Մի հեռավոր գյուղում ապրում էր ձկնորսը իր երկու որդիների․ Ռոբի ու Քոլիի հետ։
Նրա ապրուստի միջոցը ձկնորսությունն էր։ Երբ տղաները չափահաս դարձան ձկնորսը տղաներին ուսման տվեց։ Մեկին ուղարկեց դերձակի մոտ, մյուսին խոհարարի։
Բայց տղան, որին հայրը տվել էր խոհարարի մոտ ուսման, ընտրեց հեշտ տարբերակը․ որոշեց զբաղվել գողությամբ և շուտով կուտակեց մեծ կարողություն։ Տարիներ անց թագավորը խնջույք կազմակերպեց ու հրավիրեց իր երկրի բոլոր աշխատասեր, գործունյա տղաներին․ շեշտելով, որ պատրաստվում է կնության տալ իր միակ աղջկան։ Հրավիրվածների մեջ էին նաև ձկնորսի երկու որդիները։ Խնջույքը նավի վրա էր․ բոլորը իրենց հետ բերել էին թանկագին նվերներ, զարդեր, մի խոսքով այն ամենը, ինչ աչք կշլացներ։ Միայն ձկնորսի փոքր տղան էր բերել հասարակ մետաքսից կարված զգեստ․ գեղեցիկ ասեղնագործված ծաղիկներով ու նուրբ մարգարտի քարերով, սակայն տեսնելով մյուսների շքեղ նվերները ցույց չտվեց իր բերածը։ Հանկարծ փոթորիկ սկսվեց, կայծակն էլ չուշացավ։ Նրա հարվածից առագաստը վնասվեց, վտանգ կար, որ նավը կխորտակվի։ Նավի ամբողջ հարստությունը կարող էր անցնել ծովի տակ։ Անձնակազմը խուճապի մեջ էր։ Ձկնորսի դերձակ տղան արագ թռավ առագաստի վրա և սկսեց կարկատել այն։ Թագավորի ընտանիքը և հրավիրվածները ողջ և առողջ տեղ հասան․ շնորհակալ լինելով ձկնորսի տղային։ Թագավորը աղջկան կնության տվեց ձկնորսի տղային, քանի որ նրա շնորհիվ փրկվեցին բոլորը։
Այո՛,մարդու իրական հարստությունը արհեստն է, որը ոչ ոք ձեռքից չի կարող վերցնել։
Մարդի՛կ, սիրե՛ք սովորել, գնահատե՛ք արվեստը և արհեստը։
Հեշտ տրվող հարստությունը շատ արագ էլ ոչնչանում է․․․
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
