Այդ ժամանակ բուրատինոն այնպես հուսահատվեց, որ քիչ մնաց փռվեր գետնին և հանձնվեր, բայց աչքերն այս ու այն կողմ գցելով, կանաչ ծառերի մեջ մի տուն տեսավ, որը հեռվում փայլում էր ճերմակ ձյան նման։
— Եթե ես այնքան ուժ ունենայի, որ կարողանայի հասնել այն տունը, գուցե փրկվեի,— ասաց ինքն իրեն Պինոքիոն։
Եվ առանց մի րոպե կորցնելու, նորից սկսեց վազել անտառի միջով արագ ու շնչակտուր։ Ավազակներն էլ՝ անընդհատ հետևից ընկած։ Գրեթե երկու ժամվա հուսակտուր վազքից հետո, վերջապես բոլորովին շնչասպառ նա հասավ այն տան դռանը ու ծեծեց։
Ոչ ոք չպատասխանեց։
Սկսեց ծեծել ավելի ուժգնորեն, որովհետև արդեն լսում էր հետապնդողների ոտքերի ձայնն ու հեթեթոցը։
Կրկին նույն լռությունը։
Տեսնելով, որ դուռ ծեծելը ոչ մի օգուտ չի բերում, նա սկսեց հուսահատված գլխով ու քացով խփել։ Այն ժամանակ լուսամուտի մոտ երևաց կապույտ մազերով մի փոքրիկ ու գեղեցիկ աղջիկ։ Նրա երեսն այնքան ճերմակ էր, կարծես թե մոմից լիներ։ Աչքերը փակ էին, ձեռքերը կրծքին խաչած։ Նա շուրթերն առանց շարժելու բարակ, հազիվ լսելի ձայնով, որը կարծես թե գետնի տակից էր դուրս գալիս, ասաց.
— Այս տանը ոչ ոք չկա։ Բոլորն էլ մեռած են։
— Այդ դեպքում գոնե դո՛ւ բաց արա,– լաց լինելով ու աղերսական ձայնով գոռաց Պինոքիոն։
— Ես էլ եմ մեռած։
— Մեռա՞ծ, այդ դեպքում ի՞նչ գործ ունես լուսամուտի առաջ։
— Սպասում եմ դագաղի, որպեսզի գա ինձ տանի։
Դեռ խոսքը լրիվ չվերջացրած, փոքրիկ աղջիկն իսկույն ևեթ չքացավ, լուսամուտն էլ առանց աղմուկի նորից փակվեց:
— Օ՜, կապույտ մազերով փոքրիկ ու գեղեցիկ աղջիկ, — ձայն էր տալիս Պինոքիոն, — բա՛ց արա, աղաչում եմ: Խղճա մի թշվառի, որին հետապնդում են ավազակ…
Բայց խոսքը վերջացնել էլ չկարողացավ, որովհետև կոկորդը բռնեցին ու միևնույն սպառնալից ձայնով ասացին.
— Այլևս մեր ձեռքից չե՜ս պրծնի:
Բուրատինոն մահն աչքերի առաջ տեսնելով՝ սկսեց այնպես դողդողալ, որ լսվեցին փայտե ոտքերի հոդերի շխկշխկոցն ու լեզվի տակ պահած այն չորս մետաղադրամի զնգզնգոցը:
— Հիմա ո՞նց ես,— հարցրին նրան ավազակները,— բերանդ բաց ես անո՞ւմ, թե չէ. ասա կամ՝ հա՛, կամ՝ չէ՛։ Ահա՜, չե՞ս պատասխանում… Քո գործն է, այս անգամ արդեն մենք ինքներս բաց անել կտանք…
Եվ դուրս քաշելով երկու ածելիի պես սուր և հսկայական երկարության դանակ, խը՛ռթ… խրեցին Պինոքիոյի փորը։
Բայց բարեբախտաբար բուրատինոն պատրաստված էր մի շատ ամուր փայտից, որի պատճառով դանակները ներս մտնելու փոխարեն հազար կտոր եղան, իսկ ավազակները մնացին դանակների կոթերը ձեռքներին՝ իրար երեսի նայելով։
— Իմացա՜,— ասաց այն ժամանակ նրանցից մեկը,— դրան պետք է կախել։ Արի կախենք։
— Արի կախենք,— կրկնեց մյուսը։
Ասածն արած էր. Պինոքիոյի ձեռքերը կապեցին հետևից, մի օղակ պատրաստեցին, անցկացրին օձիքը և կախեցին մի մեծ ծառի ճյուղից, որը Կաղնի էր կոչվում։
Այնուհետև իրենք էլ նստեցին Կաղնու տակ, խոտերի վրա, սպասելով, մինչև որ բուրատինոն կատարի իր վերջին ցնցումը։ Բայց բուրատինոն երեք ժամից հետո էլ դեռ ոչ աչքերն էր փակում, ոչ էլ բերանը բացում և, ընդհակառակը, ավելի շատ էր քացի-քացի անում, քան առաջ։ Վերջապես, սպասելուց ձանձրացած, նրանք շուռ եկան դեպի Պինոքիոն և կծու հեգնանքով ասացին.
— Մնաս բարով մինչև վաղը։ Երբ վաղը վերադառնանք, կարելի է հուսալ, որ քեզ քաղաքավարի կերպով մեռած և բերանդ էլ բաց կգտնենք։
Ասացին ու հեռացան։ Մինչդեռ այդ ժամանակ հյուսիսային մի ուժեղ քամի կատաղորեն ոռնում էր ու փչում, այս ու այն կողմ խփելով խեղճ կախվածին, որը այնպես էր ճոճվում, կարծես թե տոն օրերին զարկող զանգի լեզվակ լիներ։ Ճոճվելը նրան սոսկալի ցավեր էր պատճառում, իսկ օձիքը գցած օղակը, անընդհատ ձգվելով, շունչը բոլորովին կտրում էր։
Կամաց-կամաց նրա աչքերը մթնում էին ու, թեև զգում էր մահվան մոտենալը, այնուամենայնիվ հուսով էր, թե մի խղճով մարդ կպատահի և օգնություն ցույց կտա։ Բայց երբ սպասեց, սպասեց ու տեսավ, որ ոչ ոք չի երևում, ուղղակի ո՛չ ոք, միտքն ընկավ իր խեղճ հայրը… և գրեթե մեռնելով, մրմնջաց.
— Ա՜խ, հայրիկ ջան, եթե դու այստեղ լինեի՜ր…
Եվ այլևս ոչինչ ասել չկարողացավ։ Աչքերը փակեց, բացեց բերանը, թուլացած կախ գցեց ոտքերը և, վերջին անգամ մի ցնցում անելուց հետո, սառեց մնաց իր տեղը։