Սևաչյա, խոժոռ հայացքով, խստադեմ, ծխամորճի ծուխից դեղնած բեղերով, ամրակազմ Դենի պապիկին բոլորը գիտեին:
Տարիքով մեծ էր, այնուամենայնիվ, պահպանվել էին երիտասարդության նշույլները: Գրեթե միշտ նստում էր պատշգամբի նույն անկյունում դրված աթոռին ու բերանից ծխախոտի ծուխի կլոր քուլաներ բաց թողնում, որոնք վերև բարձրանալով կորչում, չքանում էին: Պատին ամրացված հին ռադիոն, գրեթե, միշտ նվագում էր նույն երգերը՝ իր սիրելի երգերը: Դենի պապն էլ քթի տակ ձայնակցում էր: Սիրում էր նայել փողոցի անցուդարձին, խաղացող երեխաներին: Երեք զավակ և տասը թոռ ուներ: Տրամադրության մարդ լինելով՝ սիրով էր դիմավորում թոռներին, սիրում էր բոլորին՝ յուրովի: Թոռներից միայն Հելենի հետ տարաձայնություն ուներ, քանի որ մորն էր նման՝ մոր հետ ջրերը մի առվով չէին հոսում: Հելենը սարսափում էր պապուց:
Հերթական կիրակին, հերթական հավաքը՝ հայրական օջախում: Համեղ ուտեստներ վայլելուց, բազմազան հյութեր ըմբոշխնելուց հետո որոշել էին գնդակով խաղալ: Դրսում տապ էր, բայց դա չէր խանգարում երեխաներին վազվզել ու խաղալ:
Հանկարծ շրխկոց լսվեց: Կարկուտի կտորների նման ապակու կոտրտանքները թափվեցին գետնին:
Հելենն էր հարվածել…
Դենի պապը հիմա Հելենին կկշտամբի՝ հայրն էլ կպատժի Հելենին:
-Արի՛, Հելեն, արի՛, շտապի՛ր,- գոռացին երեխաները ու թաքնվեցին, ով որտեղ կարող էր: Միայն Հելենը մնաց բակի կենտրոնում՝ գնդակը ձեռքին:
– Ա՛յ դու՜ք անկարգնե՜ր,- անդադար գոռում էր Դենի պապը ու ձեռքը խփում սեղանին: Այդ սարսափազդու տեսարանը ֆիլմի դաժան հատված էր հիշեցնում, կարծես դատավճիռ էին կարդում հանցագործին: Դենի պապը ավելի բարկացավ, երբ բակում միայն Հելենին տեսավ:
-Ե՛ս, պապի՛կ, ե՛ս եմ արել,- կամացուկ, գրեթե քթի մեջ, շշնջաց Հելենը: Բոլորը շունչները պահած դիտում էին:Ինչքան մեծ եղավ նրանց զարմանքը, երբ պապը շրջվեց ու քայլերն ուղղեց ներս: Այդ օրվանից Հելենը դարձավ Դենի պապիկի օրինակելի, սիրելի, ազնիվ, անվախ թոռնուհին:
Մարդի՛կ, մի՛ ստեք, ազնիվ եղեք…
Ազնվությունը մարդու կարևոր հատկանիշներից է:
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
