարի խորհուրդները չլսելու պատճառով ընկնում է ավազակների ձեռքը